Something about her ~ Twilight wolfpack.

Chapter Nine

Okee, omdat jullie zo leuk zijn en ik jullie reacties eigenlijk heel erg grappig vind, ik heb vandaag een kleine voorraad geschreven, dus nog een chapter (:

Bedankt voor het fannen en het reageren (: Enjoy x

Avery Rose Blue

Ik stond oog in oog met een vampier, zijn gezicht kwam me bekend voor. Mijn hersenen werkte op volle toeren, plost wist ik waar ik hem van kende. Hij was een van de Vampieren die het gevecht wel overleefd had. Nou niet voor lang. De vampier gromde luid, maar hij intimideerde me niet. Ik gromde gevaarlijk terug. De vampier ging als eerst in de aanval en stormde op onnatuurlijke snelheid op me af. Als ik een mens was geweest had ik hem nooit kunnen zien, maar gelukkig voor mij ben ik alles behalve een mens. Ik tilde mijn klauw op en sloeg de vampier met volle kracht, zo hard dat hij 40 meter verderop belandde, op zijn voeten helaas. Nu stoof ik op hem af, hij probeerde me nog af te weren, maar ik had mijn bek al om zijn hoofd heen zitten. Ik gaf er een krachtige ruk aan en ontdeed zijn hoofd van zijn lichaam. Ik veranderde terug en trok snel mijn kleren aan die in mijn tas zaten. Ook pakte ik mijn aansteker die ik altijd bij had en stak de vampier in brand. Dit was weer een van de momenten waarop ik ervan hield dat ik een Shibae ben, veel te sterk voor een vampier. Het werd zelfs een beetje saai om een vampier te doden. Ik greens terwijl ik naar het brandende lichaam keek. 'Bye bye' mompelde ik met een scheve grijns. Ik wierp nog een blik op het brandende hoopje vampier en liep weg. Ik schakelde mijn Shibae geur weer uit en stoof naar huis. Thuis aangekomen merkte ik dat er niemand thuis was, ik liep naar de keuken en zag een briefje aan de koelkast hangen.

Hallo liefje,

we zijn met Abby naar het ziekenhuis, ze spuugde opeens bloed. Bel even als je thuis bent

xx Karen

Met open mond keek ik naar het papiertje, naar het ziekenhuis. Wat?! Meteen griste ik mijn telefoon uit mijn broekzak en toetste Karens nummer in. 'Met Karen' hoorde ik een gebroken vrouwen stem zeggen 'Karen, wat is er aan de hand' vroeg ik, al wist ik al gelijk dat er iets goed mis was. 'Abby..' ik hoorde Karen trillerig adem halen 'Abby heeft Leukemie'. Nee, nee dat kun je niet menen. 'Ze heeft wat? Dat kan niet, nee dat is onmogelijk!' riep ik, met tranen in mijn ogen. Mijn stem was vol ongeloof en angst. 'Ze moet hier blijven, om te kijken hoe erg het is, misschien is ze niet meer te redden' het laatste hoorde ik Karen fluisteren. Ik liet mijn telefoon uit mijn handen vallen en begon te huilen. Nee, Abby mag geen Leukemie hebben. Ik sprintte het huis uit, het bos in. Binnen een paar seconden stond ik weer bij diezelfde klif waar ik een week geleden ook was. Ik schreeuwde luid, wat over ging in gebrul. Ik hijgde en haalde diep adem. Mijn vuist sloeg ik tegen een rots aan die in duizende stukjes brak. 'Abby' fluisterde ik zachtjes, waarna ik hartverscheurend begon te snikken.