Aardbei met een vleugje vanille (on hold)

Hoofdstuk 5

~Person Of View June~

May heeft me zeg maar geforceerd om iets met Noah af te spreken. Sowieso als ik alles op eigen houtje moet doen… Duurt het nog een eeuwigheid. Maar nu hoef ik maar een berichtje terug te sturen en de date is een feit. Ik concentreer me op de geluiden om me heen. Ik hoor May, die staat te zingen onder de douche. Alleen ze kan niet zo goed zingen.

In gedachten verzonken begin ik een berichtje te typen. In het park lijkt me wel een leuke plek. Als eerste date zie ik een romantische plek voor me. Het park is dus precies goed. Nou hopen dat de zon lekker schijnt.

Zondag half twee in t parkje? X

Ik werd al vrolijk bij het idee alleen al, het idee van een date met Noah. Maar toen bedacht ik me dat May als mij ging. Ik was al niet zo super enthousiast en May had me al over moeten halen. Maar nu begin ik weer te twijfelen.

~Zondag rond twaalf uur, een paar uur voor de date~

“May, weet je het wel heel zeker?” vraag ik helemaal op van de zenuwen. May kijkt me met een zelfverzekerde blik aan, “Tuurlijk, June, dit gaat goed komen. Ik flirt een beetje met hem, meer niet, en dan mag jij de rest doen, echt geloof me.” Ik adem diep in, en dan langzaam door mijn neus weer uit. “Oké, laten we je dan even stylen! Let’s go” gil ik opgewonden, helemaal opgefleurd door May’s peptalk.

Ik moet gewoon niet zo moeilijk doen, May gelooft in zichzelf, en ik geloof ook in mijn lieve zusje.

Ik pak May’s rode krullen en creëer een nonchalante knot op haar hoofd. Dan maak ik haar ogen op met een lichte bruintint en een beetje mascara. Haar lippen worden een lichtroze kleur.

Een zwarte cirkelrok met een wit mouwloos shirtje met de tekst I’m not trying to be awesome,awesome tries to be me erop is. Een lichtroze shopper en Dr. Martins met bloemetjesmotief maken haar outfit compleet. Ik besluit hetzelfde aan te doen maar dan net andere kleuren.

“June, we moeten gaan!” May kijkt op de klok aan de muur. De wijzers staan op kwart over een. Ik krijg een raar gevoel in mijn onderbuik. Zal de spanning wel zijn denk ik.

May gaat op het bankje zitten midden in het parkje. Ik zit verscholen achter een struik met paarse besjes. Precies zo dat ik het goed kan zien. Ik wil natuurlijk niets missen. Een beetje afwezig pluk ik een paar besjes van de struik af. Ergens ben ik bang… Dat Noah iets merkt ofzo, of dat May iets verkeerds zegt.

Ik kijk op en zie dat Noah al naast May neergeploft is. Volgens mij heeft hij nog helemaal niets door. May schuift subtiel een stukje verder richting Noah. Ik knijp het besje fijn dat ik in mn hand had. O leuk, nu zit mijn rokje onder de paarse smurrie. “Gaat ie weer lekker” denk ik bij mezelf.

Ik pluk een blaadje van de struik en begin de smurrie eraf te halen. Maar dat had ik beter niet kunnen doen. Ik wrijf het erger en nu zit er een enorme vlek ter grootte van een aardappel.

“Focus” denk ik alweer in mezelf. Ik kijk op en zie dat May Noahs hand vast houdt. Hij heeft echt niet door dat May voor hem zit in plaats van dat ik daar zit. May lacht flirterig om iets wat hij zei. Dit is best wel pijnlijk om te zien eigenlijk.

Noah veegt een rode lok uit May’s gezicht. Dan buigt hij zich langzaam voorover om haar te zoenen, en nog voor zijn lippen de hare raken spring ik op en ren ik tussen de bomen door het park uit.

Tranen stromen over mijn wangen, en ik bijt hard op mijn tong. De ijzerachtige smaak van bloed smaakt precies hoe ik me voel op dat moment. Dit was gedoemd om te mislukken, en mijn onderbuik gevoel was helemaal juist, helaas.

Lekkere zus heb ik, denk je dat ze iets voor je wil doen, als een lief gebaar, pikt ze gewoon een jongen in. En dan nog wel de jongen die ik –het zit me ook niet mee- leuk vind.

En Noah, blijkt me ook niet zo speciaal te vinden, hij onderscheid me niet eens van mijn eigen zus. Tweeling zal je dan wel meteen denken, maar May is een compleet ander persoon dan ik. Gelukkig wel. Ik ben tenminste niet zo achterbaks als zij.

Ik stop met rennen, en hijg nog een beetje na. Mijn conditie is net zo groot als een doperwtje, Flitst er door mijn gedachten. Ik kijk om me heen en zie dat ik een rondje gerend heb. Ik sta nu vlak achter het bankje waar vreemd genoeg alleen Noah nog op zit. Van May geen enkel spoor.

Raar..

Ik bedenk me dat ik er wel heel idioot uit moet zien, met een uitgelopen mascara hoofd, en rode wangen van het rennen. En die paarse bessenvlek op mijn rokje niet te vergeten. Net als ik me omdraai, hoor ik een stem achter me.

“June! Ik zit al een tijdje op je te wachten!!”

-Ja wat gaat er nu gebeuren. Ik hoop dat jullie dit verhaal een beetje leuk vinden! Please geef tips als er nog verbeter puntjes zijn, en complimentjes zijn natuurlijk ook welkom.

OHja… verboden voor Luc en Iris om te reageren. Graag gedaan ;)-