Duistere geheimen

H3 - Achterdochtig

'Wat doen jullie allemaal hier?' vraag ik opgewekt aan de groep jongens voor me. 'Ik woon hier', antwoord Enzo droog, waarna hij lacht om zijn eigen grap. Door zijn aanstekende lach schieten Milan en Jeremy ook in de lach. 'We zijn hier voor jou, Anna', zegt Milan nadat hij is uitgelachen. Opeens kijk ik hem serieus aan. 'Oké, hoe kan het dat jullie weten hoe ik heet?' vraag ik aan niemand in het bijzonder. 'Omdat we-' 'Redenen', onderbreekt Don Enzo stug. Met een frons kijk ik ze aan, waardoor er een pijnlijke stilte valt. 'Hoe dan ook', zegt Jeremy na een tijdje ongemakkelijk. 'We moeten even met elkaar praten, wil jij wachten in je kamer?' vraagt hij. Ik zucht begrijpend en sta op om naar mijn kamertje te lopen. Wanneer ik de woonkamer uit loop, beginnen de jongens al te praten. 'Wat moeten we met haar? Ze is veel te jong en ze kan ons niet helpen!' protesteert Don tegen de rest. Ik stop direct met lopen en begin de gesprekken af te luisteren, want ja... Ze gaan over mij! Tenminste, dat neem ik aan. 'Niet zo negatief, Don, straks wordt je zo'n chagrijnige oude opa', sust Jeremy. Hij wil er een grap achteraan maken, maar Don zegt: 'Don't!' Ik gniffel zo stil mogelijk en luister verder. 'You know what? We kijken het een paar dagen aan en als het niet gaat, dan zoeken we een oplossing', stelt Milan voor. 'Ik weet het niet, moeten we niet alvast een plan B hebben?' vraagt Enzo. 'Zoals wat? Geen van onze huizen is nou écht geschikt voor een meisje waar niemand van mag weten' herinnerd Don de jongens. Ik schrik van zijn opmerking. Mag de rest van de wereld niet weten van mij? Werd Enzo daarom middenin zijn zin opeens kwaad. of naja, hij stopte in ieder geval met filmen. 'Ik weet wel iemands huis, maar denk niet dat hij heel blij is met nog zo één', zegt Milan met een duh-toon. 'Hahaha, laten we hem bellen om het te vragen' lacht Jeremy, waarna hij volgens mij zijn telefoon pakt. Ik kijk voorzichtig om het hoekje de woonkamer in en zie dat de jongens iemand gaan facetimen. Wanneer de persoon opneemt, slik ik even. Het is Linktijger. 'Wat?' zegt wanneer hij de jongens voor de telefoon ziet staan. 'Hey Link, hoe zou je het vinden met nog zo'n grietje in je huis?' vraagt Jer lachend en meteen kreunt Link geïrriteerd. 'Nee Jer, doe me dat niet aan!' zeurt hij, waarop iedereen begint te lachen. Ik probeer te bedenken wat ze bedoelen en opeens gaat er een lampje branden. Ik ben niet de eerste die ze hebben meegenomen! Er woont vast één of ander meisje die ze hebben gepakt bij Link. Een meisje waar de rest van de wereld dus niks van weet, net als ik... Er loopt een kille rilling over mijn rug bij de gedachte dat ik eigenlijk "niet besta". 'Goed, ik kom straks naar jullie, maar ik kan haar niet alleen laten, ze gilt de hele buurt bij elkaar als ze door heeft dat ik weg ben', zegt Link streng en de jongens stemmen in. De jongens stoppen met Facetimen en ik zie Jeremy mijn kant op komen. Zo snel ik kan ren ik naar de kamer die mij was toegewezen en ga op het bed zitten. Vlak daarna komt Jeremy binnen. 'Hey', zegt hij alleen ongemakkelijk, waarna het stil blijft. Terwijl ik mijn ademhaling onder controle probeer te krijgen, loopt Jeremy naar me toe. 'Er komt straks een gast, je mag haar vast' zegt Jeremy zachtjes tegen me, maar ik antwoord niet. 'Ze is aardig, houdt wel van een praatje en zal je vast begrijpen!' zegt Jeremy opgewonden. Ik draai mijn hoofd weg en wanneer Jeremy net wil weglopen, zucht ik geïrriteerd. 'Bedoel je iemand die ook ontvoerd is door jullie?' sis ik wantrouwend naar Jeremy, die me vervolgens pijnlijk aan kijkt.