Something about her ~ Twilight wolfpack.

Chapter Twenty Five

Jullie reacties zijn echt superlief! Ik heb me wel bezeerd met het vallen, maar het is gelukkig niet zo erg dat ik alleen maar op mijn bed lig (:

Heel erg bedankt voor al jullie lieve reacties, ik ben vandaag niet thuis, maar ik kan wel uploaden voor jullie! Enjoy x

Avery Rose Blue

Carlisle keek me met een moeilijk gezicht aan 'ik heb eerlijk gezegt geen idee' verontschuldigde hij zich. Fijn, mijn tranen geven licht en hij kan me nieteens vertellen waarom! Er scheen een helder wit licht vanaf, zo een die je doet verblinden en als je weg kijkt heb je allemaal zwarte witte vlekken voor je ogen. Plots begon het hevig te waaien, terwijl het eerst zo goed als wind stil was. 'Wat is dit?!' hoorde ik een paar verbaaste stemmen zeggen, de helderblauwe lucht werd onheilspellend grijs, felle flitsen verlichtte de lucht, maar de donder kwam niet. Iets wat heel vreemd was. Ik draaide naar Cady, maar deinsde al snel geschrokken achteruit toen ik haar zag. Leah was naar achter gesprongen van schrik en Seth had mij dicht tegen zich aangetrokken. Iedereen nam afstand van Cady, behalve Carlisle die leek gefacineerd door haar en Sam, hij straalde angst uit, maar leek zich niet te kunnen bewegen. Cady's haar was sneeuw wit geworden, haar ogen fel groen en ze had haar kleine handje in Sams richting uitgestoken. What the actual fuck, wat gebeurde hier. Ik wou naar Cady toe 'Seth hou haar tegen' riep Carlisle en Seth greep me in een sterke greep. 'Seth, laat me los' riep ik hysterisch. Ik keek naar Sam, die lag nu krokelend op de grond 'Cady!' riep ik en trok me los van Seth terwijl ik naar haar toe rende, maar iets verscheen voor me en duwde me weg. Toen ik op keek zag ik een volwassen vrouw staan, met de zelfde kleur haren, maar cristalblauwe ogen. Ze stak haar hand naar mij uit en kneep hem samen, een ongelofelijke pijn trok door mijn lichaam, ik schreeuwde het uit. 'Imogen, laat haar gaan nu' riep een bekende stem, met alle kracht die ik bezat keek ik in de richting waar het geluid vandaan kwam 'Jeremy' piepte ik zachtjes. De vrouw liet haar hand zakken en plots was mijn lichaam verlost van de pijn. Seth rende gelijk naar me toe 'gaat het, oh my god het spijt me' hij steelde voorzichtig mijn gezicht en ik glimlachte naar hem 'het is niet jou fout' fluisterde ik, vechten tegen de pijn had me zoveel kracht gekost. Jeremy en de vrouw, die blijkbaar Imogen heette liepen op me af, Leah sprong voor me en gromde. Het enige wat Imogen deed was met haar vingers knippen en Leah lag op de grond, een verbaastte en verontwaardigde grom verliet haar bek. Jeremy wou bij me neer knielen maar Seth duwde hem weg 'blijf uit haar buurt' gromde hij binnensmonds, maar Jeremy lachte 'aawh, mijn kleine zusje heeft haar imprent gevonden'. 'Jeremy' glimlachte ik weer, maar mijn glimlach zakte weer weg 'Klootzak' riep ik hem woedend toe. Ik sprong op, verbaast dat mijn energie weer zo snel was terug gekomen en ik gaf hem een harde duw 'hoe durf je hier terug te komen, lafaard' riep ik luid tegen hem en duwde hem nog een keer. De woede zakte weg en maakte plaats voor verdriet, iets wat ik tot vandaag weg had gestopt 'al die jaren, al die fucking jaren had ik je nodig!' tranen liepen over mijn wangen en ik vond troost in de armen van Seth. Het gesprek werd onderbroken door een luide gil van Sam, en licht stralen die uit zijn borst kwamen 'Oh my god!' riep ik, de wolven piepte. De vampieren, Seth en ik hapte geschrokken naar adem. Imogen en Jeremy lachte alleen maar 'rustig maar, Cady verbreekt de vloek' zei Imogen. 'Wacht wat? Je bedoelt dat Cady een heks is?!' riep ik geschrokken 'Half, ze is ook half Shibae' zei Jeremy. Plots viel alles op zijn plaats, Imogen is een heks, like dûh. Ze is Jeremy's imprent, daarom is hij er vandoor gegaan en nu op de een of andere manier is Cady in mijn leven gekomen om ons weer te herrenigen! Maar dat betekent dus dat Jeremy zijn imprent al ruim een jaar kende voor dat pap en mam vermoord werden, want Cady was vijf. Dat betekent dus dat ze ruim een jaar voor het voorval bevallen,moest zijn. Jeremy had me nog heel veel uit te leggen. Zo snel als de lucht grijs was gekleur, werd hij ook weer helder blauw. Imogen ving Cady op die uitgeput om viel. allemaal keken we in doodsestilte naar Sam, die uitgeput op de grond lag en heel lichtjes ademhaalde. Zo licht dat we dachten dat hij dood was 'Hij is oke' hoorde ik een vrolijk engelen stemmetje zeggen en ze lachte, haar lach klonk als rinkelende belletjes. 'En nu wil hij mij niet meer vermoorden?' vroeg ik aan Carlisle 'als het goed is niet nee' 'wat ga ik nu doen dan?' vroeg ik hem langzaam. Ik heb vier jaar van mijn leven geweid aan het opsporen van Sam, me voorbereid op hem vermoorden, maar toen ik de kans kreeg kon ik het niet. Door Seth, nu wist ik gewoon niet meer wat ik moest doen en wat ik met mezelf aan moest.