Aardbei met een vleugje vanille (on hold)

Hoofdstuk 8

~Person of View June~

Mijn eerste zoen was met mijn beste vriend James, het was allemaal een beetje raar om eerlijk te zijn. May had het uitgemaakt met James, een beetje met een nutteloze reden als je het mij vraagt.

*Flashback to the moment*

“June? Waar ben je? Ik heb je even nodig…” James klonk al zo wanhopig en verdrietig aan de telefoon. Het gaf me een gevoel alsof de wereld ieder moment in kon storten, dat was natuurlijk niet zo, maar toch. Ik lig in bed en ik probeer de gebeurtenissen van die dag even op een rijtje te zetten.

Ik vond James zittend op het stoepje voor de dansschool. Zijn fiets tegen de mijne geparkeerd. James zag er verslagen uit. Hij stond op het punt om in huilen uit te barsten.

Stotterend en struikelend over zijn woorden vertelt hij dat May hem opbelde om af te spreken in het parkje in onze woonwijk, net buiten Londen. Ze zat al op het bankje toen hij aankwam lopen. Het was een beetje een ongemakkelijke stilte en May vertelde eigenlijk meteen dat ze het uit wilde maken. Ze maakte zich zo snel mogelijk uit te voeten, hem verslagen achterlatend op het bankje. Hij was ten einde raad, vertelde hij en toen belde hij me op om advies te vragen wat hij moest doen.

Ik was ondertussen naast hem gaan zitten op het stoepje en de stilte sloop tussen ons in. Ik bedacht me wat ik nodig zou hebben in zo’n situatie. Het enige wat in me opkwam was een knuffel. Ook al was James een jongen en zou hij dat waarschijnlijk niet nodig hebben, het was het proberen waard.

Ik sloot hem in mijn armen en kneep hem een beetje fijn. Dat zorgde voor een glimlach op zijn gezicht en hij keek me aan. En dan hoef ik je niet te vertellen wat er toen gebeurde….

**

Ik zit nog steeds op de koude vloer en voelde een klein gevoel van schaamte naar mijn gezicht kruipen. Bij wijze van spreken dan.

Hoe heb ik Noah zo kunnen laten zitten? Waarom moest alles me herinneren aan James? Wat dacht ik eigenlijk precies toen ik naar binnen stormde, en Noah achterliet?

Het schuldgevoel stapelt op en ik sta zuchtend op. Mijn handen zijn koud en een rilling loopt langs mijn rug. Ik loop naar de woonkamer en hoor gelach. O fijn, Daan heeft een filmavondje met zijn vrienden. Gezelligheid, ugh, daar heb ik totaal geen zin in op dit moment. Ik storm de keuken in. Ik pak een zak chips en ijsthee en maak dat ik boven kom.   

Het is tijd voor een klassiek avondje alleen met een goeie meidenfilm en veel eten.

Als ik mijn ogen open is het donker en ik hoor het vredige ademen van May. Nog half slaperig grabbel ik mijn telefoon ergens onder mijn kussen vandaan. 5.30. Gezellig. Dan valt mijn oog op het balkje bovenin het schermpje. Het envelopje geeft aan dat ik een sms’je heb gehad.

Het was leuk! Ik lig al de hele nacht wakker, terugdenkend ;) X

Ik denk lachend terug aan de vorige avond. Ik open een nieuw bericht als antwoord maar mijn vingers blijven boven het toetsenbord zweven. Inspiratieloos zucht ik een keer, en dan begin ik te typen:

Ik vond het ook superleuk! Maar sorry… X

Sorry? X krijg ik als antwoord. Opgelucht haal ik adem. Niets aan de hand, ik maakte me druk om niets.

Laat maar, ik ga slapen, tot straks ;) X

IE IE IE

Ik schiet omhoog, en zie dat May ook rechtop in haar bed zit. Ik zet mijn wekker uit en schiet, net als iedere ochtend, in de lach om May’s haar dat alle kanten opstaat. Ze zet haar olifant roze slaapmaskertje af en slaakt een grote zucht. Het is maandag half zeven en over een paar uur begint de school.

~Person of View May~

Met rode wangen van de kou kom ik het klaslokaal binnen gestormd. De docent kijkt verstoord op, ik ben weer eens te laat. Oeps, denk ik…

Zonder iets te zeggen plof ik neer naast Jacky, die zo lief was geweest om een plekje vrij te houden. “Waarom ben je te laat?” fluistert ze. “Ik leg het verhaal straks uit, maar het was echt een noodgeval” fluister ik terug.

“Miss Martins, dat je te laat bent is al een ding, maar ga nu niet ook nog mijn les verstoren. Dus geef maar even antwoord op mijn vraag.” zegt mijn Engels docent triomfantelijk.

Achter mij zitten alle nerdjes en ik hoor ze gewoon gniffelen. Ugh, bedankt. June playbackt de vraag vanuit de andere kant van de klas, en ik weet ineens wat er gevraagd was. “Sing, Sang, Sung. Present, Past en Participle” zeg ik rustig, trots en strijdlustig.

Ik voel die bewonderende blikken van achteren en een huivering loopt langs mijn rug.

*Person of View June*

De gang was helemaal verlaten.
“Noah, Noah?!?!?” mijn stem klonk schel door de lege gang. Het was net na het negende en ik zag Noah bij zijn kluisje weglopen. Hij had me nog steeds niet gehoord en bedacht dat ik hem van achteren zou laten schrikken. Stilletjes sloop ik dichterbij en op het moment dat ik hem wilde laten schrikken draaide hij zich om, tilde me op en zwierde me rond.

Ik schrok me kapot en begon nerveus om help te schreeuwen. “HELLUP ME, IEMAND?!?!?”. Mijn benen schopte ik wild in het rond en grijzend zette Noah me neer.

“Ik ben er om je te helpen, princess” fluisterde Noah in mijn oor. Ik voelde zijn warme adem in mijn oor blazen en het was een fijn gevoel. Ik draaide me zo dat ik recht in zijn ogen kon kijken en er was een vreemde glinstering in zijn ogen.

Onze gezichten kwamen dichterbij elkaar….

-Daar is deel acht alweer!! In dit hoofdstuk een beetje drama, romantiek en een vleugje May, omdat ik vond dat ze toch wel een beetje een beter uitgebeelde persoonlijkheid mocht hebben, en omdat ik gewoon het hoofdstuk een beetje moet vullen. June en Noah? Cute koppel? OTP? Of niet geweldige combi? Lemme Knowww

Lovess-