Voorbestemd

1. Saella Mordigan

Met mijn benen opgetrokken luister ik naar de wind, het gezang dat het voortbrengt en de geluiden van de dorpelingen naar me draagt.

Ik leun mijn hoofd tegen de stam van een boom aan. Mijn mondkapje rust onder mijn kin, het is verstikkend om het de hele dag te dragen over mijn mond. Ik sluit mijn ogen en luister, de wind is de enige die me nog gezelschap houdt en ik verwelkom hem. Gedachten zwermen rond in mijn hoofd, maar ik luister niet meer naar ze.

Het heeft geen zin meer, dat heb ik de afgelopen twee maanden al gemerkt. Hoe hard ik ook pieker, het enige antwoord wat ik zal krijgen is een ellendig gevoel en extra vragen. Ik focus nergens op, mijn blik staart doelloos vooruit en ik laat de wind door mijn korte haren gaan.

Wanneer de schaduwen van de bomen lang zijn, weet ik dat de dag bijna voorbij is. Weer een andere dag waarin ik niets bereikt heb. De afgelopen twee maanden heb ik niks gedaan, de dagen zijn me voorbijgegaan sinds ik ben weggelopen van huis. Mijn vingers spreiden zich over het koude gras en ik begin sprietjes uit de grond te plukken. Hoe gaat het met mijn ouders? Ze zullen het vast zwaar hebben nu ik publiekelijk bekend sta als de tovenaar die de uitnodiging van de koning heeft geweigerd. Ik zucht en stoot de boom met mijn hoofd zachtjes aan, in de hoop dat de kleine impact mijn gedachten verjaagt.

De maan begint te stralen en sluiert mij in haar vale licht. Het wordt tijd dat ik terugga naar de herberg, mijn buik rommelt luid en ik laat mijn hand er overheen gaan. De groentesoep van de herberg is geweldig, de gedachte alleen al laat me bijna druilen. Het is één van de weinige dingen waar ik nog naar uit kan kijken.

Ik kom overeind met een kreun, ik heb te lang gezeten en het voelt alsof mijn benen jaren niet meer hebben bewogen. Met mijn hand klop ik de aarde van mijn cape af en ik strek mijn rug.

Mijn benen beginnen te lopen naar de herberg en de gedachte dat ik de warme soep voor me heb, zorgt ervoor dat ik haast maak. Ik duw de laaghangende takken opzij en struin door de struiken. Met mijn vrije hand houd ik de capuchon van de zwarte cape op mijn hoofd. Ik trek het zwarte mondkapje over mijn neus en mond zodra ik weer in de buurt van het dorp ben, mijn ogen dichtknijpend om iets te zien in het donker, maar sommige bomen blokkeren de maneschijn.

Het eerste wat me altijd opvalt wanneer ik het dorp terug in loop, is dat Penny's Puree en Pitten altijd fel verlicht is en er veel mensen in het gebouw zijn. Het is het enige gebouw met de lichten nog aan en waarschijnlijk ook het enige restaurant in dit hele dorp. Penny Junior en haar familie regelen alles in het gebouw, de herberg voor reizigers en het restaurant op de begane grond die voor iedereen toegankelijk is. Ze doen het geweldig, maar Penny Junior praat te veel voor mijn doen.

Er zitten mensen op de grond voor het restaurant met grote glazen bier. Ze lachen en leunen tegen elkaar aan terwijl ze zwaaien met hun glazen. Bier klotst op de rand en wordt uit de grote beker geslingerd. Ik been langs ze zonder ze aandacht te geven, er zijn altijd wel dronkaards te vinden rondom Penny's. Het dorp is te klein, er gebeurt te weinig, dus zichzelf lam zuipen is een hobby van sommigen.

Ik duw de houten deur van Penny's open en de geur van kots en drank vult meteen de lucht. Mensen lachen luider dan mijn gedachten en ik wrijf met twee vingers over mijn slaap. Ik had moeten eten toen het restaurant nog leeg was, nu is het vol met dronkaards en mensen die gezellig willen doen. Ik trek mijn capuchon verder over mijn hoofd om zoveel mogelijk van mijn gezicht te verbergen.

Er staat nog een lege tafel bij het raam en daar ga ik zitten, het is een ronde tafel voor twee personen net naast twee mannen die hard gaan met het bier. Ik negeer de droge groene vlekken op de tafel. Het enige wat ik wil is wat eten en dan slapen.

'Kan ik je helpen?' Penny Junior komt aan met haar haren in twee vlechten, ze glimlacht breed en het hupje in haar loopje geeft haar een kinderlijk gevoel. Haar schort heeft vieze vlekken van verschillende sauzen, wat het bewijs is van haar harde werk voor het restaurant. Ze is jong, ik heb gehoord dat haar moeder, Penny, de herberg drie jaar geleden pas aan haar heeft overgegeven.