Bir günde hayatımız değişebilir mi?
Ve o bir gün hayatımızda belkide en büyük hatamızı yapmamıza sebep olabilir mi?
Aşk mesela, yanlış kişiye aşık olmak.
Toprak annesinin karnındaki kız kardeşi için son kontrole gittiklerinde olaylardan dolayı orada...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
-Yağmur GÜVEN - "Kızım acele et ,baban birazdan bizi pişirebilir." Sadece gülerek tepki verdim ve acele ettim üstüme siyah bir salopet giymiştim. Sade ve şıktı. Bugün annem ve babamla ailecek yemeğe çıkıyorduk, bunu ayda 1 veya 2 kere yapardık. " Sonunda gelebildiniz hanımlar." Babam nazikce sitem ederken ben hızlıca arabaya binip telefonumu çıkardım. Lise sondum ama derslerle sıkı fıkı değildim yani zeki diyelim. Hele matematikten ve kimyadan nefret ediyordum. Sanki verem gibiydi o ders saatleri... "Kızım sen bu konu hakkında ne düşünüyorsun? " Bana yönelttiği soru ile kafamı telefondan ayırıp babama baktım tabi o bana bakamıyordu. "Ne hakkında? " "Meslek edinmen hakkında..." "Ş-şey aslında ben 2 yıllık okuyup geçicem baba üniversite okumak istemiyorum." Bunu kaç kere söyledim ve daha ne kadar daha söyleyeceğimi bilmiyordum. Ortamın gerildiğini görmek beni daha çok gerdi. Bu sefer annem babamın gerildiğini anlayıp kendisi milyonuncu kez söylediği şeyi söylemeye devam etti.
"Kızım sen bizi deli mi ediceksin? Yağmur biz öldükten sonra sana kim bakacak kendi ayaklarının üstünde durman gerekiyor kızım anlamıyor musun? " "Anne bu konuşmayı kapatabiliriz. Bak siz hayattasınız . Sorun kapandı. Ben sizi çok seviyorum. Bu konuyu bir daha açmayın ne olur?" Ortamdaki sessizlik büyürken babam aniden durup arabayı kenara çekti ve arkasını döndü. "Kızım beni anlamıyor musun? Sen benim kızımsın anladın mı? Bu yuzden okuman gerek." Dedi ve sustu." Ben hep bir kızım olsun o da doktor olsun babasına baksın istedim. Yıllarca emeğim hayalim buydu. Ama sen şimdi 2 yıllık üniversiteyi bile okumak istemiyorsun." Sesi sonlara doğru kısılmış olsa da gözleri hüzün ve öfkeyle parlıyordu. "Sinan sakin ol bak tansiyonun çıkacak." Annemin telaşlanması beni de telaşlandırdı. Babam emniyet kemerini çıkardı ve 5 dk boyunca konuşmadık. Sonra yola koyulduk. 5 dk sonra sonrasında annemin çığlıklarıyla kendi çığlıklarım birleşti üstüne babamın dualarıyla ani fren yapıp güçlü bir takla attık kafamı koltuğa çarptım. O sırada araba durdu. Ben hala bilinci yerinde sadece sarsılmış ve birkaç ağrıyla beklerken düşüncelerimden sıyrıldım anne ve babama baktım. Babamın başı fena halde kanarken korkarak ve titreyerek elimi boynuna götürdüm. NEFES ALMIYORDU. Nasıl yani beni bırakmış mıydı? Ufak ama hüzünlerin ve acıların en büyüğü kadar nefes verdim titrekçe... Peki annem, annem iyi miydi? Anneme baktığımda onun uyanık olduğunu gördüm. Ama daha kötüydü. Sanki ÖLÜYOR GİBİ "Anne" dedim. Ses veremedi. Kapı açılıyor mu diye kontrol ederken açıldığını gördüm. Burası çok ıssızdı.
Annemin yanına gitmeye çabalarken ayağımın içine cam parçasının girmiş olduğunu görmek beni ürkütmedi. Annemin kapısını açtığımda onu dışarı çıkardım ve bana bakmasını sağladım. GÖRDÜĞÜM GERÇEK MİYDİ?
ANNEMİN KARNINDAKİ ŞEY KOCAMAN BİR CAM PARÇASIYDI. Onu oradan almalı mıydım ki? Alırsam ne olurdu? Ya almazsam o anda ağladığımı fark ettim. Yardım çağırmak için elime telefonumu alacaktım ki... "Kızım seni çok -s-e-seviyorum. B-babanda öyle. Senden birşey istiye -isteyeceğim. Sakın ağlama yavrum." "Anne beni bırakma babam bıraktı sen bırakma ne yapmam gerekiyor bilmiyorum?" "He ben de on-onu diyeceğim lütfen oku cok çalış ve doktor ol ve bizi kurtaramadın o binlerce insanı -k-u-kurtar..." O sırada öksürdü "Toprak , toprağı eğer bulursan benim için onu öp..." Gözleri kapandığında anne diye çığlık attım. Benim yüzümden iki insan canımdan çok sevdiğim iki güzel insan ölmüştü. -BENİM YÜZÜMDEN- Bir an içimden anneme ne yapmam gerektiğini sormak geldi. Ama o artık yoktu. O sırada yolda geçen bir araba durdu ve yanımıza geldi. Sonrasında ise bildiğim tek şey vardı.
DOKTOR OLMAK VE MİLYONLARCA İNSANIN SEVDİKLERİNİ KURTARMAK, ÇÜNKÜ BEN KENDİ SEVDİKLERİMİ KURTARAMAMIŞTIM...
