Κολλημένοι στο 'Φίλοι'

~ΈΠΡΕΠΕ ΝΑ ΜΕ ΚΆΝΕΙΣ ΡΕΖΊΛΙ!?~

14/1/20🖤

Κάθε μέρα από την αλλαγή της καινούργιας χρονιάς βγαίνω βόλτα με τον Άλεξ. Μα κάθε μέρα! Τα κορίτσια έχουν αρχίσει να αμφιβάλουν για το ποιος μου αρέσει και αν τους λέω την αλήθεια για το κράς μου. Αλλά ποίος νοιάζεται.

Τώρα είναι 6 το απόγευμα και μόλις τέλειωσα το μπάνιο και στεγνώνω τα μαλλιά μου. Τα ισιώνω και διαλέγω ρούχα. Χτυπάει το κουδούνι του σπιτιού...

"Αντίο μπαμπάκα." λέω καθώς αγκαλιάζω τον μπαμπά μου και πάω να ανοίξω την πόρτα.
"Που πας?" με ρωτάει
"βόλτα" λέω ανοίγοντας την πόρτα που από πίσω της στεκόταν ο Άλεξ μου!😍😋
"Γεια Αλεξανδράκι!" μου λέει και με αγκαλιάζει
"Γεια σου χοντρή Αγάπη!" του λέω σφίγγοντας τον πάνω μου
"Δεν θα βγείτε συγγνώμη αγόρι μου" λέει η μάνα μου
"ΤΙ? ΓΙΑΤΙ?" λέμε ταυτόχρονα με τον Αλεξούκο 
"Επειδή κάθε μέρα βόλτα πάτε στις 6 γυρνάτε στη 1 το βράδυ. Πότε θα διαβάσεις?" γκρινιάζει πάλι η μάνα μου ως συνήθως.
"Όλες τις υπόλοιπες ώρες!" Λέω ειρωνικά
"οχι! Συγγνώμη Άλεξ" λέει αποφασιστικά.

Είμαι έτυμοι να κλάψω. Πως μπόρεσε να μου το κάνει έτσι ρεζίλι?! Ας μου το έλεγε ποιο πριν ή να με άφηνε να πάω και να κάναμε μετά αυτήν την συζήτηση! Δηλαδή γιατί έπρεπε να με κάνει ρεζίλι

"οκ δεν πειράζει" λέει χαμογελώντας ψεύτικα ο Άλεξ
"συγγνώμη!" λέω εκ μέρος της μάνας μου
"οκ σιγά!" λέει ξανά χαμογελώντας ψεύτικα

Καταλαβαίνω όταν χαμογελάει ψεύτικα γιατί δεν φαίνονται τα λακκάκια του. Δεν ξέρω γιατί δεν φαίνονται αλλά δεν φαίνονται.

"Τα λέμε" λέω αγκαλιάζοντας τον
"μιλάμε" μου λέει και κλείνει πίσω του την πόρτα

Την γάμησες τώρα!

"ΓΙΑΤΊ ΈΠΡΕΠΕ ΝΑ ΜΟΥ ΤΟ ΚΆΝΕΙΣ ΑΥΤΌ!? ΔΗΛΑΔΉ ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΎΣΕΣ ΝΑ ΜΕ ΑΦΉΣΕΙΣ ΣΉΜΕΡΑ ΚΑΙ ΝΑ ΜΟΥ ΤΟ ΠΕΙΣ ΑΥΡΙΟ!? ΈΠΡΕΠΕ ΝΑ ΜΕ ΚΆΝΕΙΣ ΡΕΖΊΛΙ?" της φωνάζω
"Μην μου φωνάζεις εμένα! Θα σου το έλεγα ότι δεν θα σε αφήσω να βγείς αν το ήξερα ότι θα βγείς!" μου λέει

Πάλι είμαι έτυμη να κλάψω! Οπότε απλά αποφασίζω να πάρω το κινητό μου, το laptop μου και τρέχω, περπατώντας προς τα επάνω για να μπω στο δωμάτιο μου. Δάκρυα αρχίζουν να τρέχουν από τα μάτια μου μέχρι που χτυπάει το κινητό μου. 

Χωρίς να δω ποιος είναι τεστάρω την φωνή μου για να δω αν φαίνεται ότι έκλαιγα. Όχι. Το σηκώνω

"ναι?" λέω χωρίς να έχω δει ποιος είναι
"Α επίσης αν θες θα βγαίνεις μία φορά την εβδομάδα" μου λέει η μάνα μου! Το κλείνω.

Δάκρυα ξανά κυλάνε. Όχι επειδή δεν θα βγω αλλά επειδή έγινα ρεζίλι σε ένα από τα σημαντικότερα άτομα στην ζωή μου! Στον ΆΛΕΞ!

Το κινητό μου ξανά χτυπάει. Δεν κάνω ξανά το τεστ στην φωνή μου απλά το σηκώνω

"μμμ?" 
"έλα αγάπη τι έγινε?" ακούω την φωνή του αγαπημένου μου Άλεξ
"Τίποτα είναι ηλίθια" λέω
"έκλαιγες??" με ρωτάει -τρομαγμένος,ξαφνιασμένος, στεναχωρημένος και θυμωμένος- μετά από λίγο.
"όχι πολύ" του απαντάω
"Τι έγινε?" 
"Βασικά στεναχωρήθηκα που έγινα ρεζίλι σε εσένα" λέω και γελάω λίγο αφού καταλαβαίνω ότι ακούγεται πολύ χαζό
"Δεν έγινες εσύ ρεζίλι αλλά η μητέρα σου" μετά από λίγα δευτερόλεπτα σιωπής... "Πότε θα σε αφήσει να βγεις?"
"Μόνο μία φορά την εβδομάδα" Λέω και είναι εμφανές το μίσος στην φωνή μου
"οκ αλλά Αλεξανδράκι πρέπει, μωρό μου να κλείσω οκ?" λέει με αυτήν την φωνή που χρησιμοποιεί όταν είναι στεναχωρημένος για κάτι
"οκ τα λέμε Χοντρή Αγάπη!" λέω και του το κλείνω. Χαζεύω λίγο instagram και μετά πέφω για ύπνο