"I'm scared of everything. I'm scared of what i saw, i'm scared of what i did, of who i am, and most of all i'm scared of walking out of this room and never feeling the rest of my whole life the way i feel when i'm with you"
A Ricci Rivero Epistola...
Oops! Ang larawang ito ay hindi sumusunod sa aming mga alituntunin sa nilalaman. Upang magpatuloy sa pag-publish, subukan itong alisin o mag-upload ng bago.
Kinakabahan kong sineen yung IGs niya.
"Go, nak. Nagaantay yan sa taas. Akala niya ako lang. Di muna ako magpapakita. Akyatin mo na lang" Tito said while giving me instructions kung san aakyat papunta sa gym nila.
Wala akong dinalang gamit, as in sarili ko lang. Kahit si Tito kasi andito na daw sila Tita at yung mga gamit niya. Dito rin naman kasi ako nakatira.
Di ko na dapat 'to patagalin eh. Kaya umakyat ako sa taas. Actually kinakabahan talaga ako ngayon, pero kung hindi talaga madadaan sa santong paspasan 'tong si Rivero. Aba ang kupal naman niya? Ako na 'to oh.
Nung pag ding ng elevator alam kong nasa 3rd floor na ako.. pag bukas nung pinto. Kitang kita ko siya nakaupo nagphphone. Nakangiti pa nga.
Napansin naman niya na tumunog yung elevator kaya napatingin siya sa direction ko.
"Cci" nakatayo lang ako sa harap ng elevator, kitang kita ko namanyung pagkagulat niya.. naiiyak na ako, tinabi niya yung phone niya.
"Diba nagusap na tay-"
"Fuck you."
Mas lalo siyang nagulat dahil sa pagkamura ko ng malakas sa kanya. Buti na lang solong solo namin 'tong weights room.
"What do you want, Pauline?" dahan dahan akong lumapit sa kanya, di ko inaalis yung tingin ko sa kanya. Mukha naman kinakabahan siya dahil palapit ako.
"You." sabi ko habang palapit ako... mas nakikita ko siya. Napaka-pogi pala talaga ng mahal ko. Hindi siya umiimik. Pero kitang kita ko yung pag ngisi niya.
Nakatingin lang din siya sakin.
"Bakit hindi mo sinabi sakin?" tanong ko sa kanya. Umiling naman siya.
"Para san pa?"
"Di mo na ba ako mahal?" lakas kong loob na tanong sa kanya.
"Diba napagusapa-"
"Di mo na ako mahal?" i interrupted him, napakadaming gustong sabihin.
"Mahal." sabat niya.
Umiiyak ako habang palapit sa kanya. Nung magkaharap ko siya. Paluha na rin siya, miss na miss ko na si Ricci.
"Pero-"
Di ko talaga siya pagsasalitain kasi alam ko na lahat. Ayoko na gumawa siya ng excuses para lumayo na naman sakin. Natahimik siya kasi bigla ko siyang niyakap at humagulhol.
"Miss na miss na kita." sambit ko.
Ramdam ko naman na umiiyak rin siya. Kaya hinarap ko siya, nakita ko yung necklace niya. Nandon yung ring na dapat ibibigay niya sakin.
"I'm so sorry."
"Pau..."
"Hindi mahal, makinig ka sakin. Ako naman. Alam ko na lahat, lahat ng pinagdaanan mo. Please, Ricci. Andito na ako oh."
