Senden bana iyi geldiğini sandığım ne varsa yalan çıktı her defasında. Biliyor musun, kaçtığın gerçeğin esiri olursun. Sen bunu hiç fark etmedin ve en sonunda kaybettin.
00:01
"Dinle, üç kelime; benden önce vazgeçme."
16/01/2020
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
✨
7. BÖLÜM: UNUTULMAYAN ACILAR VE HATIRALAR
NiraSoykan'ın günlüğünden;
Seni Küçük bir kız çocuğuyken tanımadım ama her zaman yanındayken neşeli bir çocuktum Rihem. Şimdi ben ne yapacağım? Söylesene, sen yokken kime sarılıp kardeş sevgisini en derinden hissedeceğim?
17 yıllık hayatımda belki de ilk defa birini kaybetmenin acısını yaşıyordum. Hayır. Birini değil: her şeyimi. İnsanlar dakikalar geçtikçe yeni anılarla meşgul ederdi zihinlerini ama ben tek bir anıda kalmıştım. Dün gece, Rihem'in öldüğünü öğrendiğim dakikalarda.
Dünya bir cehennem değildi belki ama ben o an cehennemi yaşamıştım.
Her şeyimi kim almıştı elimden?
Dün geceyi az çok hatırlıyordum. Öznur ve Ediz beni sakinleştirmekte epey zorluk çekmişlerdi. Ediz'in beni kucaklayıp arabaya bindirdiğini hayal meyal hatırlıyordum. Ediz direksiyon başına geçince hemen ardından arabaya binen Öznur benden telefonumu istemişti. Titreyen ellerim ve bulanık gören gözlerimle zar zor kilidini açıp telefonumu ona uzatmıştım ve bu kadardı, daha fazlasını bilmiyordum çünkü kendimi bir kenara çekip sessizce ağlamaya devam etmiştim.
Yaklaşık yirmi dakika sonra büyük bir villanın bahçesine giriş yapmıştık. Çevreye hiç bakamamıştım. Ediz yürümeme izin vermeden beni kucağına almış ve evin içine kadar taşımıştı. Evin içine girdiğimizde herkesi göremesem de seslerini duyabilmiştim. Onur'un merakla benim neden burada olduğumu soruşunuhatırlıyordum. Adını bilmediğim ve daha önce görmediğim bir kız başka bir odadan çıkmıştı. Hiçbir şey dememişti ama bakışlarındaki soru işaretinden kim olduğumu merak ettiğini anlayabilmiştim. Ediz çok oyalanmamıştı. Kimseye cevap vermeden üst kata doğru ilerleyip merdivenlerden çıkarak koridorun sonundaki odalardan birine girip kapıyı arkamızdan kapatmıştı. Ağlamayı bırakmıştım ama iç çekmeye devam ediyordum. Ediz beni nereye getirmişti, o an kimin odasındaydım bilmiyordum ama bunu merak da etmiyordum. Beni yatağa yatırdığını ve hiçbir şey demeden üzerimi örttüğünühatırlıyordum.
