Voorbestemd

22. Vau Cagnata

We willen eigenlijk de lijken begraven, zorgen dat ze een goede uitvaart hebben, maar we hebben daar geen tijd voor. Het pijnigt mijn hart. Mørket hoeft maar een stap in het dorp te zetten en het is voorbij voor alle bewoners. Ik klap mijn handen bij elkaar en wens iedereen van het dorp een veilige uitvaart naar boven toe, het is niet veel, maar een fatsoenlijke begrafenis zit er niet in.

'We moeten gaan,' mompelt Carl dan na een minuutje. Lance en ik knikken. We volgen hem zwijgend uit het dorp terwijl we zorgen meedragen die als een rots in onze magen liggen. Buiten het dorp hergroeperen we met Viola en Saella.

De tovenares ziet er minder bleek uit dan net en dat is een opluchting. Onze blikken kruisen kort, en ze glimlacht naar me. Ik heb het gevoel dat ze haar zorgen verbergt achter haar glimlach en met humor haar angsten probeert te overdekken. Ik wil met haar praten, maar ik weet dat ze niet zal praten met iedereen om haar heen.

We lopen verder door het bos in stilte, met elke stap komt de onderkant van mijn staf tegen de grond aan. De dode bomen zorgen voor een rilling op mijn rug. Het zorgt voor een beangstigende sfeer, alsof al het groen hier al jarenlang dood is. Een omgevallen vogelnest ligt op de grond, uiteengevallen in duizenden stukken. Er liggen af en toe dode knaagdierem langs het pad, uitgedroogde ratten waarbij hun vacht aan hun botten kleven. Met loden schoenen blijf ik lopen, maar ik kan me maar geen zorgen maken over de strijd met Mørket. Elke stap dichterbij bij hem, breekt mijn zelfvertrouwen stukje voor stukje weg.

De eerste woorden worden pas gesproken rondom het kampvuur na het eten.

'Ik maak me zorgen,' zegt Viola die de groepstilte onderbreekt. 'Mørket, hij heeft de kracht om een heel dorp uit de weg te ruimen, wat kunnen vier anderen tegen hem doen?' Ze wrijft over een steentje die ze heeft opgepakt en staart naar het vuur. Ze heeft zitten te piekeren aan haar frons te zien.

'We kunnen alleen ons best doen,' mompelt Carl. Zijn zwarte krullen zijn doffig en moeten weer eens gewassen worden. 'Wij moeten het doen, we zijn de Voorbestemden.'

'Nee, we zijn gewoon mensen die de zegening van Lääke hebben gekregen, er bestaat niets zoals een 'Voorbestemde'. We zijn gewoon vier mensen die naar de strijd worden toegestuurd vanwege onze talenten en omdat ze het niet zelf willen doen,' verbetert Lance hem bitter.

'Het is onmogelijk dat er iets voor onze geboortes zijn besloten, wat wel mogelijk is dat één van ons zal sterven in de strijd en ik wil dat iedereen zich dat realiseert.' Lance's blik gaat naar Viola en mij en ik voel irritatie prikkelen op mijn tong, omdat we wat jonger zijn, betekent het niet dat we daar nog niet aan hebben gedacht.

'Jullie moeten er ook rekening mee houden dat er waarschijnlijk meer is dan Mørket alleen,' hoor ik Saella dan zeggen. Ze heeft haar hand tegen haar gezicht aangezet en trommelt met haar vingers op haar wang. 'Het opstapelen van de lichamen is waarschijnlijk niet door Mørket zelf gedaan, maar door de volgelingen van Mørket. Ik wed mijn geld op dat ze er zullen zijn wanneer jullie tegen Het moeten vechten.'

Iedereen valt stil door Saella's opmerking. Het is zeker een mogelijkheid, eentje die ik nog niet heb overwogen.

Kan ik een mens doden? Ik heb het nog nooit gedaan, mijn handen raken gespannen om mijn staf. Ik heb wel vaker magie gebruikt om mensen, maar dat waren andere tovenaars en onder toezicht van de seniortovenaren. Ik heb nog nooit mijn magie gebruikt om een leven te nemen. Moet ik ze dan levend verbranden?

'De makkelijkste manier om iemands leven af te nemen, is om te denken dat het geen mensen zijn,' fluistert Carl dan twijfelachtig. 'Je pakt de menselijkheid van ze af, kleineert ze in je hoofd, zorg dat ze geen waarde meer hebben vanuit jouw oogpunt en dan lukt het beter.' Hij kijkt Lance en mij aan. Hij heeft ervaring gehad met het doden van mensen, dat moet wel als ridder zijnde. 'Het is wreed, maar als het moet dan moeten we onszelf verlagen naar dat niveau.'