Bilinmeyen Numara: Karan?
Bilinmeyen Numara: Uzun zaman oldu.
Bilinmeyen Numara: Numaranı nasıl ağlayarak sildiğimi hatırlıyorum.
Bilinmeyen Numara: Peki ya sen?
Bilinmeyen Numara: Nasıl duygularımla oynadığını hatırlıyor musun?
Günler akıp geçiyor,gece gündüzü,gündüz geceyi beklemiyordu.Sıradan bir cuma sabahı parkta yürüyordum.Yanlarından geçmekte olduğum sıra sıra ağaçlar ferahlık veriyordu.Düşünceli bir tavırla boş bir bank bulup oturdum.Sakince annemin okumam için elime tutuşturduğu güzellik dergilerini incelemeye başladım.Dudaklarımı hafifçe sıkıp,kaşlarımı çattım.
"Annem bunu nasıl okuyor?" diye kendi kendime söylenerek,dergiyi küçük sırt çantamın içine koydum.Kolumdaki saate baktığımda vaktin gelmiş olduğunu gördüğüm anda çantamı sırtıma geçirerek hızlı adımlarla yürümeye başladım.Derslerim olmadığı günler küçük çocuklara resim dersi veriyordum.Beni mutlu eden ve bir o kadar huzur verici şeylerden bir tanesiydi.
Kırmızı halıyla döşenmiş merdivenleri çıkarken,aklım kurs verdiğim sınıf kapısının tam karşıya baktığı kapıdaydı.Orada eskrim dersi görülüyordu.Orada eskrim yapan genç insanların içinde Karan'da bulunmaktaydı.Sınıfa vardığımda son bir kez arkamı dönüp,karşıdaki kapıya göz gezdirdim.İçerden gelen uğultular merak uyandırıcıydı.Bunu önemsememeye çalışarak önümdeki kapıyı açtım.Resim çizen çocuklara selam verdikten sonra kendi tuvalimin karşısındaki tabureye oturarak resim paletimi elime alıp tuvali boyamaya başladım.
O sırada bazı çocuklara çizmesi için yardım ediyor,bazılarına ise ne çizeceği hakkında tatlı sohbetler başlatıyordum.İşte vakit böyle geçip gidiyordu.Boyamakta olduğum resim güzel bir görüntü almaya başlamıştı.Ama aklım hep eskrim yapan Karan'daydı.Ona yazmak için fırsat kolluyordum.Yorulduğum an elimdeki fırçayı bıraktım.İşte fırsat bu fırsattı.Hemen çantamdan telefonumu çıkarıp ona yazmaya başladım.
Bilinmeyen Numara: Hey eskrim dersi nasıl gidiyor?
Karan: İyi de bunu nereden biliyorsun?
Karan: Yoksa buralarda bir yerde misin?
Bilinmeyen Numara: Ah,bilemem
Bilinmeyen Numara: Orada olsam bile bulabilir misin beni?
Karan: Arayacağım.
Bilinmeyen Numara: Her zaman düşerek izliyorsun beni.
Bilinmeyen Numara: Beni izliyorsun ama aşağıdayım.
Bilinmeyen Numara: Gözlerin gökte öyle parıltılarla geçerdi ki havadan,kuşlar ansızın öterdi gece bitti sanarak.
Bilinmeyen Numara: Ama o gökteki gözler aşağıdakini göremiyor.
Bilinmeyen Numara: Neden göremiyor?
Karan: Çünkü o gökteki gözlerin bir sahibi var.
Karan: Ondan başkasını göremiyor.
Bilinmeyen Numara: Göremiyor değil,görmek istemiyor.
Bilinmeyen Numara: İstersen her şeyi yapabilirsin.
Bilinmeyen Numara: Bir kuş gibi uçabilir,bir kaplan gibi sert olabilirsin.
Bilinmeyen Numara: Açıkçası benim tanıdığım Karan asla gelip geçici biri için görmeyi bırakmazdı.
Bilinmeyen Numara: En önemlisi hissetmeyi bırakmazdı.
Karan: Hissetmeyi bırakmadım daha.
Karan: Seni bulacağım.
Karan çevrimdışı
Bilinmeyen Numara: Beni aramaya gittin ha?
Bilinmeyen Numara: Yıldızlar gökyüzünü aydınlatmaya başladığı vakit.
Bilinmeyen Numara: En karanlık köşe de bulacaksın beni.
Bilinmeyen Numara çevrimdışı
Elimdeki telefonu çalışma masamın üstüne koydum.Gözlerimi yerin boşluğuna dikip,ellerimi saçlarıma götürdüm.Aniden gözlerimi kapadım.Gülümseyerek sessizce mırıldandım.
"Bul beni,ait olduğum yere tekrar geri dönmem için uyandır beni yattığım sonsuz uykudan."
🌙Kendinize Yaz'ın Karan'a baktığı gibi bakan birini bulun.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
