Κολλημένοι στο 'Φίλοι'

~ΌΧΙ ΔΕΝ ΘΈΛΩ!~

24/9/19🖤

Δεν έχω μιλήσει με τον Άλεξ από χθες που νομίζω μαλώσαμε, όχι δεν ξέχασα το γεγονός που έγινε απλά δεν καταλαβαίνω αν μαλώσαμε ή αν στεναχωρήθηκε. Χτυπάει το ξυπνητήρι και σηκώνομαι μόνο όταν η μάνα μου έρχεται και με σκουντάει μέχρι να πέσω από το κρεβάτι.

"Ξύπνα παιδάκι μου!!! Τι έπαθες σήμερα!?" λέει φωνάζοντας
"Άσε με!" φωνάζω και εγώ. Καταλαβαίνει ότι εχθές έκλαιγα
"Τι έγινε!?" λέει ήρεμα τώρα 
"μαλώσαμε με τον Άλεξ!" λέω και ξανά βάζω τα κλάματα

Τώρα είμαι σίγουρη ότι μαλώσαμε μετά το στόρι του

'Μην κάνετε ψεύτικες φιλίες! Σας καταστρέφουν! Τρώτε τον χρόνο σας με το να νοιάζεστε για άτομα που απλά θέλουν να περάσουν μια βαρετή μέρα με όποιο εύκολο θύμα μπορούν!'

"Γιατί μαλώσατε?" με ρωτάει 
"γιατί...βασικά δεν ξέρω για ποιον από όλους τους λόγους!" λέω μέσα από του λυγμούς μου
"εξήγησε μου" 
"Στην αρχή χθες το πρωί επειδή δεν του είπα ότι έχω αδερφό ενώ αυτός μου έχει πει τα πάντα για εκείνον. Μετά με ρωτάει πόσα για εμένα δεν του έχω πει και απαντάω όλη μου την ζωή! Θύμωσε. Φωνάζει ότι αυτό που κάνω είναι άδικο αφού μου έχει πει τα πάντα και εγώ μέσα στα νεύρα μου φωνάζω 'Ναι είναι άδικο!? Και η μάνα σου αυτό είπε όταν σε είδε μετά την γέννα αλλά τι να κάνει!?" τώρα κλαίω ακόμα ποιο πολύ ξέροντας το πόσο άσχημα μίλησα. Είναι άλλο να το ακούς και άλλο να το σκέφτεσαι, και σίγουρα άλλο να το λες "και είναι ακόμα ποιο κακό αυτό που του είπα αφού η μαμά του είναι άρρωστη"
"Μάθε να συγκρατείς τα νευρά σου αλλιώς θα τους χάσεις όλους" μου λέει κάπως θυμωμένα. Δεν της άρεσε το τι έκανα! "Σήκω για το σχολείο. Ντύσου και φώναξε με. Τα κορίτσια έχουν πάει" λέει και μου κλίνει την πόρτα

Βάζω ότι βρω στην ντουλάπα μου και την φωνάζω. Μπαίνει μέσα, παίρνει τα καλλυντικά μου και τα είδη μακιγιάζ και με πλησιάζει. Φέρνει μια καρέκλα μπροστά από τον καθρέπτη μου και μου λέει να κάτσω.

"τι θα κάνεις?" ρωτάω
"θα σε κάνω να μην δείχνεις ούτε βαμμένη ούτε κλαμένη!" λέει κάθομαι και με βάφει. Σε 2 λεπτά με έχει κάνει φυσική και χαρούμενη. Τουλάχιστον έτσι φαίνομαι

Πάω σχολείο και μπαίνω μέσα μόλις αρχίσουν το μάθημα. Ο Άλεξ κάθεται στην θέση μου!!! ΤΈΛΕΙΑ! Θα του μιλήσω!

"κύρια μπορώ να αλλάξω θέση!?" ρωτάει μόλις με βλέπει ο Άλεξ
"Όχι! Σε έβαλα εκεί για να μην μιλάς! Δίπλα στην Απειρανθίτη.

Πάω και κάθομαι μαζί του. 

"Ακούμε..." λέω κι με διακόπτει
"ΌΧΙ ΔΕΝ ΘΈΛΩ!" φωνάζει και όλη η τάξη γυρνάει και μας κοιτάζει
"ΔΕΝ ΣΕ ΡΏΤΗΣΑ!" φωνάζω και ακούγονται επιφωνίματα από συμμαθητές μας 'οοοο', 'τι σου πε' και άλλα τέτοια
"έξω και όταν λύσετε τα προβλήματα σας θα ξανά μπείτε!" φωνάζει η καθηγήτρια

βγαίνουμε έξω και τον βλέπω να φεύγει

"είπε όταν τα λύσουμε να μπούμε!" του υπενθυμίζω
"άρα δεν θα μπούμε" λέει φεύγοντας.
τι να κάνω, τι να κάνω!?

Τρέχω και πηδάω στην πλάτη του και αυτός με κρατάει

"φύγε!" λέει χωρίς να με κατεβάσει
"ΣΥΓΓΝΏΜΗ ΈΝΤΑΞΗ ΈΚΑΝΑ ΜΑΛΑΚΊΑ ΤΈΛΟΣ ΤΑ ΜΥΣΤΙΚΆ ΚΑΙ ΔΕΝ ΘΑ ΞΑΝΆ ΠΩ ΜΙΑ ΤΈΤΟΙΑ ΧΟΝΤΡΆΔΑ ΑΠΛΆ ΣΥΓΧΏΡΕΣΕ ΜΕ ΚΑΙ ΝΑ ΕΊΜΑΣΤΕ ΌΠΩΣ ΧΘΕΣ ΌΤΑΝ ΉΡΘΕΣ ΝΑ ΜΕ ΠΆΡΕΙΣ ΤΟ ΠΡΩΙ!!!" λέω και κλαίω πολύ δυνατά που σίγουρα θα με ακούνε μέσα στην τάξη και σε όλο τον διάδρομο. Με κατεβάζει και με αγκαλιάζει
"οκ" λέει και με αφήνει. Τον ξανά τραβάω και τον αγκαλιάζω λες και δεν θέλω να φύγει ποτέ

ΤΑ ΒΡΉΚΑΜΕ!!!!! ΓΕΙΙΙΙΙ!!!!