TARUMAR

Bölüm~3~

Yatakta gerçekten 16 yaşından fazlasıyla büyük duran açık kumral saçlı,ela gözlü bir çocuk yatıyordu. Araf yaşını söylemeseydi rahatça benimle yaşıt olduğunu söyleyebilirdim. Aras'ın surat yapısı abisine göre çok daha yumuşak hatlara sahipti. Gözlerinin altı uykusuzluktan şişmişe benziyordu. Bir an beni farketti ve yatağından doğruldu.

''Bu güzel bayan da kim abi?'' dedi muzipçe. Evet belki surat yapısının abisiyle alakası yoktu ama bu muzipçe bakan gözler renkleri aynı olmasa  da aynı abisininki gibiydi. Ellerimi merhaba dercesine havaya kaldırdım.

''Selam.'' dedim. Ve gözlerime gelen perçemimi arkaya doğru ittirdim.

''Merhaba ben Aras.'' Abisinin aksine konuşkan ve kibardı. Abi kardeş olduklarına gerçekten inanamıyordum. Yatağın yanındaki koltuğa oturdum.

''Ben de Asiye. Ama sen bana Asi diyebilirsin.'' dedim tebessüm ederken.

''Bakıyorum da samimiyeti fazla ilerlettiniz.'' dedi Araf. Kafamı yukarı kaldırdım ve Araf'a öldürücü bakışlar attım. Daha sonra gözlerimi devirdim ve koltuktan kalktım.

''Sen abimin kusuruna bakma lütfen. Rahatına bak.'' dedi samimi bir şekilde Aras.Bir an Araf'a baktım. Ama gözleri yine ifadesizdi. Bu yüzden ona dil çıkarmamak için kendimi zor tuttum.

''Abimin neyi oluyorsun?'' dedi koltuğa oturmamı işaret ederken. Ben de dediğini yaptım ve koltuğa oturdum.

''Abinin hiçbir şeyi olmuyorum. Ben aslında bu hastanede çalışmak için buradayım.''

''Yaa.'' dedi muzipçe gülerken. ''Peki ne olarak çalışacaksın?''

''Belki bilirsin...'' dedim göz ucuyla Araf'a bakarak. Araf sıkıntılı bir şekilde kollarını göğsünde kavuşturmuş tavanı izliyordu. Baktığımı farkedince siz daha konuşun dercesine elini salladı. Bu hareketi üzerine keyifle önüme döndüm ve konuşmaya devam ettim.

''...Böyle hasta çocukların eğlenmesi amacıyla etkinlik yapıyorlar. Ve bu etkinlikte çocuklara rehberlik yapacağım.'' Araf inanmıyormuşçasına kaşlarını çattı. Aras ise

''Gerçekten çok güzel.'' dedi. İşte aynı anneden olan kardeşler böyle de farklı iki kişilikte olabiliyor. Destek verilmesi güzel bir şey. Ben bu işi aslında para biriktirmekten çok bir şeyleri yapabildiğimi kanıtlamak için yapıyordum. Aileme ve en çok da babama.

Tam o sırada krem rengindeki kapı aralandı ve Bora Bey göründü.

''Aras? Nasılsın oğlum?'' dedi. Aras biraz daha dik oturduktan sonra

''Daha iyiyim dayı.'' dedi. Dayı mı? Araf'a baktım. Ne var anlamında kafasını salladı.Tam mimiklerimi konuşturacaktım ki Bora Bey bana döndü.

''Asiye. Aras ile tanıştın mı?'' Kafamı olumlu anlamda salladım.

''Tanıştım efendim. Çok iyi biri.'' dedim gülümserken. Aras ve Bora Bey benim gibi gülümserken Araf gözlerini devirmekle yetindi. Bu hareketi karşısında gözlerimi milimetrik bir şekilde kıstım.

''Sana bazı konularda fikir vermek istiyorum.'' dedi Bora Bey ve karşımdaki çift kişilik koltuğa oturdu.

''Tabi dinliyorum.'' dedim kafamı sallarken.

''Öncelikle onlara karşı çok anlayışlı olmalısın. Bazen seni sorularıyla bunaltabilirler.Sabırla cevaplamaya çalış.'' ciddiyetle başımı salıyordum.

''Onların sıkıntılarını dinle ve empati duymaya çalış. Bazen sana çok saçma gelen bir konu onlar için son derece önem taşır.'' Gözlerimi olumlu anlamında kırpıştırdım.