Chapter 1

84 7 0
                                    

Hello! I am not that good at writing but I'm trying my very best to give it all in every chapter that I create. I hope u'll appreciate my efforts and I hope u'll respect me and my story. Always maintain discipline and avoid commenting offensive words. I accept criticisms but please, know your limit. Thank you. Lovelots💕

***

My mom told and taught me how to fly high above the sky. How to soar beneath the sea of clouds and how to stand strong in the middle of a storm. How to live and breathe everytime life is suffocating.

She taught me how to be indepedent. To learn from the painful memories and to never repeat my biggest mistakes. To be a better person and grow more each day. To realize and understand things little by little and to never fail in giving others the chance they need.

And I think, now is the right time to prove that I did learned from every lesson my Mom told me. It's really the time to prove things and live on my own. Though she's long gone, I still have all these reminders I needed to remember each and every day of my life.

And as long as I am here, I know I still have the chance to embrace her in my arms and carve her memories in my heart.

"Miss, bababa na" I was in daze when someone tapped me on my shoulder.

Maagap ko namang tinanggal ang earphones na suot ko saka nagtatakang binalingan nang tingin ang kumalabit sa akin

"There, the bus already stopped." He said, answering my non-existent question.

"Oh, sorry. Thank you" Magaan akong ngumiti sa kaniya at nagpasalamat.

Hindi na ko nakapaghintay sa magiging tugon niya. Nagmamadali akong bumaba ng bus bitbit ang malaking maleta na naglalaman ng halos lahat ng mga gamit ko sa Manila.

Tita told me not to bring almost all of my stuffs but I insisted. Mahal ang gastos kapag dito pa ko bumili ng ilang gamit gayong meron naman ako. Save more, pay less. That's what I always reminded myself. I should be wise in making decisions and even in small things.

Naglakad pa ko ng kaunti. Maraming tao at sasakyan sa kalsada pero parang wala lang iyon sa mga dumadaan. I was expecting na kaunti lang tao ngayon dahil Wednesday.

"Miss, san ka?" Tanong ni Manong ng makarating ako sa sakayan.

Napahinto naman ako sa pagtitig sa screen ng cellphone ko kung saan nakalagay ang complete address ng bahay.

Sa pagkakaalam ko ay ako lang mag-isa ang titira ron. If my Tita will know this, she'll freak out but I told her I have a house mate. An old acquintance to be exact kahit ang totoo, wala naman talaga.

"Sa Santa Maria po. Sa may tabi lang po ng university"

"Oh, sige. Sakay na!" Tuwang pag-aaya nito sabay nang pagstart ng tricycle.

Hindi na ko nag-alangan at mabilis na sumakay dala ang mga gamit na hindi na halos magkasya sa loob ng tricycle. Ni hindi man lang ako tinulungan ni Manong dahil pagkaupo ko pa lang ay mabilis na itong humarurot paalis.

Tinangay ng malakas na hangin ang buhok ko patungo sa ibang direksyon. Hindi tuloy ako makapali kung hahawakan ko ba ang buhok ko or bibitawan ko ang bag ko. Natatakot kasi ako na baka mahulog ito at masira dahil sa sobrang bilis ng takbo ng sasakyan.

Sa huli, pinili kong hawakan ng kaliwang kamay ang buhok at sa kanan naman ay ang bag ko.

Huminto ang tricycle sa isang tabi. Sa gilid ng Santa Maria State University to be exact.

"Dito na, Miss"

Hindi gaanong kalakihan ang university kapag titignan mo sa labas compared sa dating school na pinasukan ko sa Manila but I prefer this. Mas gusto ko ng payapa at fresh na environment. For now, ayoko na munang maranasan ang magulong mundo ng siyudad.

Underneath the Fleeting Clouds (Completed)Where stories live. Discover now