Twist of Fate (on Hold)

Hoofdstuk 3: een beter leven?

Vas Happenin'? 

hier is het nieuwe hoofdstuk! btw ik heb besloten om de gesprekken, hoewel het in de VS is toch de gesprekken nederlands te doen, omdat er mensen zijn die liever geen engels lezen.

vote/comment/fan! zeg me wat je van het schrijven vind. Tips en tricks zijn altijd welkom! Lov ya all! <3

genoeg bullshit en veel plezier met lezen! 

------------------------------------------------------------------------------

Vanuit het vliegtuig kijk ik vanuit het raam neer op het gigantische land onder me. Amerika.  ‘Het land vol kansen!’ volgens mijn moeder. Ik ben benieuwd. Om maar even cliché te zijn. Het land van tv. Ik ben nog nooit verder geweest dan Nederland, dus het is nogal wat om in een ander land –aan de andere kant van die grote, grote oceaan nog wel!- te verhuizen.

“Dames en heren, mag ik u verzoeken de gordels om te doen?  Het vliegtuig zal zo gaan landen.” Klinkt er plots door de luidsprekers van het vliegtuig. Ik word nu toch best zenuwachtig. Wow! Heb ik dat net aan mezelf bekent? Ok-ée… de wonderen zijn de wereld nog niet uit. ik doe mijn gordel om en net op dat moment begint het vliegtuig aan zijn landing. Je kunt gewoon merken dat het vliegtuig schuiner gaan vliegen en eerlijk vind ik het doodeng! Ik zou het nooit hardop zeggen maar ik heb een beetje vliegangst, merkte ik bij het opstijgen al. Gewoon doorbijten en de muziek die door mijn koptelefoon klinkt iets harder zetten als afleiding.

Na de langste paar minuten ooit staat het vliegtuig eindelijk stil. Ik zucht diep van opluchting en ik pak mijn spullen.  Mijn moeder was duidelijk sneller dan ik, ze had het vliegtuig al verlaten. Er ontstaat een enigszins verwachte drukte bij de uitgang. Ik beluit om te wachten tot die is overgewaaid en ik ga weer zitten.

Een paar minuten later is de ergste drukte eindelijk voorbij en ik besluit mijn moeder maar eens op te zoeken. Ik stap uit het vliegtuig en loop naar de hal. Daar staat mijn moeder met onze koffers te wachten. Oke, ik leg het even uit: onze meubels, andere spullen enzo worden met een of ander speciale verhuisvrachtwagen omdat het ook nog de zee over moet. Die komt dus 2dagen later aan dan mijn moeder en ik. Wij hebben in onze koffers wel wat spullen meer genomen die we sowieso de eerste dagen nodig hebben.

Mijn moeder zwaait vrolijk naar mij en ik zwaai terug. Naast haar staan 2 koffers een paarse vol met stickers en een mat grijze. Het is duidelijk welke van mij is –Paars! Duh-. Ik groet mijn moeder en pak mijn koffer. Stil lopen we naar de uitgang en nemen we een taxi.

Eerlijk gezegd heb ik geen idee waar ons nieuwe huis staat of hoe het eruit ziet. Ik vond het thuis niet de moeite waard en dacht ‘dat zie ik vanzelf wel’.  We zetten de koffers achterin en mijn moeder geeft het adres aan de taxichauffeur.

Ik zet de muziek weer aan en staar uit het raam. Dit is het dan. Een leven in Amerika. Is het echt zo anders dan thuis? Zo voelt het wel. Niet alleen andere mensen maar ik heb een voorgevoel dat deze plek nog heel wat op zijn kop gaat zetten….

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

2 weken later…..

Net uit school ren ik naar boven en gooi ik de deur achter me dicht. De tas smijt ik op mijn bed en huilend van vernedering zak ik tegen de deur en luide snikken verlaten mijn keel. Het is maar goed dat ik sinds het begin van deze week make-up heb afgezworen.  Deze 2 weken was zacht gezegd een hel. Sinds ik mijzelf voor de school had gezet had was het al mis. Ik lijk misschien sterk maar onderschat de kracht van fysieke dreiging en woorden niet! ik ben het buitenbeentje van de school… iedereen met een beetje populaire status heeft het op mij gemunt. Ook vandaag.  

*Flashback na die middag*

Ik loop stilletjes naar het afgelegen hoekje in de kantine, hopend dat niemand mij ziet. Mijn hoop vervliegt al snel als Stacey en de rest van haar sletten haar schaduw volgen. Ik probeer me bezig te houden met mijn lunch maar mijn hand begint te trillen van angst en woede. Ik haat haar zo erg!

‘Hey, Slet!’ haar stem weerklinkt ver zelfs door de bijzonder luide kantine. Ik schrok toch op en kijk haar angstig aan. Oh god, nu komt het…. Ik kijk recht in haar minachtende blik en ik weet dat de angst duidelijk uit mijn ogen te lezen is. ‘j-ja?’ stotter ik . ze schopt tegen mijn tas en weer schrik ik.

´wat is er, slet? Ik ga je niet vermoorden. Haha nog niet in ieder geval!’ haar gevolg lacht mee als zij met een zieke lach mij nog meer angst inboezemt. Plots houdt ze op met lachen en kijkt ze me weer recht aan. ‘kom, mijn kleine hoer. We moeten je wat laten zien!’ haar grijns bezorgt me hartkloppingen. Ik had immers nog blauwe plekken van de vorige keer dat ze me ‘wat zou laten zien’. Ik schraap mijn keel als ik bijna fluister ‘i-ik zit w-el goed hie-hier..’ alsof ik haar de meest vuile woorden heb toe geworpen, schiet haar hoofd om en haar hand grijp naar mijn gezicht en geeft een harde ruk aan mijn haar. Ik jammer zachtjes, bang om geluid te maken. ‘WAT ZEI JE VIEZE BITCH?’ ze trekt nog harder en een gil verlaat mijn keel. Oh god, wat heb ik gezegd? ‘ANTWOORD MIJ, KUTWIJF!’ ik schraapte weer mijn keel en krijg er uit geperst, nog erger stotterend ‘n-n-n-n-ni-niks-s-s..’ ‘dat dacht ik ook’ haar plots kalme stem beangstigt me nog meer dat haar geschreeuw. Terwijl ik met mijn hand naar mijn haar grijp omdat ze er weer een ruk aan geeft. ‘Nou, kom je nog, bitch?’ snel knik ik en laat mijn lunch voor wat het is. Ik pak mijn tas en loop als een hulpeloze puppy achter Stacey aan. Terwijl we naar buiten lopen, kijkt niemand om. Het gebeurt sinds ik hier ben elke dag en niemand verbaast het. Het buitenbeentje word gewoon weer gestraft. Eenmaal buiten op het grasveld duwt ze me op de grond. Ik grijp haastig naar mijn haar wat pijnlijk aanvoelt. Haar vriendinnen gaan om mij heen staan met een valse grijns op al hun gezichten. Ik probeer weg te komen maar ik kan nergens heen. Ik merk niet dat Stacey weg was gelopen tot ze terug kwam. Alsof ze een beroemdheid is, gaat de groep uiteen om voor de ‘queen-bitch’ ruimte te maken.

Uit angst knijp ik mijn ogen dicht en dan voel ik iets over mijn gezicht druipen en vals lachende meiden. Nu al geïrriteerd open ik mijn ogen en ik zie bruine, warme vloeistof in mijn haar. What te fuck?! Koffie?! Ik begin het nu toch echt zat te worden, maar als ik die zieke grijzen op hun gezicht zie, weet ik dat het nog niet over is….

*einde flashback*

Ik had gelijk. Het was inderdaad nog niet over…. Ze hebben mijn boeken weggegooid, mijn jas in de wc gehangen en me uitgescholden voor van alles en nog wat…..

Ik, Jessica Bonsing, ben voor het eerst in mijn leven bang voor de volgende dag…

Alweer huilend tegen de deur , denk ik aan de dagen voor deze chaos. Normale dagen zonder dat ik het pispaaltje was….

Maar al snel realiseer ik dat ik daarmee de boel  niet verbeter. Dus ik doe wat me altijd rustig maakt. Muziek spelen. Ik wrijf mijn tranen van mijn wangen, trek mijn jas uit en pak mijn koptelefoon. Ik zet mijn keyboard aan en laat de muziek zijn werk doen.

 ---------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Awh.. echt een triest einde van dit hoofdstuk :'( 

gewoon zielig hoofdstuk, even voor de informatie IK.HEB.EEN.HEKEL.AAN.PESTEN! iedereen die harteloos genoeg is om een ander het leven zo zuur te maken mag ik niet! zo!

De mensen die het met mij eens zijn, dat pesten vreselijk is: LOVE YOU!!  Jep ik heb een beetje stemmingswisselingen. Yolo! ik ben een puber! 

Vertel me wat je er tot nu toe van vind!