Lalisa Manoban, 19 yaşında tekrar gireceği üniversite sınavına hazırlanan genç bir kız, karşı dairelerine yeni taşınan çocuk ve arkadaşı ise her pisliğe bulaşmış birer uyuşturucu kaçakçıları.
Lalisa Manoban x Jeon Jungkook
| şubat 2020 @satanasovski
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Binaya girdiğimde nefes nefese kalmış bir halde asansörün önünde durarak ellerimi dizlerimin üzerine koydum ve soluklanmaya başladım. Lanet olasıca bir köpek, sokağın diğer ucundaki otobüs durağından buraya kadar beni kovalamıştı. Bir ara neredeyse beni yakalayacak gibi olduğunda çevredekiler yardım etmek istese de aptal köpek sanki üzerimde pişmiş biftek taşıyormuşum gibi bir saniyeliğine bile olsa durmamıştı. Neyse ki sonunda binaya ulaşmıştım ve kapı da açıktı.
Korkudan ve koşmaktan kesilen nefesimi sonunda az da olsa düzene soktuktan sonra asansörü çağırmak üzere düğmeye basacaktım ki kabinin 7.katta olduğunu ve meşgul ışığının yandığını gördüm. Birkaç dakika kapısının kapanmasını ve ışığın sönmesini beklesem de ışık sönmemişti.
Siktir. Kapısını açık bırakmış olmalılardı.
Omuzlarım düşerken çıkacağım 4 kat gözümde çok büyümüştü, ağlıyormuş gibi sesler çıkararak asansör kapısına vurmaya başladığımda sağ taraftaki daireden ses gelmesiyle ilk katın merdivenini hızla çıktım. Kısa bir süre sonra binamızın yöneticisi, huysuz ve bir o kadar da itici bir kadın olan Bayan Kim kapıyı açtı, elindeki çöpü kapının kenarına bıraktıktan sonra kafasını hafifçe çıkararak etrafa bakındı. Beni bu tarafa baksa dahi göremeyecek olmasına içten içe güldüm, kadının gözleri o kadar göremiyordu ki çoğu zaman Rosé'u ben sanıyor ve neden müzik sesini bu kadar yüksek açtığımla alakalı ona kızıyordu. Eh, bu işime gelmiyor değildi.
Sırtımdaki çantanın kayışlarını düzelttikten sonra yoğun geçen dershane günümün, köpek kovalamasının ve aç karnımın ardından günümün daha ne kadar kötü gidebileceğini düşünerek merdivenleri çıkmaya başladım. 3.kata geldiğimde bir üst kattan gelen seslerle olduğum yerde durdum. Birisi kapıya sertçe vuruyor, hatta yumrukluyordu. Kim olduğuna bakmak için kaşlarımı çatarak katın ilk merdiven dönemecini çıkacağım sırada duyduğum sesle olduğum yerde durdum.
"Alo, efendim. Açmıyorlar, kimse evde değil... Evet efendim, ne Jungkook ne de Yoongi denen piç yok. Ne yapmamı istersiniz?"
Duyduğum kalın ve bir o kadar da korkutucu ses kalp atışımı hızlandırırken sırtımı duvara yasladım ve derin nefesler alıp vermeye başladım. Her ne kadar evime gitmek üzere merdivenleri çıkmak istesem de içimden bir ses dinlemeye devam etmemi söylüyordu. Ve ben, dinlememem gerektiğini bile bile her defasında iç sesimi dinleyerek burnumu bok çukurundan çıkarmamaya yeminli gibiydim.
"Bu imkansız efendim, puştlar bilerek aile apartmanına taşınmışlar. Gündüz vaktinde içeri girmem imkansız, zaten kapıya vurduğumda bile üst kattaki kadın hemen çıkıp kim olduğumu falan sordu."
