Bridging Memories

Prologue

Disclaimer: This is a work of fiction. Names, character, bussiness, places, events and incidents are either the product of the author's imagination or used in fictitious manner any resemblance to actual person living or dead or actual events is purely coincidental.

Author's note: This is my first story and this story is unedited, so expect for the typo grammatical errors, grammatical errors and wrong spellings. All what was wrote in this story is just from my imaginative mind. And I just wanted you to know that this is not a perfect story or as good as others stories so if yo sensitive don't continue reading this, but if you're really going to read this, I will really highly appreciated it.

I hope you like it.

@Read at your own risk

🧚‍♀️🧚‍♂️🧚‍♀️

PROLOGUE

Naglalakd ako papuntang Coffee shop. Pumasok ako dun at umorder.

“Kamsahamnida (Thank you)” sabi ng babae nung nakuha ko na ang kape na inorder ko. Nag bow ako sa kanya ng kaunti at lumabas na.

Huminto ako ng kaunti at nagpatuloy sa paglalakad.

“ What a nice a day” it’s sunny day with clear sky. Hindi masiyadong mainit di tulad sa pilipinas but I miss Philippines, at uuwi rin naman ako mamaya. Naglakad ako papunta sa isang tulay. I like walking on the bridge, hindi ko alam kung bakit dahil kapag pumupunta ako sa isang place kung alam kung may tulay dun talaga akopumupunta. Siguro dahil marami akong gustong malala. 

Naglalakad ako sa tulay at huminto sa gilid. I lean on the ledge while watching at the view.

“Bridge” bulong ko.

“We have so many memories on bridges” I added.

Things end but memories last forever.

A moment last all of a second but memories last forever.

“Tss” napangisi nalang ako.

Nakakatawa lang isiping ang laki ng pinagbago ko. I mean, I think bumalik lang ako sa dati. Noon kase pilit kung makalimot ng nakaraan ngyayon gusto ko ng ulit uliting alalahanin.  Ngayon kahit alam nating masasaktan tayong alalahanin ang nakaraan minsan gugustuhin nalang natin alalahanin dahil alam nating hindi narin naman yun mauulit na sa mga alaala nalang naman nating makikita yun ulit.

3 months na ako dito sa korea. This is my last day in Korea now dahil uuwi na ako ngayon sa Pilipinas  at itong lugar na ito ang pumasok sa isip ko na  huling puntahan puntahan.

Nakakita naman ako nag magcouple na naglalambingan. Napangiti naamn ako, they look good together at parang Masaya lang ako dahil parang meant to be talga silang dalawa. Well, hindi naman ako bitter, naniniwala naman ako kase na the time will come that I will find the man who am I destined to be with.

Kinuha ko ang phone ko upang mag selfie sana total last ko day at habang kinuha ko yun sa shoulder bag  ay nalaglag ang key chain ko.
Nakatingin ako dun at  napangisi. It was our picture. Kukunin ko n asana ng may nakita kong may kamay na kumuha nun kaya napatingin ako dun. He was a foreigner, inabot niya yun sa akin.

“Here” he said habang inabot ang key chain sa akin at kinuha ko naman yun.

“Thanks” I  said.

“Is he your boyfriend? You look good together” he said again at napatingin naman ulit ako dun at nakita ko ang picture namin ni Marco. Magkatabing naka upo kaming dalawa sa upuan ang there’s a bridge at the back.

“Aahhh..........n-” hindi ko na nagawang patapusin ang sasabihin ko dahil umalis narin siya.

Napatingin naman ulit ako dun.
It’s been 3 months since we see each other. And even now, I’m still hoping to see him. Hindi ko rin naman maloloko ang sarili ko na hindi ko siya namimiss.

Ilang buwan narin  ang nakalipas and  I can say that I haven’t accept it until now but  I’m trying to accept what really happen kase alam kong masaya na siya, at magiging masaya na siya sa iba but I can’t still understand. Aren’t we really meant to be together? We love each other but why can’t we be together? Mahal pa ba niya talaga ako o baka hindi na?  I think even if you love each other is not enough, especially when you’re not meant to be together. 

Kung noon kayang meron ako lakas ng loob na mahali siya magiging kami kaya ngayon? Kung pinaglaban ko kaya siya sa takot ko, Masaya kaya kami ngayon.

But I believe that If your destined to be together, whatever may happen, you’ll be together in the end.
Napatingin ako sa relo ko. Ilang sandali ay naisipan ko naring bumalik. Ilang minuto narin nalang kailangan ko ng pumunta sa Airport.
Naglalakad ako sa daan at huminto ako ng ilang Segundo ng nag red lights. Ng nag green lights na tumawid na ako. Marami akong mga taong nakasabay at mga nakasalubong. I stop when I saw a familiar face. Ilang sandal lumingon ako at hinanap yun.

“Marco” pabulong na sabi ko. I sigh.

Tumingin tingin ako sa paligid. 
Sometimes things  are destined to be, It just take a couple tries to get there.
But how will you know if you are now in the person you are destined to be with.

Does the walker choose the path or the path the walker?

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

-🧚‍♀️ fairisha_mine

Thanks for reading