sıra bende

7

--"mutlu olmanıza çok sevindim. her zaman mutlu olmayı hak ediyorsunuz"

--" siz demene gerek yok bence çünkü alışık değilim de, gerçi bu zaman kadar hiç benimle konuşmadı da"

--" bundan sonra ben varım. hep yanındayım bunu unutma. beni sürekli arayabilirsin. saat kaç olursa olsun tek telefonunda nefesin kadar yakınında olacağım."

--" iyi de benim telefonum yok ki."

o sıra da cebinden telefon çıkartıp bana uzattı.

--"bundan sonra bu senin telefonun. aslında sana layık bir telefon değil, çünkü sen en harika şeylere layıksın"

--"ben mi en harikasına layığım?
güldürme beni lütfe .

--" neden?"

--" benim ne halde olduğumu görmüyormusun?  her şeyin en layığına layık mışım. eğer öyle olsaydı yanımd bir tane bile insan olurdu. hiç kimse beni dışlamazlardı. en azından dışlandığım zaman bana çok koymazdı."

birden bana doğru döndü ve elleriyle ellerimi sımsıcacık elleriyle kavradı. hırçın deniz e bakan gözlerim birden denizin dalıp gitmeme sebep olan gözlerine birleşti. ilk gördüğden beri gözleri beni alıp bir yerlere götürüyordu.bakışları benim içoçimısıtmıştı. kulağıma eğilerek.

--"ben varım yetmez mi?"

ben şok olmuştum hiçbir tepki veremiyordum. aramızda uzunca sesizlik sürdü ikimiz de hırçınlanmış denize bakıyorduk.

--" hani demiştin ya öz ailen ablanın elinde senin resmini görmüş. peki nerden bilmişler o kişinin ben olduğumu?"

deniz bu soruyu şimdi ona sormama şşaşırmışt.

--" evet, söyledim. zaten  serpil mevzusunu anlattım. sonra fatıma hanım ece hanımların villasın da işe başlamış. annen ablan a şirkette iş ayarlarlar diye  ablanı sürekli villa ya çağırıyordu. bir gün annen ablanı villaya çağırdı. ece hanımlar evde değillerdi. fatıma hanım ve su hanım salonda oturmuş bir resime bakıyor bir şeyler söyleyip kahkaha atıyorlardı. o sırada villanin kapsını açıp içeriye giren ece hanim fatima hanımi ve su hanımı o halde görünce şaşırmıştı. ece hanımın geldiğini bile duyamayışları ece hanımı daha da şaşırtmıştı. ece hanım onlara doğru şaşkınlık içinde  fatıma hanım ve su hanımın yanına yaklaştı. ve neye güldüklerini bakmak için öne doğru biraz doğruldu.ve ggördüg resimden baya etilenmişti. ve tam yanlarındayken neye bboyl gülüyorsunuz hanımlar diyip muttazam gülümsemesini yüzüne takmıştı. annen ve ablan çok telaşlandılar, ece hanım dan çok korkmuşlardı. ece hanım "sakin olun ya rahat takılabilirsiniz" dedi ve onlarla oturmaya başladı. ablanızın ve annenizin neye güldüğünü merka ederek ya" siz az önce neye gülüyorsunuz" diye sordu   anneniz hemen atıldı. "ya bizim evde ucube biri yaşıyor da onun resmi var bizde biz de ona bakıp gülüyoruz" ece hañım " hala hala bak bende merak ettim şu resmi, bana da göstersenize" o sırada su hanım hemen resmi gurur verici bir şey yapmışcasına senin resmini ece hanıma göstermişti. senin güzelliğinin büyüsüne kapılmiştı. hemen seninle tanışmak istiyordu.o öyle düşününce birden anneniz düşüncelerinden ece hanımı sıyırdı.ve kahkaha atmaya başladı. ece hanım bu duruma sinir olmuştu
"nedir bu kadar gülmenize sebep olan" diye annenize biraz heybetli bir şekilde söylendi. annen çok şaşırmıştı. çünkü ece hanımın gülmesini hatta kahkahlara boğulacağını düşünüyordu ama çok yanılıyor du. ece hanım " siz hiç kendinize baktınız mı?  yazık size. biliyor musunuz size acımaya başladım. ne kadar da alçalmışsınız"