De Verdwaalde Kogel

Hoofdstuk 1 ♱ Zuster toch!

Elk jaar aan het begin van de decembermaand, kocht Eva op de markt kerstkaarten met onrealistisch mooie sneeuwlandschappen. Het waren niet zozeer de kaarten die haar fascineerden, maar de persoon die ze verkocht. Elk jaar opnieuw kocht ze de kaarten van een vriendelijke oudere mevrouw, een echte non welteverstaan. Ook dit jaar ging ze opnieuw langs. Tijdens werktijd, maar dat mocht niet deren. Ze hield het kort. Althans dat was de bedoeling. 

Later dan gepland stapte ze terug de auto in. Wolfs keek haar vragend aan. 'Wilde ze je naast kerstkaarten ook nog overtuigen om een aflaat te kopen?' Vroeg hij smalend. Eva gooide het pak kaarten op de achterbank en trok een gek gezicht. 'Niet echt. Ze vroeg of we vandaag even willen komen kijken. Er heeft gisteravond iemand lopen schieten in het klooster.' Wolfs fronste zijn wenkbrauwen. 'Zuster toch! En daar is geen melding van gemaakt?' Eva haalde haar schouders op en maakte haar gordel vast. 

'Er is niemand geraakt, maar Maria wel. Daarom kwam zuster De Jonghe er vanochtend er pas achter.' 'Maria wel?' Herhaalde Wolfs verward. 'Ze zag de scherven liggen in de nis.' Vervolgde Eva. 'Gisteravond dacht ze dat het om een stel kwajongens ging die dichtbij het klooster vuurwerk afstaken.' Ze liet even een stilte vallen toen ze de frons op het gezicht van Wolfs zag staan. 'Maria. Het beeld van Maria, Wolfs.' 'Oo ja. Tuurlijk. Kan iemand anders niet even gaan kijken dan? Wij hebben al twee zaken lopen weet je nog?' Herinnerde hij haar. Eva schudde haar hoofd. 'Het is een vrouwenklooster, ik vraag wel of Marion nog even tijd heeft vanmiddag.' Wolfs hief zijn handen omhoog met een jij-zegt-het gebaar en reed de markt af. 

__________________

Het gaf een heel vreemd, maar fijn gevoel om in het donker door het pension te lopen. En zonder iets te zien in een simpele beweging op de tast de lichtknop te kunnen vinden. Tevreden keek Eva de keuken rond. Gisteren had ze samen met Wolfs subtiele kerstverlichting opgehangen. Het zorgde ervoor dat de keuken gelijk een lieflijke uitstraling kreeg. Ze besloot even naar boven te gaan om van outfit te switchen. Het regende pijpenstelen. Iets waar Eva van genoot als ze binnen was en ze de regen op de oude dakpannen hoorde tikken. Al had ze natuurlijk liever sneeuw gehad in december. Stiekem was Eva wel degelijk romantisch aangelegd, en hield ze van bepaalde clichés die kwamen kijken bij het winterseizoen. Ze liet het alleen zo min mogelijk merken aan de buitenwereld. Genieten van de kleine dingen kon ze ook heel goed op zichzelf. Maar in de kleine dingen delen maakte het vaak nog fijner. 

Wolfs liep de keuken van De Ponti binnen en vond Eva in een cozy mood. Helemaal ingewikkeld in haar fleeceplaid zat ze aan tafel met een warme mok chocomelk in haar handen. Lachend hield hij stil. 'Eef wat is dit?' Ze ontwaakte uit haar dagdroom en keek hem even verward aan. 'Chocomelk mét kroepoek.' Antwoordde ze. Alsof het de normaalste zaak van de wereld was, dat ze deze twee dingen combineerde. Grinnikend kwam hij naast haar zitten. 'Dat zie ik ja. Ik bedoelde eigenlijk dit.' Hij wees naar het boekje op de tafel. 'Vind rust bij Zusters Onder de Bogen.' Las hij voor. Ze knikte en griste het boekje uit zijn handen. Om vervolgens te bladeren naar de juiste bladzijde met plattegrond en het boekje terug in zijn handen te duwen. 'Marion en ik zijn vanmiddag langs geweest in het klooster.' Ze leunde iets dichter Wolfs' kant uit, om met haar wijsvinger de elementen op de plattegrond te kunnen aanwijzen. 

'We hebben gekeken waar het Maria-beeld stond, wat nu aan diggelen ligt. De ruimte doorzocht. Gekeken of er mensen van buitenaf gemakkelijk zouden kunnen binnenkomen. En raad eens wat we gevonden hebben..' 

'Rust?' Opperde Wolfs. Ze sloeg hem speels tegen zijn borst en rolde met haar ogen. Vanonder een stapel dossiers viste ze een plastic zakje met inhoud. 'Deze kogel.' Wolfs nam het zakje over om de inhoud beter te bekijken. 'Heb je dit al laten analyseren?' Eva schudde haar hoofd en nam nog een slok chocomelk. 'Morgenochtend ga ik langs het lab.' Hij knikte goedkeurend. 'Mooi.'