Twist of Fate (on Hold)

Hoodstuk 1: het stille vertrek?

*6 ½ maanden geleden*

“Waarom…” zeg ik om de ongemakkelijke stilte de verbreken. Eigenlijk weet ik het antwoord al, maar ik wil en kan het niet geloven. “schat, ik weet dat het moeilijk is, maar je vader en ik hebben het erover gehad en dit is de beste oplossing…”Mijn moeder probeerde me enigszins te sussen. Wat ernstig faalde. “hoezo weetje dat dit moeilijk voor me is?! Ik heb net de verschrikkelijkste maand achter de rug en dat ook nog dit?! Je hebt geen flauw idee wat er nu in mij omgaat!”

Ik moet nu echt kalmeren, maar wat wil je? Mijn ouders gaan scheiden -ik ga dus schijnbaar met mijn moeder mee-, mijn favoriete nicht is overreden door een auto -de klootzak, reed door rood en vond zijn hamburger belangrijker dan lieve Suze-, bovendien is mijn beste vriendin betrapt met mijn ex -waar ik nog gevoelens voor had en dit WIST ze!-, en bovendien heeft Kate me achtergelaten tijdens het shoppen toen ze Joyce –de enige persoon voor wie ik de hel nog te barmhartig vind- tegenkwam en besloot dat ze dat beter gezelschap vond. Nu doet ze alsof ze te goed is voor mij, en ik ben haar nog te geloven ook.

“Popje, vind je ook niet dat juist dáárom je even een pauze kunt nemen, van alles?” probeert mijn vader. Spijt is te lezen in zijn ogen, maar ik ben te boos om erop te reageren. “dus je wil zeggen dat, omdat iedereen  me in de steek laat, ik beter van de aardbodem kan verdwijnen?” zeg ik al iets rustiger. Nu ik het zo bekeek, leek het niet eens een slecht idee. “Schat, het is Amerika! Staat dat land niet bekend om al zijn kansen en mogelijkheden?” Mijn moeder is soms echt te optimistisch! Maar op sommige momenten ben ik blij dat het zo aanstekelijk werkt. Ik begin erover na te denken. Amerika, het land waar alles mogelijk is, het land waar ik vooral een nieuw leven kan beginnen. Hmm, dit is zo slecht nog niet…

“wanneer gaan we?” zucht ik. “je vader en ik moet de officiele papieren nog tekenen dus we gaan over 2 weken….”zegt mijn moeder met een voorzichtige glimlach. Ik sta meteen stofstijf stil. Zo snel al? “uhm, oke dan.” zeg ik maar. Ik loop verdooft naar boven.

De volgende morgen loop ik als een zombie door de school. Ik had extreem slecht geslapen. Achja, ik had een reden. Bovendien zou niemand het echt opvallen. Hoop ik. Oke, wat heb ik als eerste? Oja, Wiskunde. Achja, ik heb tot tegenstelling van anderen geen moeite met een paar rekensommetjes. Dus kan ik misschien wat slaap inhalen. Ik loop naar het lokaal. Ha, best ironisch dat het pestvak van meeste leerling aan het eind van de gang is. Als ik eenmaal bij het lokaal ben stap ik naar binnen, waarop elke leerling ineens opkijkt. Oeps, iedereen is er al. Ook de leraar kijkt van mijn papierwerk en kijkt me geïrriteerd aan. Meneer Alferink is zo’n  een typische leraar, middelgroot, Een klein rond brilletje op het puntje van zijn neus, waardoor hij zijn kin overdreven opheft als hij een leerling aan kijkt en altijd, ik zweer je, ALTIJD chagrijnig.

“Aah, mevrouw Bonsing, ik zie dat je hebt besloten ook nog op te komen dagen?”. Net als ik zie, een typische leraar. Het is dat ik slecht geslapen heb anders had hij een snauw kunnen verwachten. Dus ik mompel een excuus en loop naar mijn plek. Achteraan in klas, ik pak rustig mijn spullen uit mijn tas terwijl mijn gedachten afdwalen. Op dit soort momenten had ik Kate echt kunnen gebruiken. Kate heeft een bizar vrolijk karakter. Ik heb haar nog maar 1x chaggie gezien. Dat was toen haar opa overleed. Toen waren de rollen omgekeerd en probeerde ik haar op de meeste vreemde manieren weer op te vrolijken. Door deze gedachten word ik nog chagrijniger. Waarom moest Kate me nu ZO dumpen?! Ik snap haar niet, maar helaas zal ik haar antwoord nooit weten. Over een paar weken ga ik al naar Amerika! Ik ben niet van plan het haar te gaan vertellen. Haar actie in de stad is nu al een week terug en ik zie haar elke dag op school, maar telkens als ze mij in het oog krijgt, steekt ze verwaand haar neus in de lucht en loopt ze bazig weg. ik word ruw uit mijn gedachten gehaald als de bel door het lokaal dreunt. “Oke, leerlingen het huiswerk voor donderdag staat op het bord. Ik verwacht van jullie dat het gemaakt wordt!” met deze woorden kijkt hij verschillende klasgenoten aan. De rest pakt zijn tassen in en verlaten het lokaal. Ik heb geen haast dus ik neem mijn tijd om mijn tas in te pakken. Met mijn tas op de rug verlaat ik het lokaal. Zo gaat de rest van de schooldag voorbij. Iedereen negeert mij en ik doe hetzelfde. Het is niet dat ik normaal populair ben ofzo, maar het is duidelijk dat ik vandaag niet in mood om met iemand te praten. Tenmiste ik dacht dat dat voor iederéén duidelijk was. Schijnbaar niet want bij de fietsen spreek ik de persoon die ik nu helemaal niet wil spreken.

“Hee Jess, wat is er? Je kijkt zo down..”Ik kijk op en zie de bezorgde licht bruine ogen van mijn ex-beste vriendin. Applaus voor Kate, ze krijgt mjin eerste woorden van vandaag voor haar kiezen en het is niet bepaald subtiel. “O, Hi Kate, Down zei je?” ze knikt. “Hmm, ff denken hoe zou dat nu komen? Oja! Ik weet het alweer, je laat me achter in de stad, gaat naar bed met mij ex waar ik nog niet overheen was en me ouders hebben gister gezegd dat ze officieel gaan scheiden. Hoe zou jij je voelen?” vraag ik haar terwijl ik een wenkbrauw optrek. en in plaats van me af te snauwen op dezelfde manier als ze tegen me doen de hele week, kijkt ze me met schuldige ogen aan. “Jess, het spijt me! Ik….” “Zeg maar niks, zoals je de hele week al tegen me doet. En ik hoef je excuses ook niet. Over een paar weken hoef je me toch niet meer zo aan te kijken, want dat zit ik niet meer op deze school, nou blij?”. Nu kijkt ze me geschokt aan. “hoe bedoel je niet meer op deze school?!”. Ik zucht en besluit dat ik het niet meer voor haar kan verzwijgen. “Ik ga verhuizen, Kate. Ik ga naar Amerika.” Zeg ik terwijl ik aandachtig bestudeer hoe ze hierop reageert. Haar ogen staan geschokt, haar hele lichaam bevriest, plots zwellen er tranen in haar op. Damn, ik kan niet tegen huilen. “Kate?” vraag ik voorzichtig na een paar minuten. Ik begin me een beetje zorgen te maken, ze staart nog steeds zonder dat ze iets tegen me heeft gezegd. “Kate? Kate?” herhaal ik terwijl haar tranen over haar wangen glijden. Ze kijkt op en knippert een paar keer. “Jess-s, i-ik.. jij…Am-merika?” stottert ze, als de tranen elkaar sneller opvolgen. Ik laat mijn tas op de grond vallen en merk de mensen om ons heen niet. Ik zie al dat ik niet tegen huilen kan. Dan komt mijn ‘moederlijke kant’ naar boven ofzo. Ik gooi haar in mijn armen en fluister geruststellende woordjes “Kate, sshh, het komt goed, het komt goed, shh. Rustig maar…” ik wrijf met mijn hand over haar rug. “H-hoe da-an? Hoe m-moet alles g-goed komen a-als jij….” Ze komt niet verder en ik duw mezelf iets van haar weg zodat ik haar aan kan kijken. Het is misschien niet het juiste moment op het te vragen maar ik MOET het weten “Kate, waarom ging je in de stad me Joyce mee en liet je mij achter?” vraag ik verbazingwekkend rustig. Ondanks wat ze deed hou ik van Kate als mijn eigen zus. Kate keek me nog schuldiger aan (ik wist niet eens dat dat mogelijk was) en zei: “Jess, ik moet je wat vertellen…..”

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Hoihoi Peepzzz, dit is ein-de-lijk hoofdstuk1!!

reacites van anderen is heel belangrijk een feedback. ik wil graag minstens 2 reacties voor ik mijn volgende hoofdstuk eropzet. ik heb hem al klaar dus nu alleen nog wachten op jullie feedback..

Ps. Ik HOUUUU VAN CHOCOLADE 

XxxYouretheone