Κολλημένοι στο 'Φίλοι'

~Μαζί ήρθαμε, μαζί θα φύγουμε!~

21/2/20🖤

Και καθώς νύχτωνε περίμενε πως ο Κώστας θα έφευγε, θα πήγαινε στο σπίτι του να ξαπλώσει, να ξεκουραστεί, όμως τίποτα από αυτά δεν έγινε... Το αντίθετο μάλιστα! Έμεινε όλο το βράδυ όσες φορές και αν του πρωτινέ η Αλεξάνδρα να πάει να κοιμηθεί! Η απάντησή του; 'Μαζί ήρθαμε, μαζί θα φύγουμε' 

Με αυτήν την πράξη η ηρωίδα μας δεν ήξερε τι να κάνει. Κανένας δεν γνώριζε την κατάσταση της. Όσες φορές και αν είχε πάρει τηλέφωνο ο Άλεξ το έκλεινε. Το ίδιο και σε όλα τα πρόσωπα που ήξερε. Το μόνο που την ένοιαζε ήταν ο Κώστας...

"Βρε σίγουρα δεν θες να πας να κοιμηθείς λίγο στο σπίτι σου;" τον ρωτάω, ξανά
"Ναι! Σου είπα! Μαζί ήρθαμε, και μαζί θα φύγουμε!" απαντάει χαμογελαστά, όπως πάντα
"Α κάντο πάλι!" φωνάζω σαν υστερικό
"ποιο;" ρωτάει με απορία
"Χαμογέλα μου! Σε παρακαλώ!" του λέω και χαμογελάει "ευχαριστώ!" 
"Τίποτα είναι χαρά μου να σου χαμογελάω!" μου λέει και πραγματικά εύχομαι να μην βγω ποτέ από το νοσοκομείο! Να μείνω για πάντα εδώ! Μαζί του!

Μετά από λίγο αποφασίζω να πω αυτό που θέλω...

"Έχεις πανέμορφα μάτια!" λέω υπνωτισμένη, πάλι!
"Είσαι πανέμορφη!" μου λέει και ενώνει τα χείλι μας με ένα γλυκό φιλί που όμως αποκαλύπτει όλα τα συναισθήματα μου για αυτόν! Ότι μπόρεσα να νιώσω αυτές τις 12 ώρες που είμαι μαζί του! Όταν διαχωρίζει τα χείλι μας μου ψιθυρίζει αυτό που είχα ανάγκη να ακούσω
"Σε αγαπάω!" λέει και ξαναενώνει τα χείλι μου με τα δικά του. Τραβιέμαι
"Όχι! Δεν είναι αλήθεια! Η αγάπη θέλει καιρό να δημιουργηθεί!"
"Σε ξέρω αρκετά για να σε αγαπήσω! πίστεψε με!" 
"Δεν γίνεται!" λέω και είμαι έτυμη να κλάψω αφού κατάλαβα ότι κατέστρεψα την ποιο όμορφη στιγμή της ζωής μου
"Τότε είναι έρωτας! Ο οποίος μπορεί να δημιουργηθεί στιγμιαία, και είναι το ποιο δυνατό συναίσθημα!" μου λέει και με τραβάει για να με φιλήσει
"Και εγώ είμαι ερωτευμένη μαζί σου!" λέω και νιώθω να μου χαμογελάει
"Τότε θες..." τον διακόπτει η νοσοκόμα που μπαίνει μέσα
"Μπορείς να φύγεις! Ντύσου!" μου λέει δίνοντας μου τα ρούχα μου και φεύγει
"Βγαίνω να ντυθείς!" λέει και κλείνει την πόρτα πίσω του!

-----

"Πως θα γυρίσουμε σπίτι;" ρωτάω
"με το αυτοκίνητο μου" μου απαντάει και με πιάνει και περπατάμε αγκαλιά. Συνήθως δεν μου αρέσει να μπαίνω σε αυτοκίνητα ατόμων που δεν ξέρω καιρό αλλά είναι ο Κώστας... άρα θα μπω χωρίς δεύτερη σκέψη!