Something about her ~ Twilight wolfpack.

Chapter Twenty Seven

Hee allemaal! Eerst wil ik jullie even bedanken voor alle reacties, votes en het lezen van mijn verhaal! Als jullie niet van die lieve en motiverende reacties plaatste was ik waarschijnlijk allang gestopt met schrijven, dankjullie wel! En als tweede wil ik jullie vragen of jullie op willen letten op Quizlet, voor de gene doe daarop zitten. Een poosje terug had iemand een reactie geplaatst met opmerking dat dit verhaal ook op Quizlet staat, dacht ze. Het antwoord hier op is nee, ala het goed is niet want ik heb het er niet opgezet. Mijn username is Quilan, dus alsjeblieft willen jullie een beetje opletten? Het kan dus zijn dat iemand mijn verhaal heeft gestolen. En dan als laatst, dit was het laatste hoofdstuk uit mijn voorraad, als jullie nu graag dingen lezen of ergens iets uitgebreider over willen weten, let me know en ik zal mijn best doen om dat te verwerken in mijn story

Enjoy xxx

Avery Rose Blue

Een naar gevoel bekroop me toen ik Cady futloos in de armen van Imogen zag liggen. Jeremy stond bij haar en streelde met zijn vingers door haar, haar. Seth hield me dicht tegen zich aan en speelde met mijn haar. In stilte wachtte we af, wat er zou gebeuren. De eerste die bij kwam was Sam. Even keek hij duf rond maar al snel was hij als herboren en zat hij vol energie. Hij sprong op toen hij mij zag en stak zijn armen naar voor 'Avery' glimlachte hij enthousiast. Snel ging Seth beschermend voor me staan en ik spiekte langs zijn arm heen. Sam duwde Seth opzij die haast omkukelde 'he!' riep ik een beetje geirriteerd 'sorry' mompelde Sam met een zielige uitdrukking op zijn gezicht. 'Geef uncle Sam eens een knuffel' greens hij en knuffelde me stevig terwijl ik ongemakkelijk kuchte en hem terug knuffelde 'hoe is het met je ouders' ging hij vrolijk verder 'en jeetje wat ben jij gegroeit!' Kirde hij. Ongemakkelijk schraapte ik mijn keel 'ze zijn dood' mompelde ik met een klein stemmetje, god wat klonk ik kwetsbaar nu. 'wat!' riep Sam geschrokken en ik raakte geirriteerd. Hoe durfde hij te doen alsof hij niks wist? Snuivend keek ik naar een van de vampieren, naar de jongen met de bronze haarkleur. De gedachte lezer als ik het goed had 'hij herinnert zich niks meer, vanwege de vloek' legde hij me uit. Ik nam een diepe teug adem 'luister Sam..' begon ik en vertelde hem het hele verhaal, over de dood van mijn ouders, het jaren lange zoekttocht van mij naar hem en mijn wraakplannen, zelfs dat ik geimprent ben met Seth vertelde ik hem en hij had met grote, ongelovige ogen geluisterd. 'Ik.. Nee.. Hoe... Het spijt me' stotterde Sam schuldig, al gaf de blik in zijn ogen aan dat hij niet snapte dat hij dat gedaan had. Ik knikte kort naar hem en liep naar Seth, die me direct in zijn armen sloot en een kwade blik op Sam wierp. 'shhhh' suste hij zacht terwijl hij met mijn lange haren speelde. Ik sloot mijn ogen en huiverde lichtjes bij zijn aanrakingen. Het voelde zo goed om hier in zijn armen te staan en zijn geur op te snuiven. 'Ruik je nou aan me' mompelde Seth geamuseerd, wat de gedachte lezer liet gniffelen. Ik knikte beschaamd en voelde het bloed naar mijn wangen stromen. 'Avery' hoorde ik een licht stemmetje mompelen en gelijk schoot mijn hoofd naar Cady, die me slaperig aan keek. 'Cady! Oh god zij dank je bent wakker' zei ik opgelucht en liep naar haar toe, Seth mee slepend aan zijn hand. Oh dankuwel maangodin, voor het redden van mijn nichtje. 'Hoe voel je,je?' vroeg ik zachtjes 'moe' zei ze alleen maar en gaapte om haar worden kracht te geven. 'Kom maar, dan breng ik je naar bed' zei ik zorgzaam terwijl ik Cady over wou nemen van Imogen 'nee' zei ze fel. Wat mij geschrokken mijn handen terug liet trekken 'ik draag haar, waar moet ze heen?' vroeg ze moederlijk, opzich snapte ik haar wel. Ik zou ook niet willen dat een vreemde mijn dochtertje mee zou nemen, vooral niet als ik haar net weer terug had na dat ze ontvoerd is geweest. Ik glimlachte en knikte lichtjes 'volg mij maar'.

Het was nu een paar uur nadat we Cady op bed hadden gelegt, Imogen en Jeremy waren niet van de kamer af geweest, nouja wel om naar de wc te gaan natuurlijk, maar verder niet. Ik en Seth waren weer naar buiten gegaan. Iedereen zat in een grote kring, lachend alsof er nooit iets gebeurt was. 'En toen werd Bella zo boos, Seth wou me beschermen, maar was even vergeten dat ze een new born was. Ze smeet hem tegen een boom alsof het niets was' vertelde Jacob. Ik keek Seth grinnikend aan en hij bloosde lichtjes, wat is hij ontzettend schattig als hij bloost! Het meisje, blijkbaar Bella, kijkt beschaamd naar de grond terwijl ze de hand van de gedachte lezer vast houd. Iedereen viel stil toen ze merkte dat ik en Seth er ook weer waren. 'Juist, dus hoe gaat dit nu verder? Het is niet vergeven en vergeten, hij heeft mijn ouders vermoord. Onbewust en niet vrijwillig maar wel vermoord' het komt er iets botter uit dan ik wou. Gelijk zie ik Sams blik veranderen van plezierig naar schuldig 'Avery, het spijt me zo! Ik wou dat ik iets voor je kan doen'. 'Mijn ouders terug halen misschien' gil ik fel en loop dan weg. De opgekropte emoties zorgen ervoor dat ik stemmings wisselingen heb omdat elke emotie die ik al vier jaar lang verstopt heb er nu in een keer allemaal er uit komen. Het is dat ik bijna nooit ongesteld word, want anders had ik echt gedacht dat ik ongesteld ben.