Rainbow Smile|woosan

¦[5.Page]¦i stay 4ever alone¦

Cafeden çıkınca sinemaya gitmeye karar verilince yakında ki bir avm ye gitmeye karar verdik. Bunun için ilk olarak otobüse binmeliydik. Ve ben otobüs kartımı almamıştım. Bunun yerine şoföre 3000 won verdim. Otobüs tıkış tıkış olmamasına rağmen yer yoktu. Tabii ki yer aradım ayakta gitmeye meraklı değilim. 

Boşluğa doğru gidince camdan dışarı bakan bir yere ilerledim. Sonra diğerleri yanıma geldi. Ve minik yolculuk(?) başladı.

1-2 durak sonra Seul'un merkezine gelince neredeyse otobüsün yarısı otobüsten indi. 2 adet 2 li koltuk boşalınca oturduk. Yunho ve Mİngi erken davranıp kapmıştı birini. Arkada kalan koltuğa ilk olarak San geçti ardından ise ben oturdum. Sanırım yolculuk boyunca telefonla oynayacaktım. Aklıma şaheser bir fikir gelmişti. :)

'Fotoğraf çekinelim mi?'

'Tabii, neden olmasın?'

Telefonumdan Makaron uygulamasını açıp  kamerayı yüzümüze doğru çevirdim. Sanki normalden daha yakındı. ':) Ardından fotoğrafı instagram'a yükledim.

beğenenler xmingx,bearyunhoi,sanshii ve diğer 3,251 kişi 

jwoolf güzel bir günden güzel bir kare

935 yorumun tümünü görüntüle

xmingix demek haber vermek yok :/

↪️jwoolf üzgünüm hyung :')

Avm ye ulaştığımızda yürüyen merdivenler sayesinde sinemaların olduğu kata çıkmıştık. O ana kadar mutluydum. Beni huzursuzlandıran şey Jongho ve bir kızın da bu katta olmasıydı. Gerçekten fazla orospu dolu etraf.

'Şey hemen alsak biletleri olur mu?'

'Bir sorun mu var?'

'Sorun sağ çaprazında duruyor San.'

Dediğim yöne baktığında bana hak verip hızlı davranmaya çalıştı(k). 

Girdiğimiz filmin adı 'Sonsuza dek yanlız' dı. Filmde ki ana karakterle empati kurmama gerek yoktu. Aynı hayatı yaşıyorduk resmen. 

Filmin konusu bir kızın daha 10 yaşındayken annesinin ölmesiydi. Daha doğrusu her şey o kısımda başlıyordu. 15 yaşındayken kanser olduğunu fark etti. Kanseri yenmesine rağmen 17 yaşında babası da öldürüldüğü için büyük bir depresyona girdi. O sırada bir erkek arkadaşı oldu. Fazla bağlandı o çocuğa ve 1,5 yıl sonra ayrıldılar.

Ölüm kalım olayları hariç aslında benziyordu. Ve birde kanser olayı hariç.

Önümüzde ki seansa yaklaşık yarım saat vardı. Biz de bu zamanı yemek yemekler geçirmeyi planladık. Evet fazla yiyorduk. Ya da ben öyleydim :)

Yemek yemeyi herkes sever. Değil mi?

Ben klasik menümden yani acı soslu tavuklardan, yaklaşık 1 kilo patatesden ve büyük boy bardakda sprite sipariş etmiştim.

Yemek gelince önceden kestirdiğimiz masada ki insanlar kalkınca oraya oturduk ve yemeye başladık. Yaklaşık 20 dakikada bitirmiştim. Yani fena bir sayı değildi. Herhalde. Ardından lavaboya ellerimi yıkamaya gittim. Bizimkilerde işlerini hallettikten sonra sinemanın olduğu kata tekrar çıkıp 2 tane büyük boy mısır aldık. Ve sinema salonuna girdik. D3,4,5 ve 6 koltuklarına sırayla Mingi,Yunho,San ve ben(?) şeklinde oturduk.

Tabi nerden bilebilirdim ki Jongho denen şerefsiz ve yanında ki kızında bu filme gelebileceklerini.

Film arasında ışıklar açılınca bu aptalların öpüştüğünü gördüm. Tamam bu beni ilgilendirmezdi fakat hiç mi utanmaları yoktu? Gerçekten...ahh ne diyeceğimi bilemiyorum.

Elim yüzüme refleks olarak gittiğinde neden olduğunu San söyleyene kadar anlamamıştım.

'-fısıldayarak-Hey neden ağlıyorsun?'

'Hadi ama yine mi? Uff...'

Elimle yüzümü sildim ve sonra yere bakmaya başladım. Çünkü ne yapacağımı bilmiyordum. 

'Hey bu şerefsiz yüzünden mi üzülüyorsun? Sana tek diyebileceğim şey şu çocuğu aklından siktir et. Biliyorum o burada olduğu için üzülüyorsun çünkü onu görmek istemiyorsun. Ama şu yanından düşün o sensiz mutlu. Ona kendini ezdirme. Güçlü ol Wooyoung!'

'Ama onun yüzünden kendimi değersiz hissediyorum.'

'Eğer gözünü açarsan sana değer veren biri olduğunu görürsün.'

---------------------------------------------------

Veeeeeeeeeeeeeeeeeeee  

En mükemmel yerinde üzgünüm fakat saat 00.32 ve yarın 6 da kalkacağım.

Sizi düşündüğümden yazdım.

Yarın eğer bir işim olmazsan yine bu saatlerde yazmayı planlıyorum.

Kendiniz olun, mutlu kalın!

<3