Sonsuzluğa Başlangıç...

Bölüm 2 Başlangıç

Annemin karnında baya bir vakit geçirmiştim, ve artık elimi ayağımı görebiliyorum. Daha kendimi çözmeye çalışırken, dışarıdakiler beni yok etmek istiyorlardı. Seslerini duyabiliyordum ama annemin kalp atışı beni her zaman sakin tutmayı başarıyordu.Bazen öyle büyük sesler oluyordu ki kalbimin teklediğini duyabiliyordum. Annemin sesini tanıyordum. Çünkü günde en az 6-7 kez benimle konuşuyordu.Ve bu benim çok hoşuma gidiyordu. Ellerimi her annemin karnına götürdüğümde küçük bir elektiriklenme neden oluyordum,ya da ben öyle yaptığımı sanıyordum. Bu elektiriklenme son olduğundan beri baya zaman geçmişti. Nedense kendimi çok uykulu hissetmeye başladım bir anda. Sonra nereden olduğunu bilmediğim bir ışık çarptı gözüme. Sonra bütün rahim aydınlandı ve bir cift el beni çekip aldı, bunu yaparken gerçekten çok fazla canım yanmıştı. Fazla oksijenle karşılaşınca nefes almakta zorlandım. O sırada ellerden biri popoma gitti ve sert bir şekilde 2 defa vurdu. İstem dışı gözlerimden su akmaya başladı. Bunu nasıl yaptığımı bilmiyordum gözlerimden nasıl su akıyordu? Daha sonra onu duydum tanıdığım bir kalp atışı. Ve sonunda annemin kollarındaydım. Onu ilk defa gördüğüm için hem çok heyecanlı hem de çok korkuyordum, ama o kalp atışı korkumu yatıştırıyordu. Gerçekten çok güzel bir kadındı annem. Saçları, gözleri, burnu, yüzü vücudunun her köşeşi çok güzeldi. Böyle bir anneye sahip olduğum için gerçekten çok şanslıydım. Ama sevincim çok sürmedi sonra buz gibi bir çift kol aldı arasına beni. Annemden uzaklastığımı anlayabiliyorum çünkü kalp atışını artık duyamıyordum. Kalp atışı yok olduğunda çehremi yüksek derecede korku sarmıstı ve gene gözümden sular akmaya başladı. Bu yaşlar yetersizdi çünkü onları durdurmadı. Gözlerime çok yüksek derecede ışık tutup sivri şeyleri vücüdüma sokuyorlar bana
birseyler veriyorlardı. Daha sonra gene o kalp atışını duydum ve korku gene yok oldu. Ama annem benim kadar rahat görünmüyordu, aksi halde o çok sinirliydi. Beni gene kollarına alırken yüzüme bir gülücük yerleştirdim. Ama annem her yere öfke saçıyordu. Annemden duyduğum tek bir cümle beni şoka uğramıştı. "Sen ne yaptığını sanıyorsun o senin de kızın Aras!!!" dedi ve bunu söylerken hiç rahat değildi. Bana bunu yapan babam mıydı. Olamaz. Bana ne yaptığını zaman gösterecekti.