A Place in Time (PUBLISHED 2013)

A Place in Time (2)

Chapter Two

          Pagkatapos sabihin ng doktor iyon, hindi mo maipinta ang mga mukha namin. Wala nga kaagad naka-react sa amin sa sobrang gulat namin pare-parehas. Siguro nga deep inside alam na namin ang totoo, pero iba pa rin pala ang pakiramdam kapag na confirm na. Nung una kasi, may room pa para mag-doubt na malamang ay hindi. Pero ngayon, ito na talaga.

          It wasn’t until Tjay screamed kaya nabasag ang katahimikan naming lahat.

          “Ahhhhhhhhh!” unang sigaw niya noon na may halong pagtalon pa. Nawala na yata talaga siya sa sarili niya dahil humawak ba naman siya doon sa damit ng doktor. Nalukot pa nga niya yata ang damit niya, “Naku sorry po!” sabi niya doon sa doktor habang inaayos niya ang damit bago pa siya tuluyang humarap sa akin, “BEESSST! Magkakaroon ka na ng kapatid!”

          Talon pa rin siya ng talon. Ako rin naman ay nahawa na yata sa pagka-energetic ni Tjay kaya nakitalon na rin ako. Si Mama naman ay nakaupo lang doon at nananahimik. Iyong doktor nga na nag-check up ay nagpaalam na sa amin ng tuluyan dahil may patient pa daw siyang pupuntahan.

          Nung napagod na ako kakatalon at kakatawa, lumuhod ako at tinignan ko si Mama.

          “Mama, narinig mo yun? Magkakaroon na daw ako ng kapatid!” Hindi sumagot si Mama. Nakatingin lang siya sa sahig. Ang tahimik nga niya. Ako naman ang nag-aalala uli. Hindi naman basta-basta nananahimik si Mama. “Ma, okay ka lang?”

          Nung tumingala siya ay napansin ko na naiiyak na siya. Pagkatapos ay ayun na, umiyak na siya talga. Siguro sa sobrang saya na rin siguro.

          Akalain mo iyon. After all these years, ngayon lang sila nagkaroon ng anak ni Papa. Parang hindi pa rin kapani-paniwala na magiging ate na rin ako.

          Umuwi na rin kami nun. Tumambay si Tjay sa bahay namin saglit. Boring naman talaga sa amin kaya lang ayaw ko namang umalis at iwan si Mama na mag-isa. Isa pa, buntis nga. Mamaya madulas pa siya o kung ano man.

          Paranoid na kung paranoid pero mas maganda na ang safe.

          Kaka-alala ko kay Mama, nag-react rin naman siya. Sinabi niya na okay lang daw siya at puwede daw kaming umalis na dalawa dahil kaya na niya ang sarili niya. Ako naman ay ayaw ko naman na umalis na wala pa rin siyang kasama kaya tinawagan ko si Tita Rowena. Saglit lang naman ay dumating siya at kami naman ni Tjay ay lumarga na.

          Gustung-gusto kong tumatambay sa bahay nila Tjay. Hindi naman sila mayaman. Okay lang ba. Natutuwa lang ako kasi cute ang bahay nila. Tapos ang bango pa. May mga scented candles kasi sila. Mahilig kasi ang Mama niya.

          Pagdating namin doon ay eksakto namang lumabas si Terrence. Tinamaan pa nga niya ako sa braso ko pero hindi naman siya huminto. Dumire-diretso siya sa gate ng nakasimangot.

          “Ayoko nga eh! Paulit-ulit na lang yan Mama!” sigaw niya doon kay Tita Jayne, Mama nila kung saan nakuha ang third name ni Tjay.

          “Oy, oy, oy. Terrence Kelvin! Saan ka pupunta?!” parang kunsumido na  naman ang Mama nila.

          “Diyan lang sa tabi-tabi.” ang naisagot lang ni Terrence sa kanya.

          Kahit kailan talaga, suplado ang kapatid ni Tjay. Sabi nila, ganun na daw talaga iyon. Sabi niya sa akin, mana daw iyon sa Lolo nila. Sobrang sungit daw nun. Konting galaw mo lang, may hawak na daw na pamalo.

          “Kailan pa bumalik yun?” sabi ni Tjay sabay turo doon sa Kuya niya na umalis na parang hindi naman siya naghihintay ng sagot galing sa Mama niya, “Mama, may balita ako sa iyo tungkol kay Tita.”