Duistere geheimen

H7 - Ruzie en Excuses

Even later komen Milan, Enzo, Link, Don én Jeremy, oftewel de hele Squad bij elkaar, naar de woonkamer en kijken me aan. 'Wat?' vraag ik bot. 'Anna, kan je even weg gaan?' vraagt Link, ookal klonk het meer als een bevel. 'Ja hoor', zeg ik eerst lief en normaal. 'Meneer de pestkop!' roep ik er boos achteraan, waarna ik snel weg ren, zodat hij niet zou kunnen uithalen. Ik ren naar mijn kamertje en zie dat Emily nog steeds op het bed ligt. Ik zucht weer. Emily kijkt op en kijkt me vragend aan. 'Wat is er?' vraagt ze. 'Waarom wil iedereen weten hoe het met me gaat!?' kaatst ik geïrriteerd terug. Blijkbaar had ze die niet zien aankomen en verbaasd staart ze me aan. 'Sorry', zucht ik, waarna ik naast haar kom zitten. 'Het is gewoon een raar gevoel als je grote idolen opeens niet blijken te zien wie je dacht dat ze waren. Neem bijvoorbeeld Milan. Ik had nooit verwacht dat hij kinderen zou gaan slaan', vertel ik. 'Ik snap het, je bent verward. Je went er wel aan, echt waar, maar probeer niet als een bitch over te komen op ze, daar gaan ze je niet om mogen', geeft Emily me wijze raad. Ik denk na en er valt een korte stilte in de kamer. 'Is dat de reden dat Milan en Link zo tegen je doen? Omdat ze je niet mogen?' vraag ik en Emily kijkt me aan. 'Deels. Ook omdat ik gewoon super eigenwijs ben', lacht Emily, alsof er niks aan de hand is. Er valt weer een stilte onder ons en opeens hoor ik Milan en Jeremy schreeuwen vanuit de woonkamer. Aangezien ik veel te achterdochtig ben, loop ik naar de deur en zet deze iets open. 'Wat denk je wel niet!?' roept Jeremy boos. Ik kijk om naar Emily, die haar schouders op haalt. 'Luister nou eens Jeremy, Emily wil die shoot niet doen, dus waarom Anna niet?' vraagt Enzo serieus. Ondertussen loop ik stilletjes de kamer uit, maar blijf wel bij de deur staan, omdat ze zo schreeuwen. 'Nee! Anna gaat die shoot niet doen!' roept Jeremy boos. 'Waarom neem je het voor haar op, idioot!?' roept Don. Ik begin me af te vragen of deze jongens wel echt vrienden zijn of dat dat óók bedrog is. 'Ze is dertien, dat is gewoon mishandeling', kaatst Jeremy naar de rest, duidelijk proberend me te beschermen. 'Tja, dan had je geen meisje van dertien moeten ontvoeren, hè Jer? Eerst doen en dan denken, dat is hoe het werkt bij jou', roept Link kwaad. 'Houd is op man, ik kies hier toch ook niet zelf voor!?' roept Jeremy boos en opeens valt er een stilte in het huis. Een lange stilte. Ik wil dichter naar de woonkamer lopen, maar zie net Don het hoekje omkomen en me verbaasd aan kijken. 'Je kan beter terug naar je kamer gaan', zegt hij zacht, terwijl hij door loopt. Ik negeer hem en loop de woonkamer in. Link is Jeremy half aan het wurgen en Enzo staat te discussiëren met Milan. 'Wat gebeurt hier!?' roep ik, waardoor ik opeens vier paar ogen op me heb gericht. Link laat Jeremy los en loopt in eerste instantie naar mij toe, maar loopt dan vlak langs me de gang op. 'Heb je iets van ons gesprek gehoord?' vraagt Jeremy meteen. 'Misschien', antwoord ik zacht terug. 'Ga je nu al vervelend doen?' vraagt Milan dreigend. geschrokken draai ik me naar hem om. Dan zucht ik, terwijl ik terug denk aan vannacht. 'Sorry', zeg ik zacht, maar duidelijk. 'Sorry dat ik je monster noemde en me bemoeide met jullie', zeg ik oprecht. Milan lijkt verbaasd te zijn en komt naar me toe, gevolgd door Enzo. 'Anna?' vraagt hij serieus, terwijl hij bij me hurkt tot onze ogen op één lijn zitten. 'Laat me je één ding duidelijk maken, oké?' Ik knik en hij gaat verder: 'Alles wat we doen en zeggen, dat moet je accepteren. Ik weet dat het lastig is, omdat je ons niet zo had voorgesteld, maar probeer het, goed?' Op het einde houdt hij een boks omhoog en na een seconde te twijfelen boks ik de zijne aan. Milan gaat weer recht staan en kijkt zijn broer aan, terwijl ik omkijk naar Jeremy, die me trots aan kijkt. Op dat moment komt Don binnen. 'Hey jongens, ik moest van Link zeggen dat Emily nu weg is en dat Anna-' halverwege zijn zin stopt hij, omdat hij mij ziet staan. Ik kijk vol ongeloof naar Jeremy en Don, ren vervolgens naar mijn kamertje toe, smijt de deur open en wanneer ik Emily niet meer zie zitten, zak ik op mijn knieën op de grond. Emily is weg. Samen met Link. Ik voel dat de vier overgebleven jongens me gevolgd zijn en me aan kijken. Jeremy wurmt zich tussen zijn vrienden door en komt naast me zitten. Uit puur verdriet klam ik me meteen aan hem vast en begin te snikken. 'Ik had haar kunnen helpen', piep ik, terwijl Jeremy stil blijft zitten. 'En zij mij ook.'