UNEXPECTED MARRIAGE

EPILOGUE

EMBER's POV

"Raffy~!" sigaw ko. Bigla kasing sumakit yung tiyan ko.

Yep, I'm pregnant at kabuwanan ko na ngayon. Hindi pa ngayon yung due date na binigay ng Doktor. Pero may possibility naman daw na mauna o mahuli kasi panganay.

"Raffy~!" sigaw ko ulit. Nasaan na ba yun? Ang sakit. Manganganak na yata ako!

"Ember? Why?" tanong niya paglapit sakin.

"Ano sa tingin mo? Dalhin mo na ko sa ospital, manganganak na yata ako!" sigaw ko sa kanya. Nakaka-inis lang talaga.

"What?! Okay, okay. Hang-on huwagkangmatakot I'm here for you." sabi niya tapos binuhat na niya ako papunta sa kotse.

Halatang kinakabahan din siya. Medyo may halong pagkataranta ang bawat galaw niya. At mababakas din ang pagmamadali sa kilos niya. Pinaandar na niya yung kotse.

"Raffy, yungmgagamitnaiwannatin!" sabi ko sa kanya, nang mapansin kong wala yung bag kung saan nakalagay yung mga gamit na kailangan namin.

"Oh, shit! Tatawagan ko nalangsi Ruby." sabi niya habang patuloy na nagmamaneho. Pinagpapawisan na rin siya, mukhang kabado.

"Raffy, pakibilisan please. Yung water bag ko..." medyo hinihingal kong sabi. Hinablot ko din yung T-shirt niya. Ang sakit talaga sobra!

"Ouch~!" hindi ko mapigilang daing. At mas lalo akong napakapit kay Raffy.

Mukhang nataranta naman lalo si Raffy. Binilisan niya ang takbo ng kotse. Buti na lang nakarating kami ng matiwasay sa ospital.

Nalaman ko na lang na nasa Delivery Room na pala ako. Huli kong narinig ang iyak nila. Bago ako tuluyang nakatulog.

My twins. My angels. My babies. Finally, makikita na namin kayo ni Daddy.

~*~*~*~*~
"Good morning, honey. Are you okay?" bati sakin ni Raffy sabay halik sa kamay kong hawak niya. Pagkagising ko.

"I'm fine. Mukhangwalakangtulog ah?" sabi ko sabay haplos sa mukha niya.

"Sus, ang aga-aga lambinganagad." pang-aasar ni Phil samin. Ngayon ko lang napansin na nandyan pala sila ni Ruby.