Κολλημένοι στο 'Φίλοι'

~Κάτι που δεν θα γίνει ποτέ...~

Μάλλον θα τελειώσω την ιστορία! Sorry αλλά έχω τόσες ιδέες που θέλω να γράψω και δεν μπορώ να αντισταθώ σε αυτό το 'θέλω' μου! Μην στεναχωρίεστε (δεν στεναχωριέστε αφού την βαριέστε) μπορώ αν κάποια στιγμή θελήσω να κάνω κι άλλο βιβλίο! 

5/4/20

Λοιπόν...
Το παπαράκι που είμαι ερωτευμένη -δυστυχώς-  με αγνοεί ακόμα μετά από εκείνη την ημέρα. Δεν ξέρω τι άλλο να κάνω...

Κάθε μέρα πάω στην αποθήκη που τον έχω δει να συχνάζει. Όταν ρωτάω κάτι 'φίλους' του, κοιτάνε μέσα στην αποθήκη και αρκετά δευτερόλεπτα μετά μου δίνουν μια αρνητική απάντηση κάθε φορά! Δεν μπορώ ποια να εμπιστευτώ -αν και δεν το έκανα- αυτά που μου λένε.

Η ώρα είναι 12 το πρωί και πάω στην γνωστή πια για μένα αποθήκη. Χτυπάω με τον γνωστό μου ρυθμό. Ακούγονται κάποιοι τσακωμοί και ανοίγει η πόρτα. 

"Είναι εδώ ο Άλεξ!" ανακοινώνω περισσότερο
"καλά πόσο παθιασμένη και κολλημένη γκόμενα είσαι!" λέει αναστενάζοντας "όχι δεν είναι" δηλώνει. 
"Σε πίστεψα!" λέω ειρωνικά και τον σπρώχνω. Μπαίνω μέσα και τον βλέπω να πίνει την μπύρα του με κάτι άλλους.Γυρνάω σε αυτόν που μου άνοιξε
"Δεν ξέρω ποιον Άλεξ νόμιζες αλλά αυτός που έψαχνα είναι εδώ" του λέω με ένα ειρωνικό χαμόγελο.

Όλη την ώρα που στέκομαι μπροστά του με αγνοεί και γελάει σαν να μην υπάρχω.

"Γαμώτο Άλεξ έλα τώρα που να σε πάρει ο Διάολος και να μην γυρίσεις!" φωνάζω και τον τραβάω. Ρίχνει κάτω το χέρι μου και με κοιτάει μέσα στον θυμό του.
"ΑΝ ΔΕΝ ΘΕΣ ΝΑ ΜΕ ΒΛΈΠΕΙΣ ΚΑΙ ΘΕΣ ΝΑ ΜΕ ΠΆΡΕΙ Ο ΔΙΆΟΛΟΣ ΑΠΛΆ ΓΙΑΤΊ ΔΕΝ  ΦΕΥΓΕΙΣ;!" φωνάζει σχεδόν
"ΓΙΑΤΙ ΣΕ ΑΓΑΠΆΩ!" λέω μέσα στο κλάμα μου. Τον βλέπω να ξαφνιάζεται. Με παρατηρεί εξεταστικά καθώς κλαίω και μερικοί λυγμοί βγαίνουν από το στόμα μου άθελα μου.
"Κι εγώ σε αγαπάω αλλά δεν αλλάζει κάτι" ανακοινώνει " με πούλησες!" λέει ψυχρά και κάποιος από τους 'φίλους' του με αγκαλιάζει. Ανταποκρίνομαι στην αγκαλιά και σε μερικά δευτερόλεπτα σπάει με βία 
"Μην την αγγίζεις!" φωνάζει έξαλλος πια ο Άλεξ
"Τότε κάν'το εσύ! Μην την κάνεις χειρότερα!" ανταποκρίνεται και ο Άλλος
"Ότι θέλω θα κάνω στην κοπέλα μου!" ουρλιάζει κι του δίνει μια μπουνιά. Τον κοιτάζω έκπληκτη
"Αν τα έχετε γιατί της το κάνεις αυτό;" λέει ήρεμα ο άγνωστος
"Τι σε νοιάζει γαμώτο Τεό!;" απαντάει ενοχλημένος
"Με νοιάζει!" λέει και γυρνάει σε εμένα "ηρέμησε" μου λέει και με βάζει άλλη μια φορά στην αγκαλιά του. Μυρίζω το άρωμα του και χαλαρώνω από το πόσο ίδια μυρίζει με τον Άλεξ. 

Μια σπρωξιά από τον Άλεξ μας χωρίζει ξανά.

"Δεν είμαι το παιχνίδι σου!" του λέω δυνατά
"Τότε φύγε" λέει αδιάφορα
"όχι! Επειδή γαμώ το στανιό σου ρε παπάρα σε αγαπάω με όλη μου την καρδιά!" λέω και τυλίγω τα χέρια μου γύρω του. Κάνει κάτι που δεν περίμενα. Ανταποκρίνεται.
"Σ αγαπώ" μου λέει με σκοπό να το ακούσω μόνο εγώ
"Δυστυχώς και εγώ..." ανακοινώνω
"Δεν θα είμαστε ποτέ ξανά μαζί! Δεν σε θέλω στην ζωή μου! Τι να κάνω; Που να πάω;" λέει με λύπη. Αληθινή λύπη...
"Να πας ευθεία, στο πρώτο στενό αριστερά και μετά από 5 σπίτια δεξιά. Θα δεις μια ταμπέλα που γράφει 'Προς Τον Διάολο' " λέω και πάω να φύγω από τον χώρο. Όμως με τραβάει κοντά του.
"Δεν θα είμαστε μαζί όσο και αν το θέλω επειδή θα πληγώσουμε ο ένας τον άλλον. Και δεν θα σε αφήσω να ρισκάρεις να πληγωθείς. Οπότε απλά σε παρατάω! Όσο και αν σε θέλω, δεν θέλω να πληγωθείς ούτε εσύ ούτε εγώ... Ούτε δράματα θέλω, είχαμε αρκετά" λέει και με αφήνει.
Βγαίνω κι πάω στο αυτοκίνητο, παίρνω το μπουκάλι με την εφεδρική βενζίνη και έναν αναπτήρα από τα τσιγάρα μου
"Θα έχουμε και άλλα αν δεν είμαι μαζί σου!" λέω απειλητικά
"Μην το κάνεις αυτό" παρακαλάει

Πλέων ξέρω πως δεν θα τον έχω ποτέ ποια.

Του πετάω λίγο βενζίνη και περιμένουν όλοι να ανάψω τον αναπτήρα. Εκείνος κάθετε με κλειστά τα μάτια και περιμένει.

"Είσαι μεγάλο παπάρι αλλά γαμώτο σου σε αγαπάω!" λέω με δάκρυα και απομακρύνομαι από την αποθήκη.

Πάω σπίτι.

Μια εβδομάδα μετά...

Είμαι κλειδωμένη στο σπίτι.

Αποδέχτηκα πως δεν θα είναι μαζί μου και πως θα είμαστε κολλημένοι στο 'φίλοι' αν και πλέων ούτε αυτό δεν ήμαστε...
Μπορεί να λέμε πως έχουμε μια φιλία αλλά καταστράφηκε πολύ καιρό... Ούτε δεμένοι δεν ήμαστε πια. Απλά γνωστοί... Μπορεί κάποια μέρα αυτό να αλλάξει...

----

Ένα σκούντημα με ξυπνάει από το όνειρο μου. Κι μου υπενθυμίζει πως μια μέρα ξεκίνησε και ότι θα πρέπει να προσπαθήσω πολύ για να τον έχω πίσω...
Κάτι που δεν θα γίνει ποτέ...

Δεν θα σας γράψω κάτι γιατί φοβάμαι τον θυμό που σας προκάλεσα και ότι θα πεθάνω.
Συγγνώμη για την τόσο σύντομη, απρόοπτη και ανενημέρωτη απόφαση που πήρα.
Μην  θυμώσετε πολύ! Σταμάτησα την ιστορία μου για νέα ιστορία.  

This is the end