ဒီႏွစ္ရဲ့ေဆာင္းဦးမွာ ရိေပၚ... ခ်ဳံခ်င္ကိုေရာက္လာခဲ့တယ္...။
ဘယ္သစ္ပင္ကိုၾကည့္ၾကည့္ ရြက္ဝါေတြ တဖြဲဖြဲေႂကြေနတဲ့ သစ္ပင္ႀကီးေတြက သူ႔ကိုပိုလြမ္းေအာင္ဆြေပးေနသလိုပါပဲ....။
က်ိဳးခ်န္ေကာပို့ေပးထားတဲ့ လိပ္စာေလးကိုင္လို့ ရိေပၚက ဟိုသြားရမလို ဒီသြားရမလိုနဲ႔ လမ္းေပ်ာက္ေနတယ္....။
တစ္လမ္း၀င္တစ္လမ္းထြက္နဲ႔
ခ်ဳံခ်င္ရဲ့လမ္းမေတြထက္မွာ အေတာ္ၾကာလိုက္ရွာတယ္....။
ဘယ္လိုမွမေတြ႕လို့ ကားေပၚမွာ စိတ္ရွုပ္ရွုပ္နဲ႔ ထိုင္ေနတုန္း တစ္ဖက္လမ္းမွာ ကေလးတစ္သိုက္နဲ႔ လူတစ္ေယာက္ကို ရိပ္ခနဲ လွမ္းေတြ႕လိုက္တယ္....။ ေက်ာေပးထားတဲ့ အဲ့ဒီလူက ပိန္ပိန္ပါးပါးနဲ႔ အရပ္ရွည္တယ္....အသားေလးကေဖြးလို့....ကေလးတစ္ေယာက္ရဲ့ေခါင္းကို လွမ္းပုတ္တဲ့ ဘယ္ဘက္လက္ေလးထက္မွာ အနီရင့္ရင့္ Patiek Philippe နာရီေလးရွိေနတယ္....။ ရိေပၚရင္ထဲဒိတ္ခနဲျမည္သြားတယ္....။
"ကိုကို !!"
ကားေပၚကအ႐ူးတစ္ပိုင္းေျပးဆင္းၿပီး လမ္းကူးဖို့ႀကိဳးစားေနတုန္း ေက်ာင္းတစ္ေက်ာင္းက ေလ့လာေရးခရီးထြက္လာပုံရတဲ့ ဘတ္စ္ကားသုံးေလးစီးက သူ႔ျမင္ကြင္းေရွ႕ကျဖတ္ေမာင္းသြားတယ္....။
ေနာက္ဆုံးဘတ္စ္ကားသြားၿပီးခဲ့တဲ့ အခ်ိန္မွာေတာ့ ထိုလူဟာ ေနရာမွာမရွိေတာ့ပါဘူး....။
ရိေပၚက အားျပတ္စြာနဲ႔ပဲကားေပၚျပန္တက္လိုက္ၿပီး ကားစတီယာရင္ေပၚေမွာက္လို့ နာနာက်င္က်င္ငိုတယ္....။ ကိုကိုမျဖစ္နိုင္မွန္းသိေနရက္နဲ႔ ကိုကိုမ်ားျဖစ္ေနမလား..ေမၽွာ္လင့္ခ်က္ေတြထားမိတဲ့အခါ အႀကိမ္တိုင္း သူနာက်င္ရပါတယ္...။
ဒါေပမယ့္လည္း သူခုထိ အမွတ္မရွိပါဘူး...။
ကိုကိုဟာ ဖမ္းဆုပ္ဖို့ႀကိဳးစားလိုက္တဲ့အခ်ိန္တိုင္း ေပ်ာက္ကြယ္သြားတတ္တဲ့ တိမ္စိုင္ျဖဴေလး....။
ေပ်ာက္ကြယ္သြားမယ္ဆိုတာ သိေနရက္နဲ႔ ဖမ္းဆုပ္ဖို့ႀကိဳးစားေနတဲ့ ရိေပၚကေတာ့ တိမ္စိုင္ျဖဴလႊလႊေတြကို ထိေတြ႕ဖမ္းဆုပ္ထားခ်င္တဲ့ မိုက္မိုက္မဲမဲေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ပါပဲ....။
