De Verdwaalde Kogel

Hoofdstuk 15 ♱ Sereniteit

'Waarom doe je nou zo ingewikkeld?' Wees Eva hem op de vier lagen beleg, die hij zonodig allemaal in één baguette wilde verwerken. Ze drukte een kus op zijn wang. Wolfs gromde. Zijn slaaptekort was evident. 'Nou kom! 's Avonds een vent, 's ochtends een vent. We hebben een begrafenis.' 

'Een begrafenis?' Bracht hij verbaasd uit. 'Ja een begrafenis. Fauve wordt vandaag begraven en ik wil er zijn voor Naïda. Bovendien heeft ze ons opnieuw op het verkeerde spoor gezet, betreffende die aangifte tegen Romano Domenico. En wij willen weten waarom.' Sprak Eva vastbesloten uit. 'Willen we dat?' Vroeg hij beduusd. 'Ja dat willen we!' Riep ze overtuigend, terwijl ze trap op rende. Hij rolde met zijn ogen om het feit dat dit het zoveelste gehaaste ontbijtje was, en deed een poging tot het atten van zijn sinaasappelsap. Opnieuw trok hij het zoveelste sprintje om haar in te halen.

'Waarom heb je dit gisteravond niet even gezegd?' Hij sloeg het autoportier achter zich dicht. Eva ontweek zijn blik en reed geconcentreerd in z'n achteruit het parkeervak uit, richting het einde van de Sint Bernardusstraat. 'Eef, ik vraag je wat.' Wolfs keek haar strak aan en plaatste zijn linkerhand op haar rechterarm. Vlak voor de Helpoort stopte ze de auto. 'Omdat.. omdat ik niet wist of ik je hiervoor uit bed had kunnen krijgen. En omdat ik wist dat ik het niet alleen zou kunnen. En niet alleen zou willen.' Gaf ze toe. Eva huiverde. Klote begrafenissen. 

Wolfs wendde zijn blik af na Eva's rake woorden. Haar woorden bleven in de lucht hangen, omdat hij wist dat ze gelijk had. Hij beet op zijn lip. Ze had zijn gedrag ijzingwekkend goed ingeschat. Als Eva hem dit gisteravond verteld had, was hij waarschijnlijk bij Kris in het café blijven hangen. Blijven hangen om zichzelf alvast moed in te drinken voor de begrafenis van de jonge vrouw, iets wat nog te vers in zijn geheugen lag. Elke kist, elke grafsteen, elke bloemenkrans en elke kaars. Alles herinnerde hem aan Fleur. Hij zou net zo lang doordrinken, om vervolgens te verzwelgen in zelfmedelijden en de volgende ochtend zich te lamlendig te voelen om op te kunnen staan. Waardoor Eva er alleen voor zou staan. En hij wist dat ook zij deze aangelegenheden liever kwijt dan rijk was. Voorzichtig liet hij haar arm los en wees met zijn vrije hand naar de weg die voor hen lag. Hij knikte. Het was tijd om te gaan, het was goed. Vastberaden reed Eva de dienstwagen onder de Helpoort door. 

_____________________

Omringd door een zee van bloemen lieten een aantal van de omstanders met beleid de kist voorzichtig het gat in de grond inzakken. De rechercheurs keken vanaf een afstandje toe. Hij, gehuld in een donkerblauw maatpak met daarover een lange zwarte Yamamoto jas, droeg een zonnebril. Iets wat voor een oplettende bezoeker nogal uit de toon zou vallen, naast de vele paraplu's die de grote vochtige sneeuwvlokken die in grote getale vielen, probeerden tegen te houden. Het was niet dat hij bang was om zijn emoties te tonen, dat zeker niet. Dat punt van schaamteloosheid had hij al lang en breed bereikt. Zelfs tegenover zijn partner durfde hij nu, nog wel met enige aarzeling, zijn verdriet te tonen. Het was puur en alleen dat hij het niet professioneel vond om in functie zijn ware emoties aan de overige bezoekers te tonen. Dat zou hun optreden als rechercheurs teniet doen, zo redeneerde hij. 

Zij, eveneens gehuld in een lange nauwsluitende zwarte jas stond dicht tegen haar partner aan, onder de zwarte paraplu. Ze sprak hem niet aan over de zonnebril. Dat leek haar ongepast. En daarnaast was ze allang blij dat ze hem zo ver gekregen had, om met haar mee te gaan. Het onderwerp Fleur en de dood zouden nog lang en actief bepaalde gedachtes en keuzes overheersen en bepalen. Dat wist Eva uit ervaring. Er ging geen dag voorbij dat ze door het Pension liep en niet dacht aan haar toenmalige vriend, verloofde en man. En daarom realiseerde ze zich maar al te goed dat dit voor haar collega en partner een grote stap in de goede richting was. Verwerken door te werken, de meest effectieve methode volgens hen beiden. Dankbaar keek ze vanonder de paraplu richting de hemel, de grote vallende sneeuwvlokken tegemoet.