Σίγουρα Ίσως (Vol 2.)

2.

ΚΡΙΣ

Οι τίτλοι τέλους έπεσαν. Σκοτάδι απλώθηκε στην αίθουσα. Χειροκροτήματα δυνατά έφτασαν στα αυτιά μου. Τα φώτα άναψαν. Ήταν εκτυφλωτικά πέφτοντας απότομα στα μάτια μου. Ο σκηνοθέτης της ταινίας σηκώθηκε όρθιος δίπλα μου απολαμβάνοντας την ευθυμία του κοινού. Κριτικοί και κοινό σύντομα θα αποθέωναν την ταινία καθώς οι υπόλοιποι θα απολαμβάναμε την υποψηφιότητα της στα επερχόμενα βραβεία Όσκαρ. Η συμπρωταγωνίστρια μου, Νικόλ, σηκώθηκε όρθια με τη σειρά της συμπαρασύροντας με μαζί της. Εγκλώβισε το χέρι μου στο δικό της και με ανάγκασε να την κοιτάξω στα μάτια. Μου χαμογέλασε γλυκά και εγώ με τη σειρά μου έπαιξα θεσπέσια το ρόλο που μου είχε αποδοθεί. Κάναμε μια θεατρική υπόκλιση και σύντομα διαπίστωσα πως το χειροκρότημα γύρω μας δυνάμωσε. Οι φήμες είχαν γίνει αλήθεια μπροστά στα μάτια τους και η φλόγα που ψιθυριζόταν πως είχε δημιουργηθεί ανάμεσα σε εμένα και εκείνη κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων είχε μετατραπεί πλέον σε λαίλαπα. Εκείνη έσκυψε και με φίλησε. Τα φλας άστραψαν. Και το παιχνίδι του Χόλυγουντ είχε στηθεί για τα καλά.

Το πάρτι μετά την ταινία θύμιζε λιγάκι την αίγλη της δεκαετίας του 1920. Όλα έμοιαζαν να είναι άφθονα, οι γυναίκες λαμπερές και το αλκοόλ δυνατό. Η ταινία άλλωστε σε νουάρ κλίμα σε ταξίδευε σε μια άλλη εποχή όπου ο ασπρόμαυρος κόσμος αποτελούσε ένα θαύμα μπρος στα μάτια των θεατών. Και η σκέψη μου πλέον είχε πετάξει μακριά. Στο καλοκαίρι εκείνο που είχαμε περάσει στη Τοσκάνη. Η Κλειώ κάτω από τον καλοκαιρινό ήλιο να διαβάζει ένα από τα αγαπημένα της βιβλία, Όμορφοι και Καταραμένοι του Φράνσις Σκοτ Φιτζέραλντ.

«Ξέρεις οι κοπέλες στην ηλικία σου θα διάβαζαν κάποιο βιβλίο με βρικόλακες» την κοίταξα χαμογελώντας περιμένοντας το υποτιμητικό βλέμμα που θα μου έριχνε. Εκείνη όμως σήκωσε το κεφάλι της και με κοίταξε σοβαρή.

«Το ξέρω και μερικές φορές τις ζηλεύω για αυτό» έκλεισε το βιβλίο αφήνοντας το δείκτη του δεξιού χεριού ανάμεσα στις σελίδες «θα ήθελα να μην έχω τούτη τη ρομαντική αντίληψη για τη δεκαετία του 20' όπου όλα ήταν πιο λαμπερά. Τζαζ ακουγόταν σε κάθε γωνιά. Μεγάλα καλλιτεχνικά μυαλά άνθιζαν στο Παρίσι ανταλλάζοντας ιδέες και εμπειρίες. Επιθυμώ το αγαπημένο μου βιβλίο να είναι μια χαζή ρομαντική περιπέτεια και όχι κάποιο βιβλίο του Φιτζέραλντ ή του Χέμινγουει. Λαχταρώ να μην είμαι από τους τελευταίους στον κόσμο που βλέπουν ακόμα νουάρ ταινίες. Και...» την κοίταζα καθώς μιλούσε. Τα μάτια της έλαμπαν. Η φωνή της ακουγόταν πιο γοητευτική από ποτέ. Τα μαλλιά της έπεφταν σαν χείμαρρος στους ώμους της φτάνοντας στο στήθος της. Κουνήθηκα από τη θέση μου και την πλησίασα. Με μια κίνηση εγκλώβισα το κεφάλι της ανάμεσα στα χέρια μου και τη φίλησα. Και τότε συνειδητοποίησα πως για εμένα εκείνη ήταν η Daisy Buchanan. Ένα όνειρο, για το οποίο θα έδινα ακόμα και την ίδια μου τη ζωή, όπως κατέληξε να κάνει και ο Gatsby στο τέλος.