Duistere geheimen

H1 - Ontvoerd

'Anna, kom godverdomme achter je Ipad vandaan!' schreeuwt mijn moeder kwaad. Ik zucht geïrriteerd en kijk op. 'Ik snap niet dat je al de hele dag op dat rot ding dit te kijken en nog geen donder hebt uitgevoerd hier!' roept ze, terwijl ze de stofzuiger pakt. Ik kijk weer neer op het beeldscherm en spoel het filmpje 10 seconde terug. Het is een SatSat van Jeremy. Meestal zijn zijn video's het leukst, maar ik kijk ook graag naar Linktijger, gamemeneer, Milan en Enzo Knol. Joost en Harm en al die vrienden van die groep kijk ik wat minder, maar door Jeremy's vlogs ken ik ze wel. Ik hoor mijn moeder de stofzuiger aan zetten en geïrriteerd loop ik naar boven, om die irritante stofzuiger te vermeiden. En ook mijn moeder, als ik heel eerlijk ben...

'ANNA!!' gilt mijn moeder een tijdje later. 'Wat!?' roep ik terug. 'Doe de deur open!' roept ze. 'What the hell, waarom doe jij het niet!?!' roep ik weer geïrriteerd. 'Ik sta in de badkamer mezelf te-' 'Ik ga wel!' roep ik er door heen. Terwijl ik grommende naar beneden loop bedenk ik me dat ik niet had hieven weten wat die vrouw daar uitspookte. Ik trek de deur open en zie niemand staan. Ik frons en steek mijn hoofd buiten de deur. Nog steeds zie ik niemand. Ik haal mijn schouders op en loop terug naar binnen, maar net als ik de deur zonder om te kijken wil dicht doen, wordt er opeens een arm om mijn middel gedaan. Ik gil van de schrik en wordt naar buiten getrokken. Ik probeer uit alle macht de gene die me beet heeft te schoppen, maar ik kan hem niet raken en krijg vrij snel een doekje voor mijn mond. Ik hoor ergens een jongen of man iets zeggen, maar alles begint te draaien en ik val in slaap.

---
3 uur later
---

De koude vloer is het eerste dat ik voel, voordat ik de rest van mijn lichaam weer begin te voelen. Ik kom overeind en kijk vragend om me heen. Ik ben in een kamer met saai witte muren, een bed en een klein raampje die niet open kan. Wanneer ik uit het raam kijk, zie ik dat ik een paar verdiepingen hoog zit. Ik loop naar de deur en probeer hem te openen, wat niet lukt. Terwijl ik op het bed ga zitten, denk ik na over wat er gebeurd is, wat ik al snel weer weet. Ik ben ontvoerd! Ik sta weer op en klop op de deur. 'Hey! Laat me eruit!' roep ik hard. Nog eens sla ik hard tegen de deur. Ik hoor voetstappen dichterbij komen. 'Doe die deur open!' roep ik nog eens, tor de voetstappen opeens voor de deur staan. Er klinkt gerommel aan de andere kant van de deur. 'Ga naar achter', commandeert een bekende stem, ookal kan ik niet plaatsen van wie het is. Ik doe wat de gene zet en de deur gat langzaam open. Het licht van de gang schijnt naar binnen en ik zie enkel een siluete van een jongeman voor me. Er loopt een rilling van angst over mijn rug. 'W-wie ben jij?' vraag ik met een trilling in mijn stem. 'Ik dacht dat je me wel zou kennen', zegt de nog steeds bekende stem. Wanneer ik iets beter kijk, kan ik mijn ogen amper geloven. 'J-jeremy!?'