Something about her ~ Twilight wolfpack.

Pronoloog

Hii allemaal, dit is mijn eerste Twilight fan fictie, dus het kan zijn dat ik wat fouten maak. Ik doe keihard mijn best om het een fijn verhaal voor jullie te maken! Hope you enjoy. schuingedrukte tekst zijn flashbacks

---

Afwezig liet ik mezelf op het bruin leren bankje dat voor mijn piano stond zakken. Vandaag is mijn verjaardag en word ik 17 jaar. Het is dus ook precies 4 jaar geleden dat die honden en bloedzuigers samen spande om mijn soort uit te roeien. Ze wisten dat als ze niet samen zouden werken het nooit zou lukken. Ze kozen precies mijn verjaardag uit om aan te vallen, precies mijn verjaardag. Ik gromde zachtjes en drukte kwaad op een aantal toetsen van de piano. Mijn gedachten vlogen terug  naar vier jaar geleden. Enthousiast sprong ik uit bed, vandaag was ik jarig en werd ik 13 jaar, dat betekende dus dat ik vanaf vandaag Alpha trainingen zou krijgen, of nouja Pixie trainig eigenlijk, Pixie is de female leider. Net zoals een Luna dat is bij die honden. Maargoed, ik Avery Rose Blue zou dus een Pixie worden, ongelofelijk vond ik en eigenlijk iedereen uit de roedel dat. De laatste Pixie die was gekozen om in haar eentje tot het pack te leiden of tenminste tot ze haar mate zou vinden was 124 Aplha's voor mij. Net zoals iedereen had ik verwacht dat mijn broer Jeremy Keith Blue de nieuwe Alpha zou worden. Mooi niet dus. Ik greens even zelf ingenomen en denderde toen zo snel mogelijk de trap af. Beneden trof ik mijn ouders en mijn oudere broer aan, die naast een enorme zwarte vleugel stonden. 'Happy Birthday Futher Alpha' glimlachte hij, mama gaf hem een klap en keek hem boos aan 'What? oh yes I'm sorry princes I meant Futher Pixie'. Mijn moeder glimlachte te vrede en liep naar me toe om me stevig te omhelzen 'Gefeliciteerd lieverd' fluisterde ze. Het rare was, dat mijn vader eigenlijk bijna altijd engels sprak, waarom wist hij zelf ook niet eens hij deed het gewoon. Mijn broer stond daar alleen maar met een grijns op zijn gezicht geplakt 'hier je cadeautje' zei hij toen en stak een klein pakje naar voren 'ik weet dat die van mam en pap veel interessanter is, maar ik wist niet precies wat ik moest halen en of je het wel leuk zou vinden' hij keek even naar zijn voeten 'dankje Jeremy' glimlachte ik en scheurde nieuwsgierig het pakje open. Mijn  mond zakte open van verbazig 'wauw' mompelde ik alleen maar. In het doosje zat de mooiste ketting die ik ooit gezien had, de ketting was zilver, met een blauwe smaracht er in. 'Jeremy, hij is prachtig dankje wel je bent geweldig' fluisterde ik ontroerd, ik voelde hem lachen en hij duwde me zachtjes van zich af 'en pap en mams cadeau natuurlijk' glimlachte hij en ik knikte waarna ik me naar de piano richtte en voor de tweede keer in 5 minuten mijn mond open zakte. Op de vleugel staat heel groot mijn naam, Avery Rose Blue, in het metaalblauw. ik zuchte zachtjes en keek naar de vleugel, waar nogsteeds de metaalblauwe letters op staan te pronken, de letters die mijn naam spelde. Onbewust begon ik te spelen op de piano, het liedje van mijn ouders. Hun speciale liedje dat altijd werd gespeelt op de dag dat ze getrouwd waren. Door de muziek dwaalde mijn gedachtens weer af naar toen. Net toen ik een stukje wou spelen op de piano kwam Peter binnen gerent, de Beta van mijn vader. 'We hebben een probleem, de koude naderen en ze zijn niet alleen' vertelde hij mijn vader snel, die gelijk leek te begrijpen wat hij bedoelde. Mijn vader knikte kort naar Peter en kuste mijn moeder daarna op haar lippen. Bij ons drukte hij een kus op het voorhoofd 'kom peter, we gaan' zei hij daarna met een enge stem, eentje die ik niet kende van mijn vader. 'Papa!' riep ik en wou achter hem aan rennen, maar mijn moeder hield hem tegen. Not save. The end. Dead. de woorden schoten door mijn hoofd 'mama, alsjeblieft het is niet veilig' jammerde ik terwijl ik los probeerde te komen 'precies, daarom juist' antwoorde mijn moeder en nam mij en mijn broer mee naar achteren. Net achter het huis was een soort van riolering, erg modern in het bos ik weet het. Mijn moeder haalde de deksel van de put af en dirigeerde mij en mijn broer daarin 'blijf hier, hier zijn jullie veilig' verzekerde mijn moeder ons. Ze boog voorover en kuste onze voorhoofden 'ik houd van jullie, net als papa. Wij houden voor altijd van jullie, onthoudt dat' dat waren de laatste woorden die ze tegen ons zij waarna ze de put deksel sloot. Gefrustreerd klapte ik me vast aan Jeremy, die mij krampachtig vast hield, omdat hij natuurlijk zelf ook ontzettend bang was. Na een paar uur was ik de eerste die het genoeg vond en ik duwde de putdeksel er af, ik keurde het veilig en wenkte Jeremy. Samen stonden we achter ons huis, wat we aantroffen toen we om ons huis heen liepen was gewoon weg waanzin. Overal brandende hoopjes vampier, dode naakte mensen. Gewoon Overal. Langzaam liepen Jeremy en ik door de lijken zee heen, zoekend naar enig teken van leven, maar geen enkel lid van ons pack had het overleefd. In de verte zag ik mijn ouders liggen. Daar was geen twijfel over mogelijk en ik spurtte er naar toe 'papa, mama alsjeblieft zeg wat' riep ik terwijl ik in tranen uitbarstte. Ze waren dood, ze hadden hun leven opgegeven voor het pack en voor ons. Ik voelde hoe Jeremy naast me neer zakte en me stevig in zijn armen sloeg om vervolgens samen met me te huilen. 'Het spijt me zo' fluisterde hij. Verbaasd keek ik naar mijn grote broer op 'het is niet jou schuld' fluisterde ik terug, bang dat die moordenaars terug zouden komen als ik harder zou praten. Op dat moment besefte ik ook nog niet waarom Jeremy eigenlijk zijn excuses aanbood, het was niet voor wat er hier gebeurt was. Plots stond Jeremy op 'het spijt me Avery' stotterde hij en voor ik uberhaupt kon reageren was hij er vandoor gerent. Nu was ik mijn broer ook nog kwijt en stond ik er helemaal alleen voor. Een Alpha zonder pack is geen Alpha, dat maakt mij ook geen Pixie meer. Vanaf nu stond ik er helemaal alleen voor, ik had niks of niemand meer. Stilletjes liepen de tranen over mijn wangen, ik sloot de klep over de toetsen van de piano heen. Er werd op de deur geklopt 'binnen' mompelde ik schor. 'Happy birthday Avery' glimlachte Karen, mijn adoptie moeder.

Ik ben Avery Rose Blue, ooit was ik toekomstig Pixie van het Charista Pack. Vol met Shibaes, shape-shifters, maar anders dan de weerwolf. Sterker nog, we zijn samen me de koude hun grootste vijand. Shibaes zijn mensen die kunnen veranderen in een Katachtige, mega Panters eigenlijk. En wat ons juist zo gevaarlijk maakt is het feit dat Alpha's en de na komelingen van Alpha's stuk voor stuk gavens hebben.

Ik heb gaves, ik kan mijn geur blokkeren, zodat ik gewoon naar mens ruik. Ook kan ik de laatste beelden zien voor dat iemand overlijdt, ze geuren ruiken die hij of zij voor het laatst rook en de laatste geluiden horen. En als klapper op de vuurpijl ben ik niet alleen snel in  mijn Panter lichaam, maar ook in mijn mensen lichaam. Met deze gavens kan ik mijn wraak goed uitplannen, want ik ga wraak nemen op een pack in het bijzonder. De pack van Sam Uley, op dat moment was hij een lid maar nu is hij zelf Alpha. Hij heeft de dood van mijn ouders op zijn geweten.