Aardbei met een vleugje vanille (on hold)

Hoofdstuk 10

Hoofdstuk 10

~Person Of View May~

Ik heb altijd al gevonden dat June wat moest veranderen. Zelfverzekerder en spontaner worden, en ze mag ook wel wat meer voor zichzelf opkomen. Leren haar charmes te gebruiken, want die heeft ze. Wat ook raar zou zijn als ze die niet had gehad, we zijn tweeling. En dit paste allemaal precies bij mijn plan. Twee vliegen in een klap, dat was nou nog eens slim, al zei ik het zelf over mijn eigen idee.

Ik zat in de schoolstudieruimte te studeren, wat een hele verandering was met mijn ‘oude’ ik. Ik was er in het hele jaar nog nooit geweest als het niet nodig was. Ik kwam er alleen tijdens de lessen, als de leraren computers gereserveerd hadden voor onze klas. Maar dit hoorde ook allemaal bij het plan. Alles voor het plan om Noah voor me te winnen. Ik ben namelijk degene die hem verdient.

Mijn plan gaat als volgt:

Ik verander mezelf, meer naar hoe June nu is; Slim, onzeker en onbewust van haar eigen charmes. Blijkbaar is dat waar populaire jongens zoals Noah op vallen.

Dan kan June haar eigen spotlichtmomentje pakken, want ik bedacht dat ze altijd in een soort schaduw van mij gestaan moet hebben in haar leven. En als ze haar moment pakt, waar ik haar in ga aanmoedigen, ziet Noah in dat ze helemaal niet zo onzeker is. En dan vindt hij haar niet meer zo leuk als het onzekere meisje waar hij een paar weken geleden verliefd op werd.

En dan zal ik hem troosten. Precies hoe June James troostte toen ik het uitmaakte.

Ik had al lang door dat hij haar veel leuker vond dan mij… En ik had gelijk. Toen ik hem dumpte vloog hij bijna naar June. Ik was hem gevolgd naar June’s dansschool. En dat ze me zo verraden had deed zeer. Hij was mijn eerste echte vriendje, anders dan al mijn eerdere scharrels. Ik vond hem echt heel leuk maar ik wilde vrij zijn. Hij begon me alleen maar te irriteren en dat verdiende hij niet. Dus mijn beslissing was gemaakt.

Dat hij naar June zou gaan had ik verwacht en troost zou zoeken, maar dat hij haar zoende, dat liet me huilen. Vanaf toen heb ik mezelf gezworen dat ik niet te veel rekening meer ging houden met June, en dat ik ooit nog eens wraak zou nemen. Alleen ik zou geduld moeten hebben tot het goede moment zou komen.

En dat was nu.

~Person Of View Noah~

Er was iets aan de hand. Ik had een gevoel dat iets niet helemaal goed was. Dat merkte ik toen ik met June naar mijn huis fietste. We zouden samen de kerstboom gaan versieren, dat vond ze leuk om te doen. En om een beetje in de kerststemming te komen. Ik heb nooit veel met kerst gehad. Het was altijd te gezellig en te knus. Ik was liever buiten, in de sneeuw. Waar alle wilde dieren het koud hadden en moesten vechten voor hun leven.

Het voelde alsof we achtervolgd werden. En er hing al de hele dag een rare sfeer om June heen. Ik besloot haar er naar te vragen, maar wel op het juiste moment. Ik had de afgelopen tijd geleerd dat June niet graag haar gevoelens deelt, alleen met May.

Nu ik aan May dacht, die had ik de hele dag niet gezien. En dat terwijl ze anders altijd om me heen zwermde. Het leek net een irritante bij die niet weg wilde gaan. En als ze dan weg was, miste je haar niet.

Ik weet het heel gemeen maar zo zag ik het echt.

“Noah, waar denk je aan?”

“NOAH?”

Ik keek op en zag June me vragend aankijken. “Ik was even in gedachten” zeg ik, niet willen zeggen dat het over May ging. “Ik merk het, want je reageerde niet eens op mijn verhaal”

En met die woorden stapte ze van haar fiets af. We waren bij mijn huis. We liepen naar binnen en ik liep naar de keuken. Het was ons gezellige filmmiddagje dus ik had popcorn gekocht. Ik deed de zak in de oven, zette een liedje op en bleef midden in de keuken staan. Met de zachte plopjes en de muziek op de achtergrond deed ik even mijn ogen dicht, en ademde diep in.

“OMG kijk het begint te sneeuwen!” June kwam de keuken binnengerend maar botste keihard tegen mij op, deels omdat ik nog steeds in het midden stond met mijn ogen dicht, en deels omdat ze gewoon veel te enthousiast en een tikkeltje lomp was.

Als gevolg vielen we allebei op de grond, en natuurlijk, hoe ongemakkelijk het ook kon zijn, zij boven op mij.

En om alles nog een beetje erger te maken kwam op dat moment mijn zusje Dana van 7 binnen.

“MAMA! ER LIGT EEN MEISJE OP NOAH! IK DENK DAT ZE HEM WIL OPETEN! MAMAA HELP!” En met die woorden en een bang gezicht verdween ze weer.

June bloosde helemaal toen ze ongemakkelijk van me af rolde en naast me ging zitten op de grond. Mijn moeder kwam naar binnen gestormd en toen ze zich realiseerde dat er niets aan de hand was begon ze te lachen en liep ze de keuken uit.

Het was eigenlijk een lachwekkende situatie. Ik keek June aan en kon mijn lach niet meer inhouden.

Ze keek me met glinsterende ogen aan en niet veel later gingen we allebei stuk.

Ik verstijfde en rook een raar maar bekend luchtje. NO, de popcorn!

De hele zak was verbrand en er hing een vieze lucht in de keuken. Ik liep naar het raam en zette hem zo ver open als het maar kon. Ik stak mijn hoofd uit het raam om een beetje frisse lucht te krijgen. En daar zag ik een oorbel liggen.. Op de grond tussen de bloemen.

En die oorbel kwam me eigenlijk wel heel bekend voor.

“Noah, je bent geen hond, kom dan gaan we de film kijken” waren de woorden van June, voor ik weer naar binnen keek en uiteindelijk de oorbel in de tuin vergat. De oorbel die mij een hoop ellende had kunnen besparen als ik er wat meer aandacht aan besteed had…

-En? Wat vinden jullie ervan? Ik dacht laat ik nog even updaten. En een cliffhanger voor jullie op deze tweede kerstdag! Have a very merry christmas, Lots of Love x-