De Verdwaalde Kogel

Hoofdstuk 10 ♱ Biechten

De volgende ochtend bezochten Eva en Wolfs gezamenlijk de dienst waar Naïda een ontroerende versie van Adoramus te Christe voordroeg. Ondanks het feit dat Wolfs met enige tegenzin door Eva was meesleept, kon hij niet verbergen dat Naïda's voordacht iets met hem deed. Het raakte hem. Hij was het dan misschien niet eens met de betekenis van de woorden. De toewijding en puurheid waarin Naïda ze voordroeg, maakte toch iets in hem los.  

Zonder Eva aan te kijken, had hij voorzichtig haar hand omhuld met de zijne. Zijn blik bleef strak gericht op wat er zich voor hem afspeelde. Ze had gemerkt dat zijn houding tijdens de dienst van gespannen, misschien zelfs wel opgefokt, was veranderd naar een rustigere gemoedstoestand. Eva had hem even lieflijk van opzij aangekeken en haar vingers voorzichtig langs de zijne laten strelen. Tevreden had ze geconstateerd dat het delen van elkaars emoties, ook degene waarmee je in eerste instantie niet zo te koop liep, misschien nog wel intiemer was dan hetgeen wat ze de afgelopen nacht samen hadden beleefd. Hoewel, nachten zoals deze mochten er zeker ook zijn. Haar herinneringen aan de nacht lieten haar opnieuw blozen.

Na de dienst zochten ze Naïda opnieuw op en complimenteerden haar met haar zangkunsten. Om vervolgens, langzaam maar zeker het gesprek te sturen richting een aantal precaire details van de zaak. Die zowel Wolfs als Eva op dit moment ondertussen lichtelijk tot waanzin dreven. 

Eva besloot te beginnen met de flyer van de processie, die destijds in Naïda's slaapvertrek gevonden was en bij Zuster de Jonge alle alarmbellen had doen afgaan. Met de flyer was de Zuster naar de rechercheurs toegesneld om haar zorgen over de plotselinge afwezigheid van Naïda met hen te delen.

'Naïda, nu we hier toch zijn, willen we je nog een aantal dingen vragen. Is dat goed?' Naïda knikte als de rust zelve. Eva toonde haar een foto van de flyer. 'Deze flyer is gevonden, hier in jouw slaapvertrek, de dag dat je zogezegd een paar dagjes wegging met vriendinnen.' Eva toonde haar de volgende foto met de Latijnse tekst. 'Herken jij dit handschrift?' Naïda liet zich langzaam zakken op haar bed. Er verscheen een mistroostige grijns op haar gezicht. 'Ja. Dat is mijn handschrift.' Eva en Wolfs wisselden een blik. Waren ze een fout begaan door Naïda al die tijd het voordeel van de twijfel te geven? Naïda haalde een sleuteltje uit haar zak en draaide het deurtje van haar nachtkastje open. 'Ik krijg Latijnse les. Van Zuster Vrancken.' 

Uit het nachtkastje haalde ze een schrift tevoorschijn. Eva liet zich naast haar op het bed zakken en pakte het schrift aan. Kort bladerde ze door de inhoud, waarbij ze met het blote oog de beide handschriften vergeleek. Ze knikte kort bevestigend naar Wolfs en gaf het schrift door aan haar partner, zodat deze ook de mogelijkheid had om dit te checken. 'Doe je dat vaker? De Tien Geboden oefenen op lege blaadjes?' Vroeg hij haar aandachtig met een cynische ondertoon. Naïda haalde onschuldig haar schouders op. 'Daar is toch niets strafbaars aan?' Wolfs wisselde Naïda's schrift om voor Eva's mobiele telefoon. En toonde haar het beeldmateriaal van de overige geboden, die in hetzelfde handschrift aangetroffen waren op de witte briefjes. Naïda's mond viel open. 'Hoe.. Hoe komt u daaraan?' Wolfs was wel klaar met haar lieflijke houding. 'Hoe verklaar jij het feit dat deze briefjes geschreven door jou, aangetroffen zijn bij herhaaldelijke dreigementen gericht aan ons?' 

'Daar weet ik niets vanaf. Echt niet. Ik bewaar mijn aantekeningen en oefeningen van de lessen hier, in mijn nachtkastje. Die is altijd op slot.' Paniekerig zocht ze Eva's ogen op. 'Ik ga jullie toch niet bedreigen met het woord van God?!' Eva knikte geruststellend. Wolfs rolde met zijn ogen.  'Denk eens rustig na. Is er iemand die wel eens op jouw kamer komt?  Of iemand die de mogelijkheid heeft gehad om op een andere plek jouw aantekeningen mee te kunnen nemen?' Naïda schudde haar hoofd. 'Alles wat ik heb ligt hier. En dat houdt ik altijd keurig bij me, als ik het kwijtraak laat Zuster Vrancken me alles herschrijven. Dat wil je echt niet, dat heb ik een keer geh-' Ze viel stil. Zich realiserend dat ze zichzelf zojuist had tegengesproken.