Prologue

41 5 1
                                    

Simula


Maganda ang sikat ng araw. Mga magagandang puno nasisitayuan ng kay puno ng kasaganahan. Mga taong nagtatawanan a park, mga kabataang naglalaro. Masaya at darama ang bawat himig ng mga halakhak.

Pero sa bawat pintig ng sakit at halakhak may isang taong hindi alam kung paano o ano ito mararamdaman.

I stared at him in a far. Seating quietly sa isang upuang metal habang tinitignan ang mga tao.

Kailan kaya sya makaramdam at kailan Nya kaya ako mararamdaman.

I silently walked towards his spot and seat beside him.

"Ano ang tinitignan mo?" tanong ko sa kanya habang ang mga Mata ay sa mga tao parin sa kanyang harapan a nagtatawanan.

"Surveyed them," he answered right away.

"Bakit naman?" Takang tanong ko.

"I want to know you more, seria" He looked at me. " I want more about you. And it is the only way to know you." He said lovely at me.

Dahil sobrang babaw ng luha ko hindi ko alam napaluha na pala ako. I wiped it off my shed tears. And smiled at him.

"Okay na ako kung ano ka, kahit Hindi mo masuklian sa ngayon pero balang araw mararamdaman mo rin ako." He wiped my tears. And narrowed me sternly.

"Stop crying, please. I don't want to see you crying in front of me." I slapped slowly his shoulder na wala paring hinto ang aking luha.

"I want you to feel me also." I said crying.

"Then let me! Let me learn it with you because I want to feel you to." He capped my face.

I feel youTahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon