Don't give up on us, love | Ricci Rivero

23

"Anong kinuwento niya this time?" tanong sakin ni Anne, doctor ni Pauline.

"Nasa Japan daw kami... sinabi ko daw na iwan niya ako kasi mamahalin ko muna sarili ko tapos ayon she fell asleep again." sumbong ko sa kanya.

Nakatingin lang ako kay Anne na kakatapos lang i-check si Pauline.

"Dada" bigla naman may yumakap sa mga binti ko, pag tingin ko si Russell.

Ang hirap. Sa Araw araw lagi ko na lang siya sinasabihan si Russell kung ano sitwasyon namin.

"Pagod lang si Mama, honey.." sabi ko nagsensya naman siya nang karga kaya binuhat ko at lumapit kay Anne.

"Ricci... pwede ko kayo kausapin?"

"Sure, doc." sabi ko naman.

"No i mean kayong lahat. Kayong pamilya ni Pauline" kinabahan naman ako sa sinabi ng doctor ni Anne.

Ngumiti ako tapos sabay sabay kaming bumaba kasi alam kong nandon silang lahat. Hindi kasi nila kami iniwan ni Russell, yung pamilya ko. Even si Mama Mia at Dad.

Nasa iisang bahay lang kami... sila Dihia, Ahia at Oleg kasi sa Pinas nakatira, dun sila nag babasketball. Dun na rin sila nagkapamilya. Si Ahia kasal na kay Celes at may anak na din. Si Dihia, engaged na. Si Oleg, girlfriend lang muna syempre.

Nasa sala kaming lahat, tamang tama andito sila Dihia ngayon dahil off season nila so meaning vacay szn kaya kumpleto kami.

"I have a bad and good news" umpisang sabi ni Anne.

Ni-isa samin walang nagsalita, nakikinig lang kami. Si Russell pinasamahan ko muna kay Yaya para makatabi matulog si Pauline.

"Good muna?" nakatingin sakin ngayon si Anne... i nodded.

"Ricci, may mga possible cure pa tayong pwede ibigay kay Pauline and i'm working on it so she can stay here sa house."

For the past few months, nasa hospital lang kami naka-stay ni Pauline at Russell kasi dumating na yung time na need na siya i-monitor kasi everytime na nagigising siya nagwawala.

"The bad thing is, her case.. it's very alarming." From where i stand, kitang kita ko lahat ng mga reaksyon nila nung narinig nila yung sinabi ni Anne, my Mom and Mama Mia is silently crying na.

"You all know... Pauline's having a hard time that she's suffering Anterograde amnesia which blocks her mind to create new memories, it leads to a partial or complete inability to recall the recent past, while long-term memories from before the event remain intact."

"that explains her nightmares... sa panaginip siya nagtrtry gumawa ng memories... and hindi maganda yon, kasi baka biglang mag black out na lang-"

"Doc, ano po mangyayari pag tuloy tuloy yung mga nightmares niya?" curious na tanong ni Mama Mia.

"It can lead to death. Pag bumigay utak niya... wala na tayong magagawa dun"

"Natural yung malimutan niya kayo sa case niya... pero these past few months, hindi na nagiging maganda lagay ni Pauline. Nararamdaman kong lumalaban siya.. pero hindi maganda kasi nag crcreate siya ng memories thru her dreams."

"Habang tayo nabubuhay, siya gumagawa ng mundo niya habang tulog... based on what you said, Ricci. Si Pauline... nakaka-experience ng nightmares at laging umiiyak pag nagigising... kasi masyado niyang tinitrigger yung utak niya na maalala kayo kaya hindi niya alam gumagawa na pala siya ng sarili niyang mundo, ang mahirap lang kasi hindi na niya magagawa dito yon.." explain samin ni Anne.

"So lahat ng kinukwento ni Mama, hindi totoo dada?" nagulat naman kami sa nagsalita, nasa may hagdan si Russell nakikinig.

Ang mapagmamalaki lang namin ni Pauline is naging chismoso yung anak namin. Haha. Kidding aside, napalaki ni Pauline si Russell nang maayos at sobrang talino niya. Nagstart kasi lumabas yung symptoms ng sakit niya nung 4th anniversary namin hindi ko alam masaya naman kami nun. We had Russell na that time so sobrang special nung every year celebration namin hindi ko alam na dun na pala mag iistart yung kalbaryo namin. Nung tumungtong kami sa 6th anniversary namin dun na start lumala tulog na lang siya ng tulog... tapos pag gumising siya tinatanong niya kung ano pangalan niya... hindi na niya kilala sarili niya. Sa araw araw, may bagong kwento si Pauline.. lahat nang mga ginagawa niyang storya pag natutulog siya... ikwkwento niya pag gising niya yun. Minsan, masaya. Minsan, malungkot. Sa ilang taon, masasabi kong nasanay na ako pero hindi ko sure sa anak ko, ang bata niya pa para makita yung sitwasyon ng Mama niya. Lumaki na siya na inintidi kung bakit ganon Mama niya.. kung bakit hindi siya kilala at laging tulog.