Aardbei met een vleugje vanille (on hold)

Hoofdstuk 7

~Person of View May~    ~Een week na de omwisseldate~

Ik ren door de duinen alsof er een duivel achter me aanzit. WAS DAT MAAR ZO…  Ik ben uitgeput en het zal niet meer lang duren voordat ik over mijn eigen voeten struikel. Ik blijf rennen en voel een stekende pijn vanuit mijn kuit omhoog schieten naar mijn bovenbeen. Ik begin te huilen maar weet dat ik me sterk moet houden. Als een speer schiet ik ervandoor tot mijn achtervolger minstens 20 meter achter me ligt. Ik klim een boom in, alsof het niets is. Nog nahijgend zie ik hem onder me zoekend om zich heen kijken. Ik slaat een zucht van verlichting. Gelukkig. Maar dan… De tak breekt af en ik val naar beneden in een bodemloos gat.

Badend in het zweet schrik ik wakker. Ik laat me zuchtend weer in mijn kussen vallen. Deze droom achtervolgt me nu al een week. Ik slaap slecht en zie er verwaarloosd uit. June zei gisteren al: “May, wat is er toch aan de hand? Je lijkt wel een spook.” En ze leek ook nog bezorgd.

Het vervelende is dat June al de hele week op een roze wolkje loopt. Nadat Noah voor de deur stond en zijn gevoelens voor haar uitte, kon haar week niet meer stuk. Na dat moment kan ze het over niemand anders meer hebben. Ik heb haar gezegd dat ik me niet zo lekker voel en vanaf nu dumpt ze haar mierzoete gedachten bij Suus. Ben ik daar mooi van af.

Hij pakt mijn hand vast en kijkt me recht in mijn ogen aan. Die blik, zo lief heeft nog nooit iemand me aangekeken. Hij maakt een grapje en ik schiet in de lach. Waarom moet dit nou net mij overkomen schiet nog door mijn hoofd. Ik weet dat hij me aanziet voor iemand anders, en hoe kan ik het hem ook kwalijk nemen. Maar ik moet het gewoon proberen. Als ik dit niet doe dan zal ik er nog lang spijt van hebben.

Ik richt mijn ogen op het struikje voor me. Dan kijk ik naar boven en vraag of ze het me ooit zal vergeven.

Ik kijk hem weer aan en hij veegt een losgeschoten lok uit mijn gezicht. Dan buigt hij zijn hoofd naar me toe en ik ga er volledig op in….

Ergens had ik moeten weten dat dit volledig mis zou gaan. Ik had het gewoon niet voor moeten stellen aan June. Dit was het slechtste plan ever. Nu zullen we allemaal de gevolgen er van moeten dragen.

Natuurlijk heb ik het hele voorval aan Jacky verteld. Ze reageerde precies hoe ik haar reactie had willen hebben. “Maar May, je mag zelf beslissen wie je leuk vind, en hij begon.. June hoeft hier helemaal niets van te weten en je moet hem gewoon verleiden en je kans pakken.” Ze had me overtuigd. En dat was nou ook precies wat ik ging doen.

Het was natuurlijk niet helemaal eerlijk. Maar ik zag hem tenslotte eerst. Ik kwam als eerste het klaslokaal binnenlopen en dat geeft mij meer recht op hem dat dat June heeft.

Diep van binnen voelt het als verraad, maar ik kan niet langer zo doorgaan. It hurts.

Ik heb een goed plan nodig. Karma zal me moeten helpen….

~Person of View Noah~  ~Een week na de deur scene~

Ze loopt al de hele week rond in mijn hoofd. Haar mooie gezicht. Die lieve ogen die begonnen te stralen toen ik haar vertelde hoe leuk ik haar vond. Die lieve lach. Ik hoop dat dit beeld niet meer uit mijn hoofd gaat.

Ik schud mijn hoofd en ga met een big smile op mijn gezicht verder met krantjes bezorgen. Gauw nog even geld verdienen voor vanavond. June en ik hebben een date, en ik, als haar vriendje moet haar toch wel kunnen trakteren toch? Vanavond is een verrassing voor June, er is een festival in het parkje. Ze spelen een film af in de openlucht. Ik heb samen met mijn zus gezorgd voor een picknickkleedje en lekkere dingen die ik allemaal in een mand heb gestopt. Dit gaat echt supermegageweldiggaafvet worden.

Het begint zachtjes te regenen maar het maakt me helemaal niets uit. Ik moet sterk de neiging onderdrukken om met de muziek die uit mijn oortjes schalt mee te gaan fluiten. 

Als ik weer naar huis fiets, fiets ik stiekem langs het huis van June. Ik ga met mijn gedachten weer terug naar vorige week, in het park.. Ze kwam me zo onzeker over toen ik haar pas net kende. Maar ze zoende tot mijn verrassing terug, zonder verwarring.

Die avond wenst mijn zus mij veel plezier terwijl ze me ondeugend aan kijkt. Wat verwacht ze nou van mij?! Vraag ik me af als ik de oprit af fiets. Ik haal June op. Ze krijgt een blinddoek om, het moet natuurlijk wel een beetje spannend blijven bij onze eerste echte date. Ze springt onhandig achterop mijn fiets en klemt haar handen om mijn buik. Zo fiets ik naar het park. June ziet er echt magisch uit. Ze draagt een donkere spijkerbroek met een crèmekleurige top en haar haar zit in een of andere vlecht.

Ik leg het geruite kleedje neer op een open plekje tussen de mensen die al een tijdje klaar zitten voor de film. Overal waar ik rond kijk zie ik verliefde stelletjes of bekenden. Ik doe voorzichtig June’s blinddoek af en ze kijkt verbaasd om zich heen. Dan kijkt ze me aan en begint te stralen.

“OOOH dit heb ik altijd al eens willen doen! Het lijkt net uit zo’n oude jaren 60 film” zegt ze übervrolijk.

Shhh, hoor je overal om je heen. De film is begonnen. Ik haal de zelfgemaakte lekkere dingen uit de mand en leg ze op het kleed neer. De lampionnen gaan aan omdat het al een beetje begint te schemeren.  Ik had er nog niet bij stil gestaan dat dit wel echt een superromantische plek is.

 Nadat we allebei genoeg gegeten hebben legt June haar hoofd op mijn schoot. Ik aai haar haar terwijl ik met mijn gedachten absoluut niet bij de film ben. Wat ben ik toch een geluksvogel met dit leuke meisje in mijn buurt.

Na de film blijven we nog even zo zitten totdat ik merk dat June het koud krijgt. Ze tilt haar hoofd op en ik zie dat ze slaperig is. “Laten we naar huis gaan” fluistert ze in mijn oor.

Vind ik prima dus we ruimen alles op en gaan weer naar huis. Bij haar oprit aangekomen vraag ik mezelf af of ik haar durf te zoenen. Maar ze lijkt verward en zonder dat er iets gebeurd neemt ze hakkelend afscheid en vlucht naar binnen.

Er is iets veranderd en ik weet niet wat. Is ze ineens weer verlegen geworden?... 

~Person of View June~

Na afscheid genomen te hebben van Noah, na deze perfecte avond, doe ik de deur dicht en ga wanhopig met mijn rug tegen de deur aan staan. Ik zak naar beneden en laat mijn hoofd steunen op mijn handen. “Waarom ik?”