"I'm scared of everything. I'm scared of what i saw, i'm scared of what i did, of who i am, and most of all i'm scared of walking out of this room and never feeling the rest of my whole life the way i feel when i'm with you"
A Ricci Rivero Epistola...
Oops! Ang larawang ito ay hindi sumusunod sa aming mga alituntunin sa nilalaman. Upang magpatuloy sa pag-publish, subukan itong alisin o mag-upload ng bago.
After seeing his post, i closed my phone agad. Baka di na naman umuwi yan dito sa bahay.
Sobrang bilis, biruin niyo one year na kami dito nang ganon ganon lang. First 5 months namin, okay naman. Everything is fine not until tumungtong na kami sa 6 months na pag stay namin dito sa Dublin. Naging mahirap nung mga unang buwan pero di ko alam na mas magiging mahirap pala pag tumungtong kami sa ganitong sitwasyon.
Tita Abi and Tito Pao stayed here for 4 months kasama nila sila Riley kaya di pa namin ramdam pero nung umalis na sila dun na nagumpisa na nilunod ni Ricci yung sarili niya sa pag trtraining, noon kasi meron pa siyang time for dinner dates, adventures, pupunta kami sa ibang part ng euro ngayon kasi kahit andito ako mas nadadalas yung di na siya umuuwi ng bahay or umuuwi man umaga na o mas madalas yung lasing siya ngayon kasi di na nila season.
Ako naman, di parin ako nagaaral. Nag aadjust parin ako dito, plus Ricci needs a support system. Kaming dalawa lang andito, wala kaming kakapitan kundi sarili naming dalawa.
Sa isang taon na yan, sobrang dami nangyari. Nagalit sakin parents ko kasi di ako nagpatuloy magaral ang dahilan ko naman sa kanila uulitin ko ulit yon, unlike sa pinas hahabulin ko na lang yung isang subject na yon tapos grgraduate nako. Nagagalit ako kasi binabalik nila sakin, bakit ako sumama kay Ricci dito. Tinalikuran ko na rin kasi yung pag vlvlog. Active kami ni Ricci sa social media pero mas active siya kasi mas lalo siyang sumisikat. Di parin ako pinapansin nila Mama at Dad kahit anong msgs ko sa kanila, masyado daw kasi ako nagsusunod sunudan kay Ricci.
Ricci is a better man now, yun yung mapagmamalaki ko. Pero ako? Eto, nagpapaka-martyr parin. Mas gusto kong nakikita na nag-grow si Ricci, kahit siya na lang eh. Pero kahit papaano gusto ko talaga magtapos, kaso napapangunahan ako ng hinayang dahil uulitin ko na naman, magaaral ulit ako imbis isang term na lang grgraduate nako. Business Management course ko sa La Salle. Gusto ko kasi talaga ipagpatuloy lahat ng business namin sa Manila at sa Cebu, meron kasi kaming iba't ibang business, may water station, may resort ngayon nagtatayo sila Papa ng hotel sa Cebu. Sa side naman nila Mama, lahat ng mga Tita's ko senior flight attendant ng isang airline sa Pilipinas. Kung tutuusin napakadami kong opportunities sa Pinas, pero mas pinili ko si Ricci kasi akala ko mag grgrow kami parehas dito.
Bigla naman tumunog yung phone ko, it was Rei who's calling.
I immediately accepted it. "Ano? Marytr? Buhay ka pa jan? Musta ireland?" bungad niya sakin.
Inirapan ko naman siya at tiningnan kung nasan siya, nasa Coron parin sila now. Nag propose na kasi si Migy sa kanya, next year kasal nila. Diba? Sana all. Haha.
"Okay naman."
"Asan si Ricci?" tanong niya.
"Nagtraining, pauwi na yon." sabi ko tinanong ko yung orasan. 3:45PM palang dito advanced nang 8hrs ang Pinas.
