Duistere geheimen

H6 - Diep

Ik heb nog steeds Milans arm beet, terwijl ik hem walgend aan kijk. Wanneer hij zijn arm terug trekt en zich naar me toe draait, probeer ik mezelf zo groot mogelijk te houden, maar van binnen zou ik willen oprollen als een balletje en in een hoekje gaan liggen. 'Noemde je me nou een monster?' vraagt Milan geacteerd verrast. Ik slik en kijk hem diep in zijn ogen aan. 'Ja', zeg ik, wetend dat ik niet goed bezig ben. 'Een monster?' herhaalt Milan, terwijl hij een stap richting mij zet, waardoor ik automatisch een stap naar achter zet. 'Daar krijg je spijt van, kreng', sist Milan dodelijk met zijn kaken op elkaar. Ik kijk naar Emily, die gebaard dat ik weg moet gaan, dus zet ik nog twee stapjes naar achter, waarna ik de woonkamer uit ren, op zoek naar iemand om steun te zoeken. Jeremy kijkt me licht geïrriteerd aan en zegt: 'Beter ga je nu terug naar je kamer.' Dus dat doe ik en met diepe zorgen val ik weer in slaap.

---
Volgende ochtend
---

De volgende ochtend wordt ik wakker door luid gepraat op de gang. Wanneer ik op sta en naar de deur loop, begin ik te horen wie er praten. Het zijn Link en Milan. 'Dat snertkind van jou weigert mijn opdracht uit te voeren!' zeurt Milan. 'Het is niet míjn kind, Milan, heb ik soms om een vervelende schreeuwlelijk gevraagd!?' kaatst Link terug. 'Kappen nou jongens, klaar', mengt Don zich er tussen. Eerlijk gezegd was ik vergeten dat hij er ook was. 'Vecht dit maar uit als Anna níet elk moment kan wakker worden, ja?' vervolgd hij zichzelf. De jongens stemmen in en gaan ieder hun eigen weg; naar de woonkamer en logeerkamer. Iets later zit ik naar buiten te kijken, als de deur opeens open vliegt. Geschrokken kijk ik om en zie Emily staan. 'Em!' roep ik, alsof ze al mijn hele leven mijn beste vriendin is. Ik ren naar haar toe en help haar naar binnen. Ze heeft overal blauwe plekken en ze houdt haar hand over een wondje op haar hoofd. 'Wie heeft dit gedaan!?' roep ik kwaad, maar Emily geeft geen antwoord. 'Alsjeblieft Emily, zeg wie het deed zodat ik hem kan slaan!' smeek ik haar, maar ze schud haar hoofd. 'Anna, luister, je bent jong en je denkt dat het op te lossen is met klappen, maar dat is niet zo. Zelfs al was dat zo, die vijf jongens kunnen je makkelijk aan, dus het heeft geen zin', zucht ze, waarna ze naar achter leunt en op het matras gaat liggen. Ik loop vastbesloten de kamer uit, op zoek naar Link of Milan, maar in plaats van hun, kom ik Enzo tegen. 'Wat is er? Je ziet er zo... Boos uit', is zijn commentaar. 'Ja, dat klopt, wijsneus, iemand heeft Emily in elkaar geslagen en ik ga die gene even zeggen wat ik daar van vind', leg ik kattig uit. 'Anna, dat heeft echt geen zin', antwoord Enzo. 'Hoezo?' vraag ik terug. 'Gewoon, ze zullen er niet mee stoppen als jíj er iets van gaat zeggen. Ik bedoel, je bent dertien, dat boeit hun niks', zegt hij zuchtend, waarna hij door loopt naar zijn eigen kamer. Misschien hadden hij en Emily toch gelijk. Ik loop geïrriteerd naar de woonkamer en kijk droog naar Link, die aan het klote is met Jeremy. Ik ga aan het barretje zitten en kijk de twee aan, terwijl ze aan het stoeien en lachen zijn. Opeens merkt Link me op en kijkt me aan. 'Heb ik iets van je aan?' vraagt hij bot, waarop ik niet reageer. Hij loopt langs me heen de woonkamer uit en verdwijnt. Jeremy komt naar me toe en gaat op de stoel naast me zitten. 'Goed geslapen?' vraagt hij zacht. 'Kon beter', antwoord ik kort, niet bepalend zin hebbend er over te praten. 'Waarom?' vraagt Jer aan me. 'Ik droomde over jullie. Jullie allemaal', zeg ik kort af en een beetje vaag. 'Wat bedoel je?' vraagt Jeremy dan ook. Ik zucht. 'Ik liep door dit huis, maar kon niemand vinden. Toen zag ik ieder van jullie opeens ergens staan en heel raar naar me doen. Maar écht raar. Enzo lachte alsof hij een moord zou plegen, Link had een setje handboeien beet en Milan... Tja die keek zielloos uit zijn ogen', leg ik mijn droom kort uit. 'En waar was ik dan?' vraagt Jeremy, terwijl hij me geïnteresseerd aan kijkt. 'Ik weet het niet', zeg ik kort. 'Ik was wel op zoek naar je, maar toen ik dacht dat jij het was, stond Link er opeens', vertel ik, waarop Jeremy begrijpend zijn hoofd knikt. 'Ik snap denk ik waar dat door komt', zegt Jer opeens. Vragend kijk ik hem aan. 'Sinds je hier bent, lijk ik een soort... Vertrouwenspersoon voor je te zijn', legt Jeremy uit. 'Vind je dat erg?' vraag ik zacht en hij schud zijn hoofd. 'Nee, natuurlijk niet. Tis eigenlijk wel grappig, als je je bedenkt dat een huis vol YouTubers dit op hun geweten hebben', lacht Jeremy. 'Wat bedoel je?' vraag ik, maar op dat moment komen Enzo en Milan binnen. 'Jer, kom even', zegt Milan. Hij klinkt niet vrolijk en daarom staat Jeremy ook meteen op en loopt met de broers mee naar de gang. Voor deze ene keer besluit ik ze niet af te luisteren en loop naar het raam om naar buiten te kijken. Het is somber weer, precies zoals ik me voel. Ik had Jeremy expres niet verteld over dat ik in mijn droom Emily hoorde schreeuwen. Dat zou raar zijn... Toch? Op dat moment komt Don binnen en ik voel dat hij naar me aan het staren is. 'Anna, gaat het?' vraagt hij, terwijl hij naar me toe loopt. 'Prima', zeg ik kort, zonder ook maar een seconde naar hem om te kijken. Ik merk dat Don iets wilt zeggen, maar hij trekt zich terug en loopt weg.

Saai hoofdstukje, I know 🙁