I feel you

IFY 2

Kabanata 2

Being strong at the weakest part of our life is not hypocrite but we are strong because we knew that this is not the end of our journey. May importanteng pang mga bagay na paparating para sa atin.

We are not given a good life or a bad life. But we are given a life, it is up to us how to make it bad or good. But for me, the former.

I was barking my own grave, a living bad soul.

Wala akong karapatan umiyak dahil kasalanan ko naman na naging ganid ako sa pera.

Pagkatapos ng nangyari pigalitan ako ni Boss. At ang masama pa ay wala na akong trabaho pang babalikan.

"You're fired." Galaiting sabi ni Boss habang namumula ang mukha dahil sa kahihiyan at galit. "I told you to guard but what did you do you punk!! Isa kang malaking kahihiyan!! Umalis ka dito! Mukhang pera." He whispered the last resort. Kusa nalang tumulo iyong luha ko. I'm a messed, I'm a loser, I'm a hater and a liar kaya deserved ko lahat ng sakit ng ito.

"Boss" iyon lang ang nasabi. Para saan pa na ipagtatanggol ko ang aking sarili na alam ko naman ako ang may mali.

"Handa na iyong resignation letter mo. And I hope to not see each other again." He walked away kasama ang mga kasamahan ko sa trabaho...no ex-kasamahan pala.

"Oh" Ibinigay ko ang hidden camera na sira Kay Rica. Pagkatapos akong pinagalitan kanina ay tinawagan ko si Rica para magkita kami at ibinigay sa kanya ang camera.

"Bakit ganyan?" She asked. Nag disguise pa na parang may pinagtataguan. At wala naman iyong silbi dahil nawalan na nga ako ng trabaho.

Kumunot iyong noo nya at ngitian ko sya ng peke. " Sira?" Di ko sure na sagot. "Wala na akong trabaho?" Malungkot na sabi ko sakanya.

"Kasalanan ko talaga to," Parang problema niya pa na nawalan ako ng trabaho at parang siya iyong nasampal, kasalanan ko naman.

"Ano kaba! Ako may kasalanan kaya huwag ka ngang timang Dyan!" I derides.

"Kasi...ano... kasalanan ko talaga ito," May gusto syang sabihin kaya umiwas nalang ako at alam ko namang naawa lang sya sa akin.

"Alis na ako... pasensya na sa camera. Ipon lang muna ako para mabayaran kita." Hindi sya mapakali kaya bago pa may masabi sya umalis nalang ako.

"Dense!!! Teka Lang..." Tumalikod ako at naglakad at nagbingi-bingihan.

"Shit!!! Kasalanan ko ito!!" She cursed.

Hindi mo kasalanan Rica. Mali ko iyon at naging ganid ako sa pera kaya nagawa natin iyon.

Hindi ko na napigilan tumulo iyong luha ko. Palpak na naman. Kung sana hindi namatay si inay at hindi nagkasakit si itay wala siguro ako sa sitwasyon ngayon. Sana hindi ako napahiya ng ganito. Parang wala akong mukhang ihaharap sa aking ama. Simula nong nawala si ina, palagi niyang sinasabi sa akin maging mabuti sa kapwa at huwag gumawa ng masama dahil nila ako pinalaki ng suwail at walang modo.

Umuwi ako sa amin na sobrang lungkot at lamya at pagtataka dahil sobrang tahimik ng bahay. Isang maisonette na bahay lang aming tinitirhan. Kasya lang sa maliit na pamilya.

Pagpasok pumunta ako ng sala at hinanap si Taba at shing. Ang dalawang tomboy na naging anak na rin ang turing ni Ama at best friend ko din.

"Taba!!!Shing!!!" Tawag ko sa kanila.

Lumabas galing kusina si Taba na may dalang sandok.

"Ilang beses ko bang sasabihin sa iyo na hindi 'taba' tabares ang pangalan ko hindi "Taba"" Maktol nya pa.