Κολλημένοι στο 'Φίλοι'

~Σταμάτα θα τον σκοτώσεις!~

12/3/20!🖤

Δεν είπα χθες στον Κώστα το περιστατικό αφού δεν θέλω να τσακωθούν. Καθόμουν το βράδυ και σκεφτόμουν όλη την νύχτα τι θα κάνω τώρα. Πως θα κυλίσει η σχέση που έχω (η φιλική σχέση που έχω) με τον Άλεξ; Πως θα τον εμπιστευτώ; Πως θα τον φέρω εδώ στα γενέθλια μου, δηλαδή σε λίγες μέρες; Πως ακριβώς θα εξηγήσω αυτό που έκανα;
Με τις σκέψεις μου πέρασε η νύχτα και ξύπνησα με μαύρους κύκλους κάτω από τα μάτια μου από το ξενύχτη που έκανα με τις σκέψεις μου.

"Καλημέρα! Οπ κάποια δεν κοιμήθηκε καλά;" με ρωτάει παιχνιδιάρικα ΤΟ ΑΓΌΡΙ ΜΟΥ κι με φιλάει
"Ναι κάπως! Τι κάνεις;" λέω και κάθομαι περιμένοντας να μου φέρει τον καφέ.

Τα έχουμε χωρίσει, βασικά μόνα τους χωρίστηκαν. Εγώ αναλαμβάνω το μεσημεριανό, που θέλει και την ποιο πολύ δουλειά και ο Κώστας φτιάχνει το πρωινό και το βραδινό. Οπότε κάθε πρωί ξυπνάω και βρίσκω ένα υπέροχο πρωινό στο τραπέζι μου. Κι η αγάπη μου μετά το σχολείο διαβάζει λίγο και βρίσκει την βλακεία που έχω φτιάξει εγώ!

Κώστα's pov

Από εχθές που γύρισε από τον Άλεξ δεν μου φαίνεται καλά. Δεν ξέρω... Είναι λες και την στοιχειώνει κάτι. Λες και δεν μπορεί να μου πει κάτι, και αναγκάζεται να προσποιητέ πως είναι όλα καλά. Μήπως με απάτησε με τον Μάριο; Μου είχε πει πως κάποτε της άρεσε! Ή με τον Άλεξ; Όχι αυτός ξέρω πως γουστάρει μια πουτάνα...

"Αλεξάνδρα, τι έχεις;" ρωτάω και καλά σαν να μην έχω καταλάβει τίποτα.
"Τίποτα. Γιατί ρωτάς;" λέει και της αφήνω τον καφέ της στο τραπέζι, μπροστά της.
"Γιατί, πρώτον δεν κοιμήθηκες καλά, δεύτερον νιώθω πως κάτι δεν μου λες, τρίτον αποφεύγεις να μιλήσεις σε οποιονδήποτε σε παίρνει τηλέφωνο από τα παιδιά που ήσασταν εχθές" της λέω τι με προβληματίζει στην συμπεριφορά της
"Απλά τσακωθήκαμε! Έλεος δηλαδή!" μου φωνάζει και πάει στο δωμάτιο που έχομε τον σάκο του μποξ. Ακούω να τον βαράει με μανία μέχρι που λυγμοί ακούγονται από το στόμα της και τρέχω μέσα.

Την βλέπω πεσμένη με το κεφάλι της και την πλάτη της να τα στηρίζει στον σάκο. Δάκρυα τρέχουν από τα μάτια της κι έχει κουλουριαστεί λες και πονάει. Δεν είναι αυτή η κοπέλα μου! Πάντα είναι δυνατή, μου λέει τι συμβαίνει! Σίγουρα με απάτησε. Όμως δεν μπορώ να την αφήσω να κλαίει! Την βάζω γρήγορα στην αγκαλιά μου, της φιλάω τα μαλλιά και της ψιθυρίζω 'δεν πειράζει' 

-

Όλοι την υπόλοιπη ημέρα προσποιητέ πως αυτό δεν έγινε ποτέ. Και όταν πάω να της ανοίξω κουβέντα ή δάκρυα απειλούν να τρέξουν από τα μάτια της ή μου φωνάζει και κλειδώνεται στο μπάνιο κλαίγοντας.

Αλεξάνδρα's pov

Ότι έγινε χθες μου έχε στοιχίσει. Δεν μπορώ να του το πω με αποτέλεσμα να φορτώνομαι με συναισθήματα και να πατάω τα κλάματα αφήνοντας τον στο σκοτάδι. Ειλικρινά δεν μπορώ να σκεφτώ τι θα κάνει αν το μάθει. Έχει αρχίσει να με υποψιάζεται και θέλω τόσο πολύ να σπάσω τα μούτρα του Άλεξ -όσο και αν το αγαπώ- και να πω την αλήθεια στον Κώστα.

Μετά όταν αποφασίσω να βγω από το μπάνιο ξέρω τι θα κάνω. Δεν θα βάλω τα κλάματα καθόλου κι θα πω ακριβώς τι έγινε.

"Μπορώ να σου μιλήσω;" λέω καθώς τον βλέπω να κάθεται στον καναπέ. Μόλις ακούει την φωνή μου πετάγεται από το ξάφνιασμα.
"Είσαι καλά; Τι έγινε; Τι δεν μου λες;!" πετάει μία μία τις ερωτήσεις χωρίς να με αφήνει να απαντήσω
"Ήρεμα τίγρη!" λέω και γελάει λίγο με την φράση που χρησιμοποίησα
"Θα μου πεις;!" ρωτάει με αγωνία λες και είμαι το επόμενο επεισόδιο στην αγαπημένη του σειρά

-

Όταν τελειώσω την αφήγηση της χθεσινής ημέρας η φλέβες στον λαιμό του και στο κούτελό του είναι εμφανής, όπως και το ότι η άρθρωσης του είναι έτυμες να σπάσουν από την πίεση που τους ασκεί από τα νεύρα του. Δεν τον έχω ξαναδεί έτσι. Ψέματα. Τον έχω δει άλλη μια φορά στο μπαρ με τον άγνωστο, αλλά τότε δεν κοίταζε εμένα!

"Θύμωσες πολύ;" ρωτάω αν και ξέρω την απάντηση
"Εεεε λιγάκι!" λέει προσπαθώντας να ηρεμήσει τον εαυτό του

Ξαφνικά πετάγεται επάνω, τρέχει παίρνει τα κλειδιά του αυτοκινήτου του και βγαίνει από το σπίτι. Τον ακολουθώ με την μηχανή ώσπου φτάνει στο σπίτι του Άλεξ 

"Γαμώτο!" λέω όταν παρκάρει απ'έξω 

Χτυπάει με μανία την πόρτα του σπιτιού του Άλεξ μέχρι που ο Άλεξ ανοίγει. Όταν η πόρτα ποια δεν είναι ανάμεσα τους ο Κώστας αρχίζει να βαράει με μανία το κεφάλι του Άλεξ.

"Σταμάτα θα τον σκοτώσεις!" φωνάζω και τραβάω τον Κώστα αλλά αυτός δεν κουνιέται ούτε χιλιοστό "Γαμώτο σε παρακαλώ!" λέω και μου πέφτει ένα δάκρυ πάνω στο μπράτσο του. Όταν το νιώσει γυρνάει απότομα σε εμένα και με παίρνει αγκαλιά.

"Συγγνώμη!" μου λέει αλλά καταλαβαίνω πως δεν μετάνιωσε για τίποτα. Με τραβάει μαλακά και βγαίνουμε από το σπίτι του Άλεξ και πάμε στο δικό μας.

ΤΙ ΘΑ ΚΆΝΩ ΤΏΡΑ ΜΕ ΤΟΝ ΆΛΕΞ!; ΠΩΣ ΘΑ ΤΟΝ ΚΟΙΤΆΞΩ!;

Αν μπορείτε κάντε μου ένα σχόλιο και πατήστε το αστεράκι για να μου δείξετε ότι σας αρέσει η ιστορία μου! Ευχαριστώ όσους το κάνουν! Τα λέμε στο επόμενο παρτ! Φιλάκια πολλά!