"Hindi ako katulad ng inaakala mo."
✦ He always thought that he's
the bad guy until he met her and
learned what she's capable of.
✧ Haruto Watanabe.
TreasureLand Series
#1. Seoilteru 2020.
Oops! Ang larawang ito ay hindi sumusunod sa aming mga alituntunin sa nilalaman. Upang magpatuloy sa pag-publish, subukan itong alisin o mag-upload ng bago.
S E O Y O U N G ' S
Agad kong in-off at nilapag ang cellphone ko sa table na kinakainan ko. I stared outside the glass in front of me.
This is the place. Dito niya ako ginulat, dito niya kinuha yung jacket ko para labhan, dito kami naging close. Dito ko siya nakausap ng maayos, for the very first time.
But those are just memories now.
Sana nga maulit na lang eh. Gulatin niya ulit ako, kausapin niya ulit ako, makipagtawanan ulit siya sakin.
I sighed at saka inubos ang noodles na kinakain ko.
Tama si Dohyon, it's already getting late, dapat na akong umuwi. At dapat na din ako tumigil sa pag-iisip sa kanya.
Kung ayaw niya pa, then I'll wait.
I was always willing to wait. Hinanap ko pa nga siya noon for 3 years. Ngayon pa kaya na parehas na kami ng school?
Kahit wag na kami bumalik sa dati, ayos lang. Basta pansinin niya lang ulit ako, ok na ako. Malaman ko lang na maayos na kami.
"Aray." bigla kong imik ng may makabangga sakin habang papalabas ako. Naka-hoodie ito kaya hindi ko pansin ang itsura niya.
"Sorry." imik nito. Mas nauna siyang nakalabas kesa sa akin.
Sa hindi kalayuan ng paglakakad ko ay nakakita ako ng isang keychain, mukhang nahulog ata. Pinulot ko 'yon, feather ang design na iba't iba ang kulay. Sa likod noon ay may nakasulat, Mad Hatter.
Mad Hatter?
Tinignan ko ng mabuti ang keychain, parang nakita ko na 'to. Pero di ko maalala kung saan at kailan. And the word, Mad Hatter, also has a meaning to me.
Kung ako ang tatanungin, maihahambing ko ang sarili ko kay Mad Hatter.
Just like him, I look a bit crazy and funny. Pero hindi nila alam na it took me a lot to be like that. I didn't started in a good and happy life, but I looked like I came from one.
And leaving all the comedy aside, I'm also just a lonely person. Searching for ways, and wondering what will come.
Nakarating na ako sa entrance ng school namin, pero agad na bumungad sakin ang isang presensya, parang eto din yung lalaking nakabangga sakin kanina.. Patingka-tingkayad pa siya na para bang sinisilip ang loob ng school.
"Excuse me. Anong kailangan mo―" natigilan ako ng humarap siya sakin. He faced me with a sad smile.
