ကြၽန္ေတာ္ အသက္မရိွဘူး
ဘာမွမလုပ္ခ်င္ဘူး ဘာမွမျဖစ္ခ်င္ဘူး ဘာမွမလိုခ်င္ဘူး
ခင္ဗ်ားကလြဲရင္...ဘာကိုမွ.......။
ဒီရက္ပိုင္း ေဆာင္းကသိပ္ေအးလာတယ္။ ခင္ဗ်ားေႏြးေႏြးေထြးေထြးရိွရဲ႕လား။ ကြၽန္ေတာ္ကေတာ့ အခန္းျပတင္းေပါက္ေဘးမွာထိုင္ၿပီး ေလတိုက္တဲ့အတိုင္းလိုက္လႈပ္တဲ့သစ္ရြက္ေတြကိုၾကည့္ျဖစ္တယ္။ ပန္ကာကိုဖြင့္ထားတယ္ ကြၽန္ေတာ္ခ်မ္းေနေပမယ့္ ထမပိတ္ျဖစ္ဘူး ၊ ပန္ကာေခါင္းကကြၽန္ေတာ့္ဘက္ကိုလွည့္လာရင္ ကြၽန္ေတာ္ခ်မ္းလာမယ္ တစ္ဘက္ကိုေရြ႔သြားရင္အေအးေပါ့သြားမယ္။ ဒီလိုပဲ လည္ေနတဲ့ပန္ကာေခါင္း လႈပ္ေနတဲ့ သစ္ရြက္ေတြ ကြၽန္ေတာ္ဒီတိုင္း ဘာကိုမွစိတ္မဝင္စားေတာ့လို႔ ဒီအတိုင္းထိုင္ၾကည့္မိေနတာထင္တယ္။ အဆင္ေျပလားလို႔ လာေမးၾကတယ္။ ေက်းဇူးပါ ကြၽန္ေတာ္အဆင္မေျပဘူး။ ကိုယ္တိုင္လည္းဘာမွမတတ္ႏိုင္ေတာ့တဲ့အေျခအေနတစ္ခုမွ အားလံုးကိုလႊတ္ခ်လိုက္မိေတာ့ ကြၽန္ေတာ္အရာအားလံုးလည္းေပ်ာက္ဆံုးသြားတယ္ထင္ပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ ငိုျဖစ္တယ္။ ေတြးလိုက္မိတဲ့အမွတ္တရေတြဟာ သိပ္ေပ်ာ္စရာေကာင္းေနၿပီး သိပ္သတိရလာနဲ႔အခါဆိုရင္ေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ငိုခ်ပစ္လိုက္တာပဲ။ ခင္ဗ်ားေျပာခဲ့တဲ့အနာဂတ္ဆိုတာ အနာေတြပဲကပ္ေနတဲ့လက္ရိွကြၽန္ေတာ့္ကိုေျပာတာေနပါမယ္။ ကြၽန္ေတာ္ ပိုခ်မ္းလာေတာ့အနားကေဆာင္တစ္ထည္ကိုေကာက္ျခံဳလိုက္တယ္၊ အျပင္မွာ ေခြးတစ္ေကာင္လည္းဆြဲဆြဲငင္ငင္အူေနတယ္။ စိတ္ရိွတိုင္းသာဆိုရင္ေလ ဘာေၾကာင့္လဲ ဘာေၾကာင့္လဲ ဆိုတဲ့ေမးခြန္းေတြခင္ဗ်ားၾကားေအာင္အထိေအာ္ဟစ္ၿပီးေမးပစ္လိုက္ခ်င္တယ္။ ျပတ္သားလိုက္ေတာ့မယ္ ေမ့လိုက္ေတာ့မယ္ဆိုေနရင္းက ကြၽန္ေတာ္ေစာင့္ေနမိေသးတယ္။ ခင္ဗ်ားသာျပန္လာခ်င္ရင္ ႀကိဳဆိုေနပါေသးတယ္။ အခုတေလာ သိပ္ေအးလာတယ္ ခင္ဗ်ားကိုေႏြးေႏြးေထြးေထြးရိွေစခ်င္ပါတယ္။
