Twist of Fate (on Hold)

Hoofdstuk 2: Het is tijd om te gaan

Heyhey Peeps!

de 'deadline' is niet gehaald maar toch zet ik hoofdstuk 2 erop!

Lekker Puh! Tell me what you think!!

--------------------------------------------------------------------------------

Deze 2 weken vlogen voorbij. Kate en ik hebben het een soort van bijgelegd. Het is nog ongemakkelijk. Toen ze zei waarom ze meeging, heb ik haar de rest van de week niet gesproken. Ik had tijd nodig om na te denken. Ik was niet alleen boos maar ook teleurgesteld. De enige reden waarom ze dat deed is om in een goed blaadje te komen bij Joyce zodat ze Kate mijn ex nummer zou geven. Ze is smoor op die jongen. Ik had het door kunnen hebben maar ik was zo in beslag genomen door mijn eigen verdriet, omdat hij me gedumpt had, dat ik het niet zag. Nu is de situatie rond Kate en mij een beetje ongemakkelijk. Ze weet dat ik naar Amerika ga en ik weet dat zij door zal gaan met haar leven alsof ik er nooit geweest ben.

Ik zit op mijn kamer op de grond. Om mij heen staan de lelijke kartoenen verhuisdozen. Kijkend om mij heen denk ik al dingen die hier gebeurt zijn, goed en slecht. Slaapfeestjes met Kate, het opsluiten van mezelf als ik boos ben op mijn ouders, de muziek…. Ooh de muziek… het is waar dat men zegt dat muziek op elke plek anders klinkt. Zoals hij hier klinkt…. Dat zal ik gaan missen. Een vlaag van verdriet overspoelt me. De tranen beginnen van mijn gezicht te lopen. Ik ben bang dat ik het hier meer ga missen dan ik eerder dacht. Mijn schouders beginnen te schokken als ik mijn hoofd in mijn handen leg. Ik word zo opgenomen in het moment dat ik de deur niet hoor opengaan. Tussen mijn snikken door hef ik mijn hoofd en herken ik de bezorgde ogen van mijn moeder. Ze komt naast me op de grond zitten.

“Schat, vind je het echt zo erg? Vanaf het moment dat we je het vertelde, ben je heel stil en heb je wallen onder je ogen, alsof je in tijden niet geslapen hebt…” ik schenk haar een kleine glimlach. “Mam, het is niet alleen het scheiden en verhuizen…” “maar wat is er da…” “ik heb het er liever niet over, kun je dat alsjeblieft gewoon respecteren?” er valt een korte stilte, tot mijn moeder opstaat met de woorden “oke, schat. Ik laat je alleen. Over een half uur gaan we jouw dozen in de vrachtwagen zetten en gaan we. Zorg dat je dan klaar staat.” “dank je, mam.” Mijn  moeder loopt uit mijn kamer en daardoor zit ik weer alleen in mijn kamer, omringt door herinneringen. Ik kan het gewoon niet aan, ik zoek tussen mijn dozen en pak mijn koptelefoon, sluit deze aan op mijn mobiel en loop mijn kamer uit, de trap af en het huis uit. Ik moet gewoon even weg van alles.  Gelukkig staat ons huis aan de rand van een dicht bos. Ik loop het bos in en zet mijn muziek aan. Na een paar minuten lopen kom ik bij de waterval aan. Ik heb deze plek een paar jaar terug gevonden.

In het dichte, grote bos scheen ineens een felle glinstering. Ik werd toen nieuwsgierig en ben gaan kijken. Na een struiken door gewroet te hebben, kwam ik bij de open plek aan. Het is er gewoonweg prachtig. Tussen een paar stenen door spuit er water uit en viel in meertje. Het water is helder als kristal en kleurrijke bloemen schieten uit de grond. Het is een klein paradijs op aarde.

Vanaf die dag kom ik hier elke keer als ik gewoon alleen wil zijn. Aan de rand van het meertje schop ik mijn sneakers uit en laat ik mijn voeten in het water bungelen. Zachtjes neurie ik mee op het nummer Count on me van Bruno Mars. Ik merk dat ik hier volledig tot rust kom.

Na een ruim kwartier echt te kunnen relaxen schieten de woorden van mijn moeder me te binnen en loop ik terug naar ons huis om de laatste dingen in te kunnen pakken. Ik verwachtte vandaag geen bezoek dus ik was verrast toen ik een donkerblauwe auto zag staan. Een glimlach ontstaat op mijn mond als ik Kate herken samen met haar ouders. Ik begin in haar richting te lopen. Kate ziet mij en begin spontaan naar mij toe te rennen. Nog steeds glimlachend loopt ik verder naar haar toe. Vlak voor mij stopt ze. Ze kijkt me aan en slaat haar armen om mij heen. “Jess! Ik ga je zoo missen…” ik weet dat dat niet helemaal klopt maar ik laat het maar over me heen komen. “en Jess?” Kate leunt iets van mij weg en kijkt me diep aan in de ogen. “Ja?” “we houden wel contact he? We gaan de magie van Skype ontdekken en spreken elkaar zo vaak mogelijk, oke?” ik  breng mijn hand naar mijn kin en begin overdreven diep na te denken. “O ja? Ik dacht dat dit ons einde was?” vraag ik zo nonchalant mogelijk. Kate kijkt me schokt aan. Ik ben nu echt te lachen. “Hahahaha, dacht je dat ik dat werkelijk zou denken?” Kate haalt opgelucht adem en lacht mee. “bij jou weet je het maar nooit” zegt ze lachend. Samen lopen we terug naar onze ouders. Mam kijkt me een beetje bezorgd  aan en zegt: “Schat, je vader heeft al jouw spullen al in de vrachtwagen neergezet.” Ik laat mijn glimlach zakken. Was ik een paar weken nu echt blij om een nieuw leven te beginnen? Maar ik zag ook wel dat er geen weg terug meer was. Ik accepteerde het maar en bereidde me vast mentaal voor op een nieuw leven in een nieuw land en zelfs in een andere taal. Hoewel ik nooit moeite had gehad met Engels. Kwam dat toch nog een keer van pas. Ik ben zo in gedachten verzonken dat ik niet door heb dat iedereen naar me staat te staren tot mijn moeder mij op de schouder klopt. Ik schrik op en zeg verward: “uhm w-wat?” mijn vader zucht en zegt: “we zeiden dat het tijd is om te gaan.” “O” ik wist niks anders om te zeggen. “A-afscheid-tijd d-dan maar.” Krijg ik er stotterend uit. Ik slik en kijk Kate aan.

Zij kijkt plots vastberaden en pakt mijn arm. “Uhm, Kate wat doe je?” ik kijk haar verbaasd aan. Ze begin richting het bos te lopen.  Wat is ze van plan? Ze loopt verder en verder het bos in tot ze bij een bekende open plek komt. Hoe wist ze dat dit bestond? En nog belangrijker, WAT DOEN DEZE MENSEN HIER? Ik kijk om me heen. Al mijn vrienden van school, zelfs mijn ex was hier. “uhm hallo iedereen?” zeg ik verbaasd. Dan klinkt plots in koor: “WE GAAN JE ZOOO MISSEN!!!”  iedereen is naar mijn relaxplek gekomen om van mij afscheid te nemen. De tranen van dankbaarheid springen in mijn ogen.  Ik weet niets te zeggen. Kate schreeuwt dan: “GOODBYE-HUG!!!”. Lachend met tranen in mijn ogen  komt iedereen op mij afgerend. “DANK JULLIE ALLEMAAL! IK GA JULLIE OOK MISSEN!”  na onze uitbarsting gaat iedereen in een soort rij staan met Kate vooraan natuurlijk.  Ik straal als ik de rij langs ga en iedereen gedag zeg. Jason, Moniek, Allyn, Iris, Marie, Jeff, Lola, Mick, Rosalie, Kristie, Adam en natuurlijk Kate. Het is erg geruststellend dat ik ze nu officieel gedag kan zeggen. Zo kan ik het onderdeel Nederland achter me laten. Oke mijn vader woont er nog dus waarschijnlijk gaan we een keer in de zomervakantie  terug maar dat is toch anders. Ik zeg een laatste gedag tegen iedereen in het algemeen en ik loop terug met Kate. “dank je , Kate. Dat was fantastisch.” Zeg ik vol dankbaarheid. “het was niks.” Zegt Kate nu toch verdrietig. Ik heb nooit geweten dat ze op zulke momenten zo emotioneel kan zijn.  Terug bij onze ouders is het moment aangebroken. Kate en ik staan ongemakkelijk tegenover elkaar. Ze huilt en ik nu ook. We slaan elkaar om de hals en zeggen allebei snikkend gedag. We laten elkaar los en schoorvoetend loop ik langzaam naar onze auto. Mijn moeder is al ingestapt en kijkt me aan. “kom schat, we moeten nu echt gaan.” Ik ga achterin zitten en zwaai zolang mogelijk naar iedereen, mijn vader, Kate en haar ouders.

Als ze uit het zicht zijn, doe ik mijn koptelefoon weer op en zet rustige muziek op van Yiruma. (prachtige pianospeler, echt een aanrader!). Nog voor ik in slaap van op de rustgevende klanken van River flows in you  schieten de gedachten door mijn hoofd:

Op naar mijn nieuwe leven, nu ik het oude achter me laat….

 ---------------------------------------------------------------------------

Dus....

Vote/Comment/Fan! 

Na 3 votes ga ik weer verder!

hiernaast trouwens River Flows in you van yiruma>>>>>

XxxYouretheone