Duistere geheimen

H4 - Het meisje

Hij staat het gewoon toe te geven! Jeremy geeft gewoon toe! 'Waarom ontvoer je fans, Jeremy!?' roep ik kwaad. 'Anna, please, houd op', zegt hij sussend, maar ik wordt alleen maar bozer. 'Nee! Ik wil het weten!' roep ik in zijn gezicht. 'Ik ontvoer geen fans!' roept hij terug, omdat hij geïrriteerd raakt. 'Oh nee? Wat doe ik hier dan, idioot!?' schreeuw ik nu hard. Ik zie dat Jeremy de neiging krijgt me een mep te verkopen, maar hij houdt zich in. 'Later zal je het snappen', zegt hij stug. Ik denk meteen terug aan zes jaar geleden, toen mijn moeder huilend op de bank zat. Ze zei iets onverstaanbaars, waarna ik vroeg waar papa was. Ze keek op en glimlachte kort naar me, waarna ze precies het zelfde zei als Jeremy net zei. Mijn gezicht zwakt van kwaad af naar sip en ik kijk Jeremy niet langer aan in zijn ogen. Ik mis mijn ouders. 'Ik haal je straks op als Link er is, oké?' en zonder antwoord van mij af te wachten, verlaat Jeremy de kamer en ben ik weer alleen. 

---
ander half uur later-
---

De intercom gaat weer af en ik hoor voetstappen alvast naar de voordeur gaan. Ik zucht met schokken en kijk uit het raam. Link staat beneden met een meisje naast zich. Ik kan ze vanaf hier niet goed zien, maar het meisje ziet er ouder uit dan ik, dat sowieso. Even later komt Jer weer naar mijn kamer en haalt me op. Achter hem aan loop ik naar de woonkamer, waar ik Link zie praten met Don en Enzo, terwijl het meisje, die ik nu beter kan bestuderen, verveeld om zich heen kijkt. Ik adem even in en uit om moed te verzamelen en loop dan naar het meisje toe. 'Hoi', zeg ik zacht, waarop ze me aan kijkt en van boven naar onder bekijkt. 'Hoi', antwoord ze emotieloos terug. 'Dus, wie ben jij?' vraag ik zo beleefd mogelijk. Het meisje kijkt me aan alsof ze de koningin is en ik maar een arme dorpeling. 'Hoe oud ben jij, kleine meid?' vraagt ze zonder enige toon van interesse. 'Dertien, hoezo?' vraag ik haar fronsend. Ze kijkt om naar de groep jongens die druk aan het praten zijn, waarna ze me stilletjes de woonkamer uit smokkelt en me serieus aan kijkt. 'Hoelang ben je hier al?' vraagt ze me. 'Uhm, één dag', antwoord ik, mezelf afvragend wat er aan de hand is. 'Luister naar me, Aniek-' 'Anna...' 'Is het zelfde!' Het meisje kijkt weer om naar de woonkamer, waar ze nog niks door hebben. 'Luister, deze jongens zijn niet wie ze lijken. Je kan ze maar beter gehoorzamen en doen wat ze zeggen, want ze kunnen hele erge dingen doen. geloof me, ik weet het', waarschuwt het meisje me. 'Hoe bedoel je? Wat hebben ze met je gedaan dan?' vraag ik snel achter elkaar. 'Zorg gewoon dat je doet wat ze zeggen en wat je ook doet, raak niet bevriend met ze', zegt ze, waarna opeens Link begint te schreeuwen: 'Kom hier, kleine snotaap!' Het meisje zucht en rolt met haar ogen, waarna ze de woonkamer weer in loopt. Ik volg haar in stilte en plof neer op de bank, waar ik bedenk wat ze zojuist allemaal heeft gezegd. Wat zouden ze allemaal van me willen? Wat doen ze als ik niet luister? Krijg ik straf? Wat zou dat meisje wel niet hebben meegemaakt!? Is ze misschien mishandeld!!? Bij die laatste gedachte kijk ik om naar de groep jongens, die ondertussen bestaat uit Jeremy, Enzo, Milan, Don en Link. Neh, die zouden dat niet doen... denk ik bij mezelf. Naja, denk ik weer, je zou ook niet verwachten dat deze mensen in staat waren tot het ontvoeren van kinderen... Opeens staat het meisje voor me en ik gil kort van de schrik. 'Ik weet wat je denkt en om je gerust te stellen; nee, ik ben niet mishandeld' zegt het meisje met een kleine glimlach. Ik kijk haar aan en krijg ook een glimlach. Terwijl ze naast me gaat zitten, zucht ze opgelucht. 'Sorry dat ik zo stug deed. Steeds tussen alleen maar jongens zitten van boven de twintig is lastig', verzucht ze. Ik zie in mijn ooghoek Jeremy en Link naar ons kijken, maar ik negeer het. 'laten we opnieuw beginnen', zeg ik met een grijns op mijn lippen, waarna ik mijn hand uit steek. 'Hoi, ik ben Anna' zeg ik, terwijl het meisje mijn hand beet pakt. 'Emily, aangenaam.'