Κολλημένοι στο 'Φίλοι'

~Αλεξάνδρα φύγε σε παρακαλώ!~

20/2/20🖤

Σήμερα είναι Τσικνοπέμπτη. Όλα κυλούσαν ομαλά και ήρεμα καθώς τα παιδιά περνούσαν μαζί την ώρα τους. Η Αλεξάνδρα δεν έκανε τίποτα, τελικά, κακό στον εαυτό της, δεν βρήκε την δύναμη. Έτσι αποφάσισε να θάψει μέσα της αυτήν την ιδέα και πήγε για ύπνο. Ξύπνησε φυσιολογικά και αποφάσισε να μην μιλήσει σε κανέναν για τις χθεσινές της σκέψεις.

"Γεια" λέω στην μαμά μου καθώς κατεβαίνω την σκάλα
"Καλημέρα!" μου λέει με ένα χαμόγελο στα χείλι της
"Θα πάω σήμερα με τα πόδια στο σχολείο, μαζί με τον Άλεξ" της ανακοινώνω και πάω προς την πόρτα 
"Τα κορίτσια;" με ρωτάει
"Θα πάνε με τα αγόρια τους." της λέω και κλείνω την πόρτα πίσω μου.

Τα κορίτσια του Αγίου Βαλεντίνου απέκτησαν αγόρι και τώρα θέλουν να με κάνουν να τα φτιάξω ή με τον Άλεξ ή με τον Λευτέρη. Δεν ξέρω γιατί μάλλον για να μην νιώθω άσχημα που δεν τα έχω με κανέναν.

Πηγαίνω προς το σπίτι του Άλεξ μου, και χτυπάω το κουδούνι. Ακούγονται κάτι μουγκρίσματα, μάλλον θα τον ξύπνησα.

"Χοντρή Αγάπη;" φωνάζω πίσω από την πόρτα.
"μμμμμ" μου απαντάει με κοιμισμένη φωνή 
"Τότε ανοίγει η πόρτα και βλέπω μπροστά μου την Λόριν!
"Δεν θα έρθουμε σχολείο!" μου λέει και πάει να κλείσει την πόρτα
"Θέλω να του μιλήσω!" λέω και την σπρώχνω για να περάσω μέσα!
"Αλεξούκο!;" φωνάζω και την βλέπω που νευριάζει "Βρε μαλακά κατέβα!" Ξαναλέω
"Μην τον λες μαλάκα! Με άκουσες!;" μου φωνάζει και μου τραβάει τα μαλλιά
"Όπως θέλω θα τον λέω!" της απαντάω και την τραβάω με αποτέλεσμα να πέσει κάτω "επειδή απλά αποφάσισε να τα έχει μαζί σου δεν σημαίνει ότι δεν θα του μιλάω όπως παλιά! Δεν παύει να είναι ο κολλητός μου!" της απαντάω και εκείνη σηκώνεται 
"Το ότι τα έχει μαζί μου σημαίνει ότι δεν θέλει να είναι μαζί σου και απλά δεν μπορεί να στο πει" απαντάει δήθεν αδιάφορα χτενίζοντας με τα χέρια της τα μαλλιά της.
"Αν δεν ήθελε να κάνει παρέα μαζί μου θα μου το έλεγε!" λέω και δάκρυα απειλούν να βγουν από τα μάτια μου... Το καταλαβαίνει
"Άχου μωρέ το ευαίσθητο πλασματάκι μας!" λέει κοροϊδευτικά
"Σκάσε πουτάνα!" φωνάζω και μου επιτίθεται!
Τότε κατεβαίνει ο Άλεξ
"Τι γίνεται εδώ;" λέει όταν μας βλέπει. Η Λόριν πετάγεται όρθια και τρέχει στην αγκαλιά του
"Αγάπη αυτή η  παραδοξότητα μου επιτέθηκε" λέει κλαψουρίζοντας και τρίβοντας τον κώλο της στον Άλεξ
"Όχι, δεν θα το έκανε! Τι έγινε;" με ρωτάει
"Εμένα ρωτάς!; Την τσούλα σου ρώτα!" λέω 
"Λόριν τι έγινε;" ρωτάει ήρεμα
"Της είπα ότι δεν θα πάμε σχολείο και μπούκαρε μέσα. Άρχισε να σε βρίζει πίσω από την πλάτη σου και αφού της είπα ευγενικά να σταματήσει άρχισε να βρίζει και εμένα. Καθώς πάω να φύγω όρμησε σαν λυσσασμένος σκύλος, πάνω μου" Λέει και αρχίζει να κλαίει ψεύτικα
"Αλεξάνδρα;!" με κοιτάζει ξαφνιασμένος
"Τι δεν έγινε έτσι! Σε φώναζα και κάποια στιγμή μετά από λίγο λέω 'κατέβα ρε μαλάκα' και αρχίζει να μου λέει 'δεν σε θέλει για παρέα, απλά δεν μπορεί να στο πει στην πραγματικότητα εμένα θέλει!'" 
"Λόριν γιατί να πεις κάτι τόσο κακό ενώ ξέρεις ότι δεν ισχύει!;" την ρωτάει 
"Τι φυσικά και δεν το είπα αυτό! Μου είπε βασικά, ότι εμένα δεν θες εκτός αν είναι να γαμιόμαστε!" φωνάζει
"Τι;;;!!!" φωνάζω και με σταματάει ο Άλεξ
"Τέλος! Αλεξάνδρα φύγε σε παρακαλώ!" μου λέει ο Άλεξ με μπουνιές τα χέρια του
"Σοβαρά; Διώχνεις εμένα;;;" λέω και μου ξεφεύγει ένα δάκρυ. Γνέφει και ανοίγω την πόρτα. Μόλις την κοπανίσω πίσω μου για να δηλώσω τον θυμό μου ξεσπάω σε κλάματα.