I think it' s fake

Η ημερα στο σχολειο ( οχι οπως τις αλλες)

Το σχολείο που πηγαίνω είναι αρκετά καλό και ωραίο κτιριο δεν μπορω να πω. Ομως είναι ιδιωτικό και νομιζω πως είναι πιο αυστηρό απ οτι τα δημοσια σχολεία. Δεν λέω για τους δασκάλου , γιατί οι δάσκαλοι είναι ιδιοι. Μισώ παντα την πρωτη ωρα, γιατί νυσταζω και κανεις δεν κανει λίγη φασαρια μήπως και ξυπνησω.

Sara: Τι εχεις και είσαι λες και υπνοτιστηκες;

Νομιζω πως ξέρεις πολύ καλά για να σου εξηγω χίλιες φορες τα ιδία.

Οκ ο κολλητός σου θα τα πει όλα αργά η γρήγορα μην ανησυχεις , θα δεις τι θα παθει!

Δεν θα κανεις τίποτα! Είπα με δυνατή φωνη.

Καθηγητης: Τι φωναζετε έτσι, που νομίζετε πως είστε;

Εγω: Συγγνώμη κύριε αλλά μου είπε πως θα μου πετάξει το βιβλίο!

Καθηγητης: Δεν έχω ξανακουσει χειρότερη δικαιολογια!

Εγω: Μάλλον δεν έχετε ακούσει και πολλές τοτε.

Εκείνη τη στιγμη όλη η ταξη κρατιόταν να μη γελάσει, αν και δε μου φάνηκε τόσο αστείο.

Λοιπον την επόμενη φορά που θα δω τέτοια συμπεριφορα θα πας στο γραφείο του διευθυντή και εσύ αλλά και η φιλη σου που τόση ωρα έχει σκάσει στα γέλια.

Πράγματι είχε σκάσει στα γέλια και επιβάρυνε τη θέση της με αυτον το τροπο.

Στο διαλλειμα όμως μας άκουσε όλο το σχολειο, διότι πεντε λεπτα έλειψα για τουαλέτα και η Sara είχε είδη πιασει τον Stephan και του έκανε ερωτήσεις σχετικα με το θέμα μας. Δεν την μπορω, όταν την πιάνει το πείσμα της δε σκέφτεται τίποτα. Ο Καημένος ο Stephan είχε τρομοκρατηθεί , αλλά απαντούσε σε όλα. Μόλις τους ειδα έγινα εξαλλη, την έπιασαν απ το μαλλί και αρχισα να της φωνάζω μέχρι να μου φύγουν τα νεύρα .

Θες να μου πεις τι προσπαθείς να κανεις;

Προσπαθώ να σε βοηθήσω , αφού εχεις τυφλωθεί και δε βλέπεις ποιοι είναι οι αληθινοί εχθροί σου!

Το καταλαβαίνεις πως δεν μπορω να σε εμπιστευτω ξανά , διότι κανεις βλακειες και είσαι πεισματαρα;

Δεν καταλαβαίνεις τι άνθρωπος είναι αυτός;

Ενας πολύ καλός φίλος είναι , σε αντίθεση με εσένα που δεν σκέφτεσαι κανέναν και κανεις του κεφαλιού σου!

Δεν ξέρω τι να πω, η μάλλον κάτι έχω να πω , αυτός ο γλυκός άνθρωπος που λες τα παραδέχτηκε όλα!

Μετα απο αυτό έχασα τον κοσμο και απλα χωρίς να σκεφτώ , πήγα στον Stephan και τον Ρώτησα με ευγενικό τροπο:

Είναι αλήθεια αυτό που εμαθα;

Ναι λυπάμαι.

Δεν ξέρω τι να πω οτι .....

Εκείνη τη στιγμη είχαν μαζευτεί όλοι οι μαθητές εκεί και απλα δεν μπορουσα να πω τιποτα. Το μονο που εκανα είναι να σκουπίσω τα δάκρυα μου και να γυρίσω την πλάτη μου και να φύγω. Περνώντας δίπλα απ την κολλητή μου ψιθηρησα ενα συγγνώμη και αποχώρησα απο το σχολείο. Δεν με ένοιαζε ουτε πως θα επαιρνα αποβολή ουτε πως θα επρεπε να εξηγήσω στους γονείς μου γιατί έφυγα. Ενω εφευγα παρατήρησα πως όλοι με κοιτούσαν και σκεφτόμουν επίσης τι θα έλεγαν αφού όλοι παραξενευτικαν με την περίεργη συμπεριφορα μου σήμερα.