Part 7
"ဦး!..ဦး "
ကလေးအော်ခေါ်သံကြောင့် Xiao Zhan နဲ့ ဖန်ရှင်း ဟင်းချက်ရာကနေ လှည့်ကြည့်လိုက်သည်
"ဘာလို့ဆင်းလာတာလဲ ကလေး "
"ဟုတ်သားပဲ ကောင်လေးကနေမကောင်းဘူးလေ "
" လန်ကျန့်ရုပ်လေးရော "
" မရှီတော့ဘူး "
" ဘာလို့မရှီတော့တာလဲ "
"လွှတ်ပစ်လိုက်ပြီ "
"ဘာလို့လဲ ဘာလို့လွှတ်ပစ်တာလဲ "
"မလိုတော့လို့ ကလေးကဦးနားမှာရှီနေတာပဲ အရုပ်လေးမလိုတော့ဘူး အဲ့ဒါကြောင့်လွှတ်ပစ်လိုက်တာ "
"ဦးကအရုပ်လေးပေါ်သစ္စာမရှီဘူးပဲ "
" ကလေး "
"လန်ပိစိလေးကြောင့် ကျွန်တော့်တို့ပြန်တွေ့ပြီး လက်ထက်နိုင်တာမဟုတ်လား "
" ဟုတ်တယ်ကလေး..ဒါပေမဲ့ ဦးတို့အခုအတူနေနိုင်ပြီပဲ အရုပ်လေးမလိုတော့ဘူး..ကလေးကဘာကြောင့်
အရုပ်လေးကိုဖတ်တွယ်ထားရတာလဲ "
"ဘာကြောင့်လဲ ဦးသိရဲ့သားနဲ့ ဦးလုပ်ရက်တယ်
ဦးကိုမုန်းတယ် "
ဦးကိုပြောခဲ့ပြီး Yiboပြေးထွက်ခဲ့သည်
"ကလေး! "
Yiboနောက်ကXiao Zhan ပြေးလိုက်ခဲ့လိုက်သည်
" ကလေးပြေးပါနဲ့ "
ခြံတံခါးဖွင့်ပြီး သူပါပါးအိမ်ဘက်ပြေးသွားရင်း
" ကလေး..ရှေ့မှာကား..ကား "
Yiboပြေးရင်း အမြင်အာရုံဝေ့ဝါးလာကာ
ကားကိုမမြင်ပဲ
"ဒုန်း! "
"ကလေး! "
ကားတိုက်ခံရလို့လွှတ်စင်ထွက်သွားတဲ့ ကလေးကို
သူပြေးပြီး ပွေ့ဖတ်ကာငိုနေမိသည်
"ကောင်လေး! "
ဖန်ရှင်းအရုပ်ကိုင်လာကာ ကောင်လေးဆီပြေး
လာပြီး ကောင်လေးလက်ထဲအရုပ်ကိုထည့်လိုက်သည်
" ဆေးရုံကား..ဆေးရုံကားခေါ်ပေးကျပါ. "
"ဦး..."
